ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

SILENCE SILENCE

Είναι αυτή η καλύτερη στάση. Μοναδική ποιητική αρετή.

Δεν υπερασπίζομαι τίποτα.
Λαμπερή η σιωπή κι ο χρυσός λαμπερότερος.
Σιωπή και χρυσός.
Δεν ακούσατε τίποτα. Δεν προφέραμε λόγια παρόμοια.

Πειθήνιοι και ευγενείς παραμείναμε
''τοις κεινων ρήμασι πειθόμενοι''
silence silence και ''ού φροντίς Υποκλείδη''
OH CITTA CITTA FORTUNATA
CIVIS ROMANUS SUM.

Πέρασες μέσα απο ένα σεισμό και τώρα δεν έχεις φόβο κανένα.

Γνωρίζεις την πόλη τους,
τους οδηγούς και τους χάρτες΄
Γνωρίζεις τον λόγο που υπάρχει πίσω απο τον λόγο.
Και το διάστημα αέρος κενού.

Γνωρίζεις όλες τις τομές της αλήθειας και τις πλάγιες του ψεύδους.
Γνωρίζεις του καπνου το προπέτασμα και της γλώσσας το κράτημα.
Του λόγου το φειδωλό το εμπαικτικό και απρόθυμο.
Την πανουργία του ρήματος.
Το φευγαλέο ,το άναρθρο, το κωλυσιεργές ,το αόριστο.

Γνωρίζεις ακόμα των πραγμάτων τα αίτια.

Την κόρη μου την λένε 'Ιόντα.
Και το γιό μου τον λένε Αυγό.

''Γραφή Γ' '' 1971 Μαντώ Αραβαντινού ''

Προχωράμε μπροστά .Με ρυθμούς διάφανους υγιείς και φωτεινούς. Σε μέρη γνώριμα κι αγαπημένα......

ΤΡΕΛΛΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΚΕΨΗ

Φόβος και οργή
τρέλλα και περίσκεψη
γιασεμιά σκορπισμένα.
Ότι αγαπάει σκοτώνει?
Σε κάνει όλο και λιγότερο δυνατό?
χάπια και υπομονή.
Και πάλι.
Οχι άλλο.
Δεν πάει άλλο.
Διακοπές.

ΣΠΙΘΕΣ ΖΩΗΣ

Κάτι σπουδίο έγινε χθές το βράδυ. Μιά απροσδόκητη ιστορία αγάπης συντελέστηκε εκεί μπροστά στα μάτια μας.Μέσα στο ενυδρείο με τα χρυσόψαρα.
Το ένα άρρωστο ανήμπορο απο μέρες δεν έτρωγε. Είχε βυθιστεί στη γωνιά του και ζούσε τις τελευταίες στιγμές τής επιθανάτιας αγωνίας. Το άλλο τριγύριζε γύρω του ανήσυχο. Ξαφνικά βουτάει και μ' όλες του τις δυνάμεις το στηρίζει και το σπρώχνει προς την επιφάνεια.Για να φάει.Το κρατάει εκει οσο μπορεί. Αλλά κουράζεται και τότε το άρρωστο ψαράκι αδύναμο κατρακυλά.Νέα προσπάθεια. Το ανεβάζει πάλι. Το στηρίζει με όλη του τη δυναμη. Αυτό επαναλαμβάνεται με τελετουργική θρησκευτικότητα. Ηταν σπαρακτικό να τα βλέπεις, και μαζι θαυμαστό. Η αγάπη αιμοραγεί ψυχομαχεί βουβά μες τη σιωπή. Ζωώδης σπαραγμός. Ποιά μυστηριακά αισθήματα υπάρχουν εκεί μέσα? Ποιός αρχέγονος πόνος? Και απο κάπου στο βάθος του δωματίου να σπάζει τη σιωπή η φωνή του Eric Barton :"Don't let me be misunderstood" .
Σήμερα στο ενυδρείο υπάρχει μόνο το ένα χρυσόψαρο. Βουβό και μόνο. Σχεδόν ακίνητο . Αιωρείται εκεί και μετεωρίζεται ήσυχο κυριευμένο ποιός ξέρει απο ποιές σκέψεις? Άραγε βλέπουν όνειρα τα ψάρια?
Τι μοναξιά
Να πεθαίνεις χωρίς τη βεβαιότητα
Οτι υπήρξες τουλάχιστον
Ενα μόριο ζωής
Μια απειροελάχιστη κουκίδα
Χρήσιμη σε κάποιον.
"Myl'ene Farmer"
Δεν τρώει. Δεν θα ζήσει πολύ. Σβήνει με αξιοπρέπεια χωρις τίποτα το θλιβερό. Υπερασπίσθηκε μέχρι τέλους το ταίρι του. Τώρα μένει εκεί ακίνητο να κοιτάζει με απορία τη ζωή που περνά δίπλα του και να περιμένει κι αυτο τη μεγάλη έξοδο.
Κι εγώ τρομάζω για το φευγαλέο ρεύμα της ύπαρξης. Για το θάνατο που έρχεται έτσι απλά. Για την αδύναμη και μαζί τόσο δυνατή σπιθίσα ζωής που άνθισε μέσα σε λίγα κυβικά εκατοστά νερού. Για τη δύναμη τής αγάπης. Κι ευγνωμονώ τη φύση που όπως πάντα μας δείχνει το δρόμο. Τοσο σοφά . Τόσο υπεύθυνα.
" Δεν υπήρχα πριν να γεννηθώ.
Γιατί θα πρέπει να υπάρχω αφού πεθάνω? "
"Μπόρχες"

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΙΑ ΟΣΟ ΚΑΙ Η ΖΩΗ

Η ανθρώπινη ζωή είναι μια φορά μονάχα και δεν θα μπορέσουμε πότε να εξακριβώσουμε ποιά ήταν η καλή και ποιά η κακή απόφαση γιατί σε κάθε περίσταση δεν μπορούμε παρά μια φορά μόνο. Δεν μας έχει δοθεί μια δεύτερη μια τρίτη μια τέταρτη ζωή για να μπορούμε να συγκρίνουμε διαφορετικές αποφάσεις. Με την ιστορία γίνεται ακριβώς το ίδιο όπως και με τη ζωή του ατόμου. Οι Τσέχοι δεν έχουν παρά μια ιστορία. Θα τελειώσει μια μέρα χωρίς να είναι δυνατόν να επαναληφθεί μια δεύτερη φορά.

Το 1618, οι ευγενείς της Βοημίας ξεσηκώθηκαν, αποφάσισαν να υπερασπισθούν τις θρησκευτικές ελευθερίες και οργισμένοι εναντίον του αυτοκράτορα που στρογγυλοκαθόταν στο Βενετσιάνικο θρόνο του, εκπαραθύρωσαν απ' τον πύργο του Χραντσίν δύο απ΄τους επιφανείς εκπροσώπους του. Έτσι άρχισε ο τριακονταετής πόλεμος που έσυρε ως την τελειωτική σχεδόν καταστροφή του τον τσέχικο λαό. Θα έπρεπε τότε οι Τσέχοι να είχαν περισσότερη σύνεση παρά θάρρος? Η απάντηση μοιάζει εύκολη αλλά δεν είναι.
Τριακόσια είκοσι χρόνια αργότερα, το 1938, μετά τη Σύνοδο του Μονάχου, όλοι αποφάσισαν να θυσιάσουν τις χώρες τους στον Χίτλερ. Θα έπρεπε τότε να είχαν αποφασίσει να πολεμήσουν μόνοι τους εναντίον του εχθρού που υπερτερούσε οκτώ φορές σε αριθμό? Αντίθετα με αυτό που είχαν κάνει το 1618 έδειξαν τότε περισσότερη σύνεση παρά θάρρος. Η συνθηκολόγησή τους σημάδεψε την αρχή του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και οδήγησε στην οριστική απώλεια της ελευθερίας του έθνους τους για πολλές δεκαετίες, αν όχι για πολλούς αιώνες. Θα είχαν τότε χρειαστεί περισσότερο θάρρος παρά σύνεση? Τι θα έπρεπε να είχαν κάνει?
Αν η τσέχικη ιστορία μπορούσε να επαναληφθεί, θα ήταν οπωσδήποτε ενδιαφέρον να δοκιμάζει κανείς κάθε φορά την άλλη πιθανότητα και να συγκρίνει έπειτα τα δύο αποτελέσματα. Καθώς όμως η εμπειρία αυτή δεν υπάρχει, όλοι οι συλλογισμοί δεν είναι παρα ένα παιχνίδι υποθέσεων.
Einmal ist keinmal. Μια φορά δεν μετράει. Μια φορά είναι ποτέ. Η ιστορία τής Βοημίας δεν πρόκειται να επαναληφθεί για δεύτερη φορά κι η ιστορία της Ευρώπης το ίδιο. Η ιστορία της Βοημίας κι η ιστορία της Ευρώπης είναι δύο σχέδια που χάραξε η απειρία της ανθρωπότητας. Η ιστορία είναι το ίδιο ελαφριά όσο και η ζωή του ατόμου, αβάσταχτα ελαφριά, ελαφριά σαν ένα πούπουλο, σαν ένας κόκκος σκόνης που πετάει, σαν ένα πράγμα που αύριο θα εξαφανιστεί.
Από την 'Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι ' του Τσέχου Μίλαν Κούντερα.

Μετά την επιστροφή μου απ’ την Τσεχια.

ΕΦΗΒΕΙΑ

Η σχέση μου με το ημερολόγιο είναι τραυματική. Λίγο χειρότερη απο τη σχέση μου με την τεχνολογία. Ξεκίνησε στα 15 μου οταν μία φίλη μου χάρισε ένα δερματόδετο τετράδιο που κλέιδωνε κι έγραφε στο εξώφυλλο ''ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ''.Εκει μέσα έγραφα καϋμούς και αγάπες σχέδια και συναισθήματα. Ημουν σίγουρη πως δεν τα διαβάζει κανεις κι εκφραζόμουν τελείως ελεύθερα. Πέρασε καιρος , το τετράδιο ξεχάστηκε εκει στο συρτάρι εγώ ζούσα σε άλλη πόλη, ώσπου......Κάποια μέρα με ειδοποίησαν να περιμαζέψω απο το πατρικο μου τα προσωπικά μου πράγματα γιατι μετακομίζουν.Τότε διαπίστωσα με φρίκη ότι το ημερολόγιο ήταν παραβιασμένο κι ότι έγραφα σε κοινή θέα!!! Αυτο χειροτέρεψε τη σχέση μου με τον αδελφό μου γιατι μου είπε αδιάφορα πως -αυτο έχει γινει καημένη εδώ και αρκετό καιρό , σιγά τα ωά...- Οποιος πει πως κάνει πολλά παιδιά για να εχουν παρέα και στήριξη στο μέλλον ας μου πεί ξέρει πολλά αδέλφια που είναι αγαπημένα μεταξύ τους? Τώρα που βρίσκομαι για τα καλά στην ενήλικη ζωή μου αγαπώ πολύ και την εφηβεία μου (εν ταξει δεν πάει δα και τόοσος καιρός......) Κυριαρχούν επάνω μου επιθυμίες οπως στους εφήβους αγανακτώ πολύ οταν νομίζω πώς με αδικούν ,είμαι γεμάτη ελπίδες και σχέδια, είμαι ντροπαλή αλλά και θαρραλέα μάλλον πολύ θαρραλέα...Ετσι τώρα με τα blogs να το ξανα το ημερολόγιο.. Αν δεν με διαβάζετε ..... καλύτερα θα είναι όπως παλιά , θα έχω διασωθεί!!! Πρέπει όμως να μαζέψω τα πράγματα μου μετα απο αυτο το βαθυστόχαστο κείμενο , γιατί αύριο ταξειδεύω για 10ήμερο ταξείδι αναψυχής στήν κεντρική Ευρώπη . Ελπίζω οτι δεν θα συμβεί τίποτα κακό με το αεροπλάνο, είμαι και φοβιτσιάρα -έχουμε και φοβίες εμείς οι έφηβοι ,οχι μονο θάρρος-. Καλή αντάμωση.....

Το μαχαίρι

Όπως αργεί το τ'ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο
μαχαίρι
έτσι αργούν κ' οι λέξεις ν' ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιππαστείς
απ' τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι

Άρης Αλεξάνδρου
"ποιήματα"