ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΖΩΕΣ

Σκηνή πρώτη.Στο φωτισμένο σαλόνι της τριώροφης μονοκατοικίας νοτίου προαστίου, βράδυ Σαββάτου, το κόκκινο κρασί στο χρώμα του ροδιού, έλαμπε στα ψηλά κρυστάλλινα ποτήρια.Γέλια, τσουγκρίσματα ,ανακατεμένες φωνές, ο οικοδεσπότης γιόρταζε τα γενέθλιά του.Καλοδιατηρημένος εξηντάρης,από πάνω μέχρι κάτω στο σινιέ επώνυμο ντύσιμο ,να ξεχειλίζει από ευζωία και αυτοπεποίθηση. Μηχανικός σε ΔΕΚΟ, στη σύνταξη εδώ και δύο μήνες, ήταν καλοπληρωμένος δεν είχε παράπονο , πρόλαβε, πήρε και το εφάπαξ, μιας και ήταν συνδικαλιστής...Τόσα χρόνια με το ΠΑΣΟΚ τους ήξερε τους πολιτικούς από την καλή και την ανάποδη.Τους τηλεφωνούσε για ρουσφέτια οποτεδήποτε ,απευθυνόταν σ' αυτούς με τα μικρά τους ονόματα ,στον ενικό φιλαράκια για πάντα Είχε τακτοποιήσει και τη γυναίκα του στο Δημόσιο όχι όπου να'ναι ,σε θέση ευθύνης, θέση καλοπληρωμένη,του το χρωστούσε το κόμμα για τις ....υπηρεσίες του.Πρόσφατα, εν μέσω κρίσης, τακτοποίησε και το γιο, εν τάξει, όχι τίποτα φοβερό -διατυμπάνιζε παντού- σε ΔΕΚΟ με σύμβαση (αορίστου χρόνου).Τι να κάνουμε!!!δεν "τα παιρνε "τα γράμματα από μικρός ο κανακάρης,στο κυνηγητό δάσκαλοι και καθηγητές,τρέχαμε να διαμαρτυρηθούμε για τις αποβολές που έπεφταν βροχή.Τι ήθελαν πια και τον τιμωρούσαν συνεχώς;Έτσι είναι οι έφηβοι.Τρελαίνονται οι ορμόνες.Κι ύστερα, θητεία στο Ναυτικό να μην ταλαιπωρηθεί το βλαστάρι.Στο Πεντάγωνο, με παρουσία μια φορά τη βδομάδα,και πολύ τους ήταν ,ένα χρόνο από τη ζωή του.
Η βραδιά κυλούσε σε ευθυμία,γέμισαν τα πιάτα, άδειασαν τα ποτήρια,αναψοκοκκίνισαν τα μάγουλα,φούντωσε η κουβέντα.Γιατί άλλο; για την κρίση.Ο συνδικαλιστής ήταν κάθετος.Αν είχαν πάρει μέτρα νωρίτερα θα ήταν αλλιώς.Η χώρα θα είχε σωθεί. Αλλά όπως είπε και ο Πάγκαλος ,οι αγανακτισμένοι είναι ή φασίστες,ή κομμουνιστές ή μαλάκες.Χρειάζονται λοιπόν μέτρα.Μέτρα και θυσίες. Βεβαίως αυτά είναι για τους άλλους,γιατί ο συνδικαλιστής μας σαν εργαζόμενος δεν κουραζόταν και πολύ.Τα μεσημέρια, το πολύ στις τρεις ήταν στο σπίτι κι αργότερα τα απογεύματα,ραχάτι,βόλτες, ...συνδικαλισμός.Με δάνεια έφτιαξε τα ακίνητά του, με δάνεια και το εξοχικό.Nοικοκύρης ότι κι αν πεις.Η αποθέωση του μικροαστού.Α! η οικογένεια πάνω απ' όλα.Κι ότι περισσεύει ας βολέψουμε και κανένα φίλο ή συγγενή.Είναι πολύ των δημοσίων σχέσεων, καμάρωνε η γυναίκα του. Στο Δήμο, στην πολεοδομία,στην Εφορία, όλους τους ξέρει.Μετά το γλυκό, είπε ν' ανοίξει και τη σαμπάνια.Δεν του βγήκε το μπάμ.Τζίφος.Μη στεναχωριέσαι μπαμπά.Θα φέρω άλλη.Σηκώθηκε ο γιος.Έχουμε πολλές.Η ευθυμία συνεχίστηκε με Μητροπάνο,Τερζή,και λίγο από Σακελλαρίου από τα παλιά.Κι αν κάνω άστατη ζωή δεν θα σε βάλλω για κριτή.Ευσεβείς πόθοι στερημένου σπιτόγατου.
Σκηνή δεύτερη.Το ίδιο βράδυ στο σαλόνι της παλιάς μονοκατοικίας στην Ηλιούπολη είχαν γιορτή.Ο οικοδεσπότης γιόρταζε με φίλους τον ερχομό του πρώτου εγγονιού.Ένα μικροσκοπικό κοριτσάκι που όμως δεν είχε ακόμα δεί από κοντά αφού η κόρη του ζούσε στην Αγγλία.Ας είναι καλά το skype, δάκρυζε, τα λέμε σχεδόν κάθε βράδυ.Αυτός ήταν εκπαιδευτικός,διευθυντής σε Λύκειο τα τελευταία χρόνια, περηφανευόταν, ότι είχαν μεγαλώσει με την κυρά του τα παιδιά τους με αρχές.Ήταν αριστούχα από μικρά,με βραβεία, επαίνους, πτυχία, μεταπτυχιακά.Έτσι, η κόρη του που έκανε το διδακτορικό της στην Αγγλία, παντρεύτηκε με συνάδελφο,τα έβαλαν κάτω, μισά μισά τα έξοδα είναι καλύτερα.Δουλειά πολύ, τα κύτταρα στο εργαστήριο της Βιολογίας θέλουν συνεχή παρακολούθηση.Δεν υπάρχουν γιορτές, αργίες και τώρα με το μωρό...Αλλά, στην έρευνα είσαι ταγμένος. Έτσι δεν μας έμαθαν οι γονείς μας;
Τα ποτήρια άδειαζαν στην παρέα, η κουβέντα φούντωνε.Ακούγονταν θυμωμένες φωνές που μπερδεύονταν με τη μουσική,κάποιος παρατηρούσε: μα τι έχουμε πάθει και δεν αντιδρούμε;πόσος ακόμα εξευτελισμός, πόσο ακόμα ξήλωμα στα δικαιώματα που κατακτήσαμε με αγώνες χρόνων, πόση ακόμα οικονομική αφαίμαξη, πόσος ακόμα πόνος, θυμός κι αδικία ματαιωμένα σχέδια, φτωχοποίηση; Πάνω στην ώρα εμφανίζεται στην πόρτα κι ο γιός.Στα 27 του άνεργος ,με πτυχία ,μεταπτυχιακά, ξένες γλώσσες. Η παρέα πάγωσε.Ακούστηκαν αμήχανα γελάκια και καλωσορίσματα.Αν βρήκε δουλειά, κανείς δεν ρώτησε, αλλά όλοι αυτό σκεπτόντουσαν.Πεινάς παιδί μου, προσπάθησε να τον περιποιηθεί η μητέρα.Την κάρφωσαν τα παραπονεμένα μάτια, μάτια πληγωμένου ελαφιού.Το "παιδί" βιάστηκε να αποσυρθεί.Ο πατέρας αναστέναξε, η γιορτή είχε τελειώσει.Στην ατμόσφαιρα είχαν στήσει τρελό χορό οι αρχές της δικαιοσύνης, της αρετής, της εντιμότητας, του ευ αγωνίζεσθε. Για να τις σκορπίσει βίαια ο άνεμος της αρρωστημένης, άπληστης , εθελόδουλης, πολιτικής βαρβαρότητας.

Η ΠΟΡΕΙΑ

Ζούμε μαύρες μέρες του 2011.Συνεχής βομβαρδισμός και προπαγάνδα από τα ΜΜΕ των μυστικών κονδυλίων,παραπληροφόρηση από μικρά κανάλια αμφίβολης προέλευσης και χρηματοδότησης και από blogs που σου έχουν αναστατώσει τη ζωή.Τι να κρατήσεις και τι να πετάξεις;μαζί με την ανασφάλεια, τις συνεχείς περικοπές μισθών και τα εισπρακτικά μέτρα που σου ρουφάνε το ισχνό σου εισόδημα, έτσι συμπληρώνεται η εικόνα της καθημερινότητας.
Για πρώτη φορά φέτος, παρασυρμένη από μια παρέα φίλων, ακολούθησα την πορεία την ημέρα του Πολυτεχνείου.Στην πλατεία Κολοκοτρώνη, συναντηθήκαμε , όπου είχαν την προσυγκέντρωσή τους ανεξάρτητα κινήματα.Μου άρεσε που τους έβλεπα ,κανονικούς ανθρώπους,της δράσης και της αλληλεγγύης, αποφασισμένους να βγουν στο δρόμο και να αντιδράσουν.Πιο πίσω φοιτητές του Πολυτεχνείου με τα πανώ τους είχαν πάρει τη θέση τους να ξεκινήσουν.Μπροστά οι πιο ρωμαλέοι, δυναμωμένα αγόρια με άγριες διαθέσεις επαναστατικότητας και τσαμπουκά, πιασμένοι αγκαζέ, ενώ κάτω από τη μασχάλη είχαν κόκκινες σημαίες με χοντρά κοντάρια, που θα μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν ....κι αλλιώς.Κάποιος έδωσε το σύνθημα και το πλήθος άρχισε να προχωράει.Οι φίλοι μου πιο έμπειροι, με έσπρωξαν στο πεζοδρόμιο και μέσα από σπρωξίματα βρεθήκαμε στην αρχή σχεδόν της πορείας, σ' ένα μπλόκ από αντιστασιακούς αγωνιστές, όπως έλεγε το πανώ τους, της περιόδου '67- '74.Ήταν αυτό που λέμε άνθρωποι του μόχθου,μεσήλικες κι ακόμα μεγαλύτεροι, με βαθιές ρυτίδες καθημερινού αγώνα για επιβίωση.Καθένας μια ιστορία.Εδώ είμαστε πιο ασφαλείς, αν γίνουν επεισόδια.Αυτούς δεν τους πειράζουν.
Τους έβλεπες με τ' άσπρα τους μαλλιά, κάποιοι να περπατούν αγκομαχώντας, κουτσαίνοντας, όλοι όμως με ορμή εφήβων και δύναμη από μια άλλη εποχή, φώναζαν τα συνθήματά τους ξυπνώντας μέσα τους ποιος ξέρει ποιες μνήμες. Πόσο προδομένη γενιά!!
Τι έγιναν τα οράματά τους, οι αγώνες τους, προς τι το ξύλο που έφαγαν στην ασφάλεια, οι εξορίες, για ποια πατρίδα;Όταν σήμερα αυτοί που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο, έχουν ενωθεί μ' αυτούς που τους κτυπούσαν απ' έξω, στο μόρφωμα "κυβέρνηση " σωτηρίας της καρέκλας τους. Όλη η βασ. Σοφίας δεξιά και αριστερά κατά μήκος του δρόμου, ήταν γεμάτη ματατζήδες εξοπλισμένους με γκλοπς κράνη μάσκες ασπίδες έτοιμοι για πόλεμο.Όπου υπήρχε κάθετος δρόμος στη λεωφόρο ήταν αποκλεισμένος απο αστυνομικές κλούβες και μιλιούνια από αστυνομικούς.Μαύριζε το μάτι σου.Μπορώ να πώ πως ήταν πρωτόγνωρο για μένα να περπατούμε και γύρω μας να τρέχουν να μας προφθάσουν δημοσιογράφοι, φωτογράφοι, κάμερες, απ' όλο τον κόσμο. Ένοιωθα σαν διασημότητα.Κάποια στιγμή έγινε σούσουρο , κοίταξα πίσω κι είδα πώς είχαμε οι " αντιστασιακοί" αποκοπεί από την υπόλοιπη πορεία και προχωρούσαμε μόνοι μας.Είχε ήδη νυχτώσει κι ο παγωμένος αέρας του Νοέμβρη τρύπωνε στο λαιμό και τ' αυτιά.Ευτυχώς, εγώ έχω πολλά μαλλιά μου είπε η φίλη μου που με κρατούσε αγκαζέ.Κάποιος από δίπλα, είπε μιλώντας στο κινητό του οτι η πορεία είχε σπάσει στα δυο, λόγω επεισοδίων που είχαν ξεκινήσει από τους "γνωστούς -αγνώστους" κουκουλοφόρους, με πέτρες και μολότοφ.Ήδη βλέπαμε από μακριά τις φωτιές.Τα γεροντάκια όρμηξαν πάλι μπροστά με νεανική αποφασιστικότητα και νέα συνθήματα.Χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να φωνάζω κι εγώ.Δεν με φόβιζαν πια οι πάνοπλοι φρουροί της τάξης.(Δυστυχώς είχα δει πριν λίγο, κάποιους απ' αυτούς, να δοκιμάζουν μαύρες κουκούλες, κοντά στο σταθμό της Ακρόπολης, αδιάφοροι για τους τουρίστες που τους κοιτούσαν με περιέργεια.).
Μπροστά από την Αμερικάνικη πρεσβεία, σταματήσαμε.Άρχισαν δυο τρεις να ψάλλουν τον Εθνικό ύμνο, ακολουθήσαμε και οι υπόλοιποι.Καμιά διακοσαριά άνθρωποι και οι αστυνομικοί πίσω από τις μάσκες τους να μας κοιτούν αδιάφορα.Σαν να ανήκαν αυτοί σε άλλο κράτος.Μεροκαματιάρηδες των 900 ευρώ, στη ρουτίνα της δουλειάς, κάποιοι σίγουρα θα σκεπτόντουσαν τους λογαριασμούς που είχαν να πληρώσουν, τα "χαράτσια" ,ίσως τη γυναίκα τους που τους κεράτωνε, τη γκόμενα που δεν τους έκατσε.Μετά το τέλος του Εθνικού Ύμνου έπεσε αμηχανία και σιωπή. Τώρα; πού είναι οι υπόλοιποι; να μείνουμε; να φύγουμε;Οι φίλοι μου με τράβηξαν με βιασύνη προς την πλατεία Μαβίλη, όπου αμέριμνα παιδιά έπιναν τον φρεντοτσίνο τους.Συνεχίσαμε προς τη λεωφόρο Αλεξάνδρας . Εδώ φώτα, κίνηση , λεωφορεία, κορναρίσματα, ένας άλλος κόσμος.Θύμωσα! Άν είμασταν πολλοί!Πως ανέχονται να ξεφτιλίζονται και να σκύβουν το κεφάλι.Να ζουν την πολιτική επικαιρότητα της σουρεαλιστικής φαρσοκωμωδίας.Να διαλύεται η λογική τους, η κρίση τους ,να μεταμορφώνονται σε άβουλα ανθρωπάκια -λαό περιορισμένης ευθύνης -με ακρωτηριασμένη σκέψη που συνεχώς σφίγγουν το ζωνάρι και καταπίνουν τόνους βλακείας απ' τους πολιτικούς ληστές με τις γραβάτες που εξακολουθούν τη λεηλασία επιμένοντας ότι μας σώζουν. ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΒΡΕ!!!!!

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΟΧΗΣ

Πως γίνεται να ξυπνάς πρωί Σαββάτου, να αντικρίζεις τον ολόλαμπρο ήλιο μιάς πανέμορφης χώρας, με μαύρη διάθεση, να αναρωτιέσαι πως "γύρω σου έβαλαν τείχη και δεν το κατάλαβες" ,εσύ δεν έχεις καμία ευθύνη; Ο πρωθυπουργεύων, καθ' υπαγόρευσην των επικοινωνιολόγων, έβαλε στον πολιτικό τζόγο το εσωκομματικό του πρόβλημα, έφαγε ξύλο από τους "θεσμικούς εταίρους", κατάφερε αφού τους ξεβράκωσε όλους, άθελά του, σε εσωτερικό και εξωτερικό, να παραμείνει στην εξουσία,φανερά ή όχι, αφού πρώτα την αποχαιρέτησε με τον δακρύβρεχτο λόγο του, έχοντας αποσπάσει τη συναίνεση των 153. Νίκησαν για μια ακόμα φορά τα εκβιαστικά διλήμματα, τα ασύστολα ψεύδη, η προπαγάνδα των διαπλεκόμενων καναλαρχών . Και η φυλή των επαγγελματιών της πολιτικής, θα συνεχίσει να μάχεται μόνο για την επιβίωσή της. Όσο για την ταλαίπωρη χώρα, ποιος νοιάζεται. Ενώ αυτή ξεπουλιέται και εξαθλιώνεται, η νεολαία της, όση δεν έχει πάρει το δρόμο της ξενητιάς (το καλύτερο κομμάτι της), στο μεγάλο της ποσοστό φραπεδιάζει στις καφετέριες, άπραγη και αμήχανη, ανεκπαίδευτη να αντιμετωπίζει κρίσεις, ή εξακολουθεί να λικνίζεται τα βράδια, στο απατηλό ημίφως των παραλιακών μαγαζιών, κάτω από τους εκωφαντικούς ήχους των ξεφωνητών του Ρουβά και άλλων κατασκευασμάτων της εγχώριας show biz που ολοκληρώνουν την νεανική αποκοίμιση. Ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας!!!

Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Το καλοκαίρι ήρθε φέτος μέσα από τη σκιά του φόβου.Τελειώνει ο Ιούνιος κι ο ουρανός δε λέει να λάμψει.Πού είναι το ωραίο Ελληνικό κλίμα;Σχεδόν κάθε απόγευμα, συννεφιά με ζέστη και τα βραδάκια, μιά ζέστη, μιά κρύο.Όπως και μέσα μας.Ανοίγεις την τηλεόραση.Σου κουνάνε το δάχτυλο, σε απειλούν, σε τρομάζουν, σε ενοχοποιούν.Γίνεσαι ένας τόσος δα φοβισμένος ανθρωπάκος και ζαρώνεις στη γωνιά σου.Πότε έγινες το τέρας που σου αποδίδουν ότι είσαι και δεν το κατάλαβες;
Όπως λέει κι ο συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο, η πείνα τρέφεται απο το φόβο κι ο φόβος απο τη σιωπή.Οι βάρβαροι μετανάστες ρίχνονται στον πολιτισμό.Ο φόβος απειλεί.Αν αγαπάς θα πάθεις ΑΙDS, αν αναπνέεις θα μολυνθείς, αν καπνίζεις θα πάθεις καρκίνο, αν τρως θα αποκτήσεις χοληστερίνη,αν μιλάς θα μείνεις άνεργος αν σκέπτεσαι θα νοιώθεις αγωνία, αν αμφιβάλλεις θα τρελλαθείς, αν νοιώθεις θα είσαι μόνος.Η Δημοκρατία φοβάται να θυμηθεί και η γλώσσα φοβάται να πεί.Τα όπλα φοβούνται την έλλειψη πολέμων.Η γυναίκα φοβάται τη βία του άνδρα και ο άνδρας τη γυναίκα που δεν φοβάται.Είναι καιροί φόβων.Στο χρόνο χωρίς ρολόγια.Στο παιδί χωρίς τηλεόραση.Στη νύχτα χωρίς υπνωτικά χάπια.Φόβος στη μοναξιά και φόβος στο πλήθος.Φόβος να πεθάνεις και φόβος να ζήσεις.
Σκέπτομαι πόσο πανικό φέρνει ο φόβος της απώλειας.Κι όμως μπορείς να ζήσεις με τις μνήμες των αγαπημένων.Θα πονέσεις, μετά θα γαληνέψεις κι έπειτα θα κρατήσεις ζωντανές τις στιγμές που έζησες, αυτές δεν μπορεούν να σου τις πάρουν.Είναι συντροφιά, ζεστασιά,παρηγοριά,μπορούν να σε κάνουν σχεδόν χαρούμενο.Είσαι γεμάτος γιατί έζησες.

ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΤΙ;

Ανεβήκαμε πάνω στο λόφο να δούμε τον τόπο μας,
φτωχικά μετρημένα χωράφια,πέτρες, λιόδενδρα.
Αμπέλια τραβάν κατά τη θάλασσα. Δίπλα στ'αλέτρι
καπνίζει μια μικρή φωτιά. Του παπούλη τα ρούχα
τα σιάξαμε σκιάχτρο για τις κάργες. Οι μέρες μας
παίρνουν το δρόμο τους για λίγο ψωμί και μεγάλες λιακάδες.
Κάτω απ' τις λεύκες φέγγει ένα ψάθινο καπέλο.
Ο πετεινός στο φράκτη. Η αγελάδα στο κίτρινο.
Πως έγινε και μ' ένα πέτρινο χέρι συγυρίσαμε
το σπίτι μας και τη ζωή μας; Πάνω στ' ανώφλια
είναι η καπνιά χρόνο με το χρόνο απ' τα κεριά του Πάσχα
μικροί μαύροι σταυροί που χάραξαν οι πεθαμένοι
γυρίζοντας απ' την Ανάσταση.Πολύ αγαπιέται αυτός ο τόπος
με υπομονή και περηφάνεια...........
Πώς γίνεται μια τέτοια μέρα, που ζούμε την ιστορία λεπτό προς λεπτό, να γυρίζω στο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, που περιγράφει τον τόπο μας, τις παραδόσεις και την ιστορία του.Τον τόπο μας, που τον βλέπουμε να ξεπουλιέται, μέσα απο την γενικευμένη εθνική συννενόηση, που μάλλον επετεύχθη τις τελευταίες ώρες, μετά τις ασφυκτικές πιέσεις από τους Ευρωπαίους "Εταίρους", τους αγανακτισμένους και τους διαφωνούντες βουλευτές.Τι θα είναι αυτή η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, πως θα πετύχει την αποπληρωμή του, πως θα βοηθήσει την ύφεση, γιατί πρέπει να χαιρόμαστε που σ' αυτές τις στιγμές κρίσεις, κάνουν πάρτυ οι κερδοσκόποι;Είμαι πολύ καχύποπτη, ή έχω δίκιο που κοιτάζω με δέος τα παιχνίδια που παίζονται πίσω απο τις πλάτες μας, για μια ακόμα φορά, ανάμεσα στις παγκόσμιες μυστικές λέσχες, τους οίκους αξιολόγησης, τις τράπεζες, τα spread, τούς ιδιωτες πιστωτές, το Eurogroup. Eδώ κι ένα χρόνο έχουν υπογράψει την ολέθρια δανειακή σύμβαση, που οδηγεί την Ελλάδα σε παραίτηση από την ασυλία λόγω της εθνικής μας κυριαρχίας. Σήμερα, ζήσαμε την πλατεία των αγανακτισμένων να γεμίζει απο κουκουλοφόρους προβοκάτορες,απο χημικά σαν απάντηση απο την πλευρά των Ματ που κλιμάκωναν τη βία, προς τέρψιν των μέσων ενημέρωσης, γιατί η βία πουλάει.Το θέμα είναι ότι βλέπουμε ξανά να ισχύει η πανάρχαιη εξίσωση νόμιμου και ηθικού.Δάνεια, σε μια υπερχρεωμένη απο δάνεια φούσκες χώρα, που έγιναν με τη συνεργασία του πολιτικού κόσμου, με σκοπό το κέρδος, με απειλές και τρομοκρατία και μαζική ενοχοποίηση, ώστε να την οδηγήσουν στην ερημοποίηση και την εξαθλίωση, στο ξεπούλημα του εθνικού της πλούτου, στη μετατροπή της σε Κίνα του Νότου, κούληδες με μισθούς πείνας.
Το σχόλιο του υπουργού Οικονομικών της Ευρωζώνης είναι προς αυτήν την κατεύθυνση:
Καλύτερα ένα τέλος με τρόμο παρά ένας τρόμος χωρίς τέλος.
Και τώρα ποιός θα είναι ο πρωθυπουργός που θα συνενοείται με την τρόϊκα;Σίγουρα θα είναι απόφοιτος του Κένεντυ school, του Harvard,ή του LSE,γερμανόφωνος, υπότροφος του ιδρύματος Κόκαλη ή sir ή ο πατέρας του θα ήταν χουντικός ή θα προέρχεται απο οικογένεια δοσιλόγων.Μ' όλη αυτήν την αναταραχή οι αγορές συνεχίζουν πτωτικά.Το οργισμένο κλίμα στο κέντρο της Αθήνας κάνει την αγορά ευάλωτη. Ο αναλυτής της FXCM μιλά για πίεση στο ευρώ, ο πληθωρισμός είναι αρνητικός για το δολάριο.Το πετρέλαιο είναι σε άνοδο.Η κρίση χρέους στην στην Ελλάδα δεν δικαιολογεί αστάθεια στην τιμή του χρυσού.Η ταλαιπωρία που υφίσταται πρέπει να τελειώσει και να λάβει θετική πορεία και πάλι. Το πιο σημαντικό είναιτα κέρδη και οι άνθρωποι απλά νούμερα.Η κυβέρνηση σωτηρίας θα αναλάβει να κάνει τα δυσάρεστα.Με κοινή συναίνεση. Όπως ήθελαν οι εταίροι, που θα μας 'στηρίξουν ' ξεζουμίζοντάς μας. Για το καλό μας. Αν επιβιώσουμε.

ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗΣ

Σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης - Η "νόσος" των εκπαιδευτικών

Τo επάγγελμα του εκπαιδευτικού κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις στον κατάλογο των στρεσογόνων επαγγελμάτων. Οι δε εκπαιδευτικοί ανήκουν στην ομάδα των επαγγελματιών που είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στο "σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης".
Έρευνες στην Αμερική και την Ευρώπη έχουν δείξει ότι από το σύνολο των εργαζομένων σε ανθρωπιστικά επαγγέλματα, οι εκπαιδευτικοί πλήττονται ιδιαίτερα. Σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία το 5-25% των εκπαιδευτικών υποφέρει από το σύνδρομο της επαγγελματικής εξουθένωσης.
Στην Ελλάδα το 10% των εκπαιδευτικών βιώνει υψηλή συναισθηματική εξάντληση, το 15-17% μέτρια ως υψηλή αποπροσωποποίηση που εκ δηλώνεται με τη δημιουργία απρόσωπων σχέσεων με τους μαθητές, και το 30-35% αισθάνεται ότι δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό στη δουλειά του. Το Burnout δεν έχει φύλο και πλήττει εξίσου άντρες και γυναίκες. Οι ανύπαντροι, οι πρωτοδιόριστοι και οι εκπαιδευτικοί με πολλά χρόνια υπηρεσίας είναι αυτοί που απειλούνται περισσότερο από το Burnout.


ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡIΣΤΙΚΑ ΤΟΥ "ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΉΣ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗΣ"


Η επαγγελματική εξουθένωση είναι ένα σύνδρομο σωματικής και ψυχικής εξάντλησης στα πλαίσια του οποίου ο εκπαιδευτικός κατακλύζεται από συναισθήματα άγχους, χάνει το ενδιαφέρον του και τα όποια θετικά συναισθήματα έχει για τους μαθητές του, διαμορφώνει αρνητική εικόνα για τον εαυτό του και αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που ανακύπτουν κατά την εκπαιδευτική διαδικασία
Τρία είναι τα χαρακτηριστικά της επαγγελματικής εξουθένωσης:

α) n συναισθηματική εξάντληση που εκδηλώνεται με μία συνεχή αίσθηση έντασnς και ψυχικής κόπωσnς,
β) n αποπροσωπoπoίησn που εκδηλώνεται με Τη δημιουργία απρόσωπων σχέσεων με τους μαθητές και τους γονείς και
γ) n έλλειψη προσωπικών επιτευγμάτων που εκδηλώνεται με την μείωση της απόδοσης του.

ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗΣ


Το φαινόμενο της επαγγελματικής εξουθένωσης δεν έχει αιφνίδια έναρξη, αντίθετα ακολουθεί τέσσερα διαδοχικά στάδια.:
α) το πρώτο στάδιο είναι αυτό του ενθουσιασμού. Ο νεοδιόριστος εκπαιδευτικός εισέρχεται στον εpγασιαό χώρο με πολύ υψηλούς στόχους και μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό του, τους μαθητές, τους σuναδέρφoυς, τη διοίκηση.
β) στο δεύτερο στάδιο κυριαρxoύν η αμφιβολία και η αδράνεια. Ο εκπαιδευτικός αμφιβάλει αν η εργασία του ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του και στις βαθύτερες ανάγκες του. Αρχίζει να προβάλλει Ζητήματα αμοιβών και ορών εργασίας, αρνούμενος να αναθεωρήσει τις υπερβολικά υψηλές προσδοκίες του.
γ) η απογοήτευση και η ματαίωση είναι το τρίτο στάδιο. Ο εκπαιδευτικός αναρωτιέται αν και πόσο αξίζει τον κόπο να διδάσκει κάτω από συνθήκες πίεσης άγχους και απογοήτεύσης και θεωρεί κάθε προσπάθεια μάταια..
δ) το τελευταίο στάδιο, είναι η απάθεια. Ο εκπαιδευτικός παραμένει στο σχολείο, παίρνει τον μισθό του, αδιαφορώντας για κάθε εκπαιδευτική καινοτομία και για τις ανάγκες και τα προβλήματα των μαθητών.


ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΤΟΥ BURNOUT

Οι κεφαλαλγίες η υπερένταση οι γαστρεντερικές διαταραxές, οι διαταραxές διατροφής, οι μεταβολές του σωματικού βάρους, οι καρδιαγγειακές διαταραχές, η έντονη αίσθηση κόπωσης και αδυναμίας, οι διαταραχές στον ύπνο, η υπερβολική κατανάλωση καφεΐνης, καπνού, αλκοόλ, είναι ορισμένες ψυχοσωματικές αντιδράσεις.
Εκτός από τα οργανικά υπάρχουν και συμπτώματα. Σε γνωστικό επίπεδο ο εκπαιδευτικός πιστεύει ότι δεν είναι αποτελεσματικός, ότι δεν έχει θετική επιρροή στους μαθητές του, έχει αδυναμία συγκέντρωσης, ξεχνά εύκολα το ονόματα των μαθητών. Όσον αφορά τα συμπτώματα σε συναισθηματικό επίπεδο, ο εκπαιδευτικός αναπτύσσει έντονη αποθάρρυνση, αίσθημα ανεπάρκειας, ενοχών και αδικίας. Σε επίπεδο συμπεριφοράς ο εκπαιδευτικός συμπεριφέρεται με απρόσωπο και ψυχρό τρόπο, αποφεύγει να ενημερώνει τους γονείς για την πρόοδο των μαθητών. Οι οικογενειακές συγκρούσεις, οι εντάσεις στις σχέσεις με τους συναδέρφους, οι δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις, η κοινωνική απόσυρση, η μειωμένη ερωτική - σεξουαλική διάθεση είναι συμπτώματα που εμφανίζονται σε κοινωνικό επίπεδο. Τα συμπτώματα αυτά δεν γίνονται αμέσως αντιληπτά παρά μόνο στα δύο τελευταία στάδια.

ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ


Τα αίτια εμφάνισης, του συνδρόμου πρέπει να αναζητηθούν τόσο στη δομή και τη λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος όσο και στην προσωπικότητα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του εκπαιδευτικού.
Οι στρεσογόνες συνθήκες εργασίας, η πολυετή εργασία των εκπαιδευτικών στην πρώτη γραμμή που πολλές φορές ξεπερνά τις τρεις δεκαετίες, σε συνδυασμό με τις περιορισμένες ευκαιρίες για υπηρεσιακή εξέλιξη, η δυσκαμψία του εκπαιδευτικού συστήματος, η απουσία καινοτόμων εκπαιδευτικών προγραμμάτων, η μείωση του δημόσιου κύρους των εκπαιδευτικών, η έλλειψη υποστήριξης, εποπτείας και συνεχούς εκπαίδευσης, η απουσία ίσων ευκαιριών, η κομματοποίηση και ο χαμηλός μισθός, είναι σοβαρές συνιστώσες του εκπαιδευτικού μας συστήματος που ενοχοποιούνται για την εμφάνιση του συνδρόμου.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ BURNOUT


Η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η πρόληψη. Για το λόγο αυτό το Υπουργείο Παιδείας οφείλει να διενεργήσει και να καταγράψει πανελλήνια και σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, όχι μόνο την έκταση και τους παράγοντες που ενοχοποιούνται για την εμφάνιση του συνδρόμου, αλλά και τις συνιστώσες εκείνες που μπορούν να προβλέψουν την εμφάνιση της επαγγελματικής εξουθένωσης.
Επιπρόσθετα θα προτείναμε την, αναδόμηση του συστήματος, την συμμετοχή των εκπαιδευτικών στο σχεδιασμό του εκπαιδευτικού έργου, τη συνεχή επιμόρφωση τους, την καθιέρωση του θεσμού της εποπτείας σε επίπεδο σχολικής μονάδας, την παροχή ευκαιριών υπηρεσιακής εξέλιξης, και τέλος την εκπόνηση και χρησιμοποίησης ειδικών "εργαλείων" ελέγχου του συνδρόμου.
Ο ίδιος ο εκπαιδευτικός ως επαγγελματίας οφείλει να καταβάλει προσπάθεια ελέγχου των παραμέτρων που προκαλούν επαγγελματικό άγχος, να αναγνωρίσει εγκαίρως τα συμπτώματα και να ζητήσει βοήθεια από ειδικούς.

Άρθρο του ψυχίατρου Δρ. Αναστάσιου Πλατή το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα: Πρόοδος 26.05.07 (αναδημοσίευση από το alfavita)

ΚΑΤΟΙΚΟΥΜΕ ΓΛΩΣΣΕΣ

Είμαι πολύ χαρούμενη που στέλνω αυτό το post από το κινητό μου·Εγώ που είμαι τεχνοφοβική, δεν ξέρω πωs το κατάφερα.Δεν κατοικούμε χώρεs, κατοικούμε γλώσσεs, λέει ο ποιητήs.Σε αυτήν τη μαύρη περίοδο, που αποτελεί χαρμόσυνη είδηση το ότι θα απολυθούν 150000 δημόσιοι υπάλληλοι, τι ωραίο είναι να μαθαίνειs καινούρια πράγματα! Έτσι, μπορώ να εκφράσω άμεσα από εδώ που είμαι, την συγκίνηση και τον θαυμασμό μου γιά τουs σημερινούs αληθινούs ήρωεs, που είναι οι δάσκαλοι των παιδιών στιs υποβαθμισμένεs πιά γειτονιέs του κέντρου τηs ΑΘήναs .Λίγοι καταλαβαίνουν, πόσο δύσκολο είναι, να συνταιριάξειs παιδιά από διαφορετικούs πολιτισμούs, óταν γύρω σου βοά ο ρατσισμόs και η ξενοφοβία κι όταν λίγο πιο πέρα στα πεζοδρόμια, συνωστίζονται πρεζάκια, συμορίεs, πεινασμένοι και κατακάθια τηs κοινωνίαs.Νοώθω ντροπή που δεν είμαι εθελοντήs, κάτι έχει αρχίσει και ξυπνά σ αυτήν την άθλια χώρα.Είμαι έτομη να σηκωθώ από τον καναπέ μου.Κλείνω με τον στίχο του Ντίνου Χριστιανόπουλου " Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, για να ξεχάσω πωs ήμουν σπόρος......."

ΚΑΤΙ ΛΥΠΗ........

Λίγες ώρες πριν την Ανάσταση και όπως λέει ο Ελύτης στις κρίσιμες στιγμές ν' ανατρέχουμε στον Σολωμό και τον Παπαδιαμάντη. Αγαπούσα τον Σολωμό απο τα παιδικά χρόνια και να μερικοί στίχοι για τη μέρα.
Και προβαίνει η Μαρία λίγη να πάρει
δροσιά στα σωθικά τα μαραμένα
Είναι νύχτα γλυκειά και το φεγγάρι
δε βγαίνει να σκεπάσει άστρο κανένα
Περίσσεια μύρια σ' όλη τους τη χάρη
λάμπουν άλλα μονάχα άλλα δεμένα
Κάνουν κι εκείνα Ανάσταση που πέφτει
του ολόστροτου πελάου μες τον καθρέπτη
Απ' όλες τις γιορτές, προτιμούσα το Πάσχα από παιδί.Η Άνοιξη, οι μυρωδιές, τα λουλούδια, η υπέροχη χαρμολύπη, τα Ανοιξιάτικα ρούχα, τα κόκκινα παπούτσια, τα κουλουράκια, τα αυγά ,όλα ήταν μαγικά.Παίζαμε ώρες ατέλειωτες στη μικρή πλατεία μέχρι που σουρούπωνε και τότε μαζευόμαστε όλοι στην εκκλησία, τον Προφήτη Ηλία.Χαρές με τ' αγόρια εκεί στο προαύλιο ! Στη λειτουργία της Μεγάλη Παρασκευής ,εμείς τα κορίτσια ως μυροφόρες, ψέλναμε τα εγκώμια, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στα προσκοπάκια, που πιασμένα χέρι χέρι κρατούσαν την τάξη.Τι είναι άλλωστε η εκκλησία; Σχέση ανθρώπινη, αυτό είναι.Κι έπειτα η Ανάσταση, ξέσπασμα χαράς, κάλεσμα προς όλους:"Χριστός Ανέστη εχθροί και φίλοι"
Μεγάλη Παρασκευή χθές και στο ουζάδικο κοντά στην εκκλησία, μετά την περιφορά του επιταφίου δεν έπεφτε καρφίτσα. Είχαμε καθήσει στο τραπέζι για δέκα άτομα, περιμένοντας πότε, άχ πότε θα έρθουν τα "εδέσματα " και ξαφνικά ακούσαμε ένα χτύπημα δυνατό στη μεγάλη τζαμένια πόρτα, σαν κάποιος να έχει πέσει με δύναμη στη τζαμαρία. Πράγματι ερχόταν ένα από τα ζευγάρια της παρέας που είχε καθυστερήσει.Ο φίλος ,παραζαλισμένος μετά το χτύπημα κι αφου του προσφέρθηκαν τα σχετικά: νερό, πάγος, πετσέτα ,κάθισε αμίλητος στην καρέκλα του, αλλού για αλλού.Δεν τον γνώριζα καθόλου, πρώτη φορά τον έβλεπα.Νόμιζα ότι χαζοφέρνει και λιγάκι.Αφού συνήρθε και μετά τα πρώτα τυπικά πιάσαμε κουβέντα, μιας και καθόταν απέναντί μου , σε λίγο κατάλαβα γιατί ήταν τόσο αφηρημένος.Πέρασαν όλη τη μέρα στο νεκροταφείο με την αδικοχαμένη απο τροχαίο κόρη τους.Τι να τους πείς και πώς να στριμώξεις τις λέξεις στο στόμα, που δεν θέλουν να βγούν.Πόνος βαθύς και ατέλειωτος η ζωή τους.Τέλος τα όνειρα, σπουδές ,γάμος, δουλειά ,γέννες.Η ζωή πίσω.Τώρα απέραντο κενό.Νύχτες που γδέρνουν, μέρες απουσία νοήματος, η μοίρα τους.Προσπάθησα να στρέψω τη συζήτηση στο άλλο τους παιδί.Τότε είδα αχνά χαμόγελα μέσα από τα δακρυσμένα μάτια.Η ζωή τραβάει την ανηφόρα. Μην κάνεις σχέδια.Τα κάνει αυτή γιά σένα .Κάποιος άλλος απ' την παρέα μάς κάλεσε στο Καίηπ Τάουν όπου μένει μόνιμα.Βαλθήκαμε να κανονίζουμε το πότε θα πάμε.Βοηθούσε και το κρασάκι.Βοηθούσαν και τα γέλια από μιά γυναικοπαρέα παραδίπλα.Επτά! τις μέτρησα τριανταπολύ χρονών, αναψοκοκκινισμένες, μαλλί φρέσκο κομμωτηρίου, πλατινέ, ντύσιμο casual chic, τελευταία λέξη της μόδας, παπούτσι Καλογήρου, επώνυμες τσάντες real όχι μούφες και φιλοφρονήσεις μεταξύ τους άφθονες.Όλες στολισμένες, όχι γιά να αρέσουν στους άνδρες -μάλλον τους φοβίζουν- αλλά για να εντυπωσιάσουν η μία την άλλη."Ά αδυνάτησες μπράβο", " κι εσύ σου πάνε οι ανταύγειες" Άραγε γιατί όλη αυτή η εξεζητημένη υπερβολή; Άγονη πλήξη μιάς ζωής δίχως έρωτα, δίχως ίλιγγο ,δίχως θολούρα ,δίχως χάδια και ψιθυρίσματα.Ζωή σαν ακύμαντα νερά, να μη νοιώσεις τι είναι η μεγάλη χαρά και μετά ο μεγάλος πόνος.
Έτσι χαλαρά μ' αυτά τα τελευταία σχόλια συμφωνήσαμε πως εμείς είμαστε καλύτερα ,κι έξω απο την ταβέρνα φιληθήκαμε σταυρωτά κι αποχαιρετιστήκαμε.Βράδυ μεγάλης Παρασκευής. Σε λίγες ώρες η Ανάσταση.Κάτι λύπη......

H ΑΝΟΙΞΗ ΤΩΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ

Ηταν οι δυό τους καθισμένοι στο παγκάκι, στην αυλή του σχολείου.Μάρτης αλλά έπεφτε χιόνι.Γύρω τους φωνές χαρούμενες. Όλοι διασκέδαζαν.Τόση χαρά γιά λίγες χιονόψυχες!
-Δεν γίνεται αλλοιώς.Της είπε.Μου παίρνεις όλη μου την ενέργεια.Είσαι τόσο τέλεια, τόσο κομψή, τόσο όμορφη.Πάντα ξέρεις τι να πείς, έχεις τόση εξυπνάδα!
-Μα αφού για όλα αυτά με ήθελες...Τώρα παραπονιέσαι; Μήπως νοιώθεις σκλαβωμένος ή δεν με θαυμάζεις πιά;
-Δεν είναι αυτό.Αλλά δεν μπορώ άλλο ,να δείχνω κι εγώ τέλειος για να με θέλεις, να βρίσκω κάθε φορά κάτι έξυπνο να πω, κάτι καινούργιο να κάνω, δεν θέλω πια να προσπαθώ, με κούρασαν όλα αυτά. Θέλω μόνο να υπάρχω χαλαρά και να μούρχονται οι χαρές.Να 'μαι ζωντανός μόνο επειδή αναπνέω.
-Πώς έγινε αυτό κι εγώ δεν το κατάλαβα; Εγώ μόνο σ' αγαπούσα ,ήθελα να μοιραζόμαστε χαρά, λύπη, εμπειρίες, την ομορφιά αυτού του κόσμου. Δεν πρόσεξα κι έχτισα γύρω σου τείχη, σ' έκλεισα έξω από τον κόσμο ,είχες πράγματα πολλά να κάνεις, χωρίς εμένα. Κοντά μου αργοπέθαινες;
Δεν της απάντησε.Την κοίταξε με άδειο βλέμμα.Ήταν ήδη αλλού. Για την ασυννενοησία τους δεν έφταιγε κανείς.Έφταιγε μόνο η εφηβική απληστία.
......Και πέρασαν μέρες πολλές
μέσα σε λίγη ώρα......

ΔΩΡΟ ΑΔΩΡΟ

Είχε αγοραστεί μαζί με τ' άλλα δώρα των Χριστουγένων, με πολλή αγάπη.Εκείνες τις λαμπερές μέρες ,καμάρωνε στολισμένο και περήφανο, κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δένδρο, ανάμεσα στα άλλα πολύχρωμα πακέτα.Ο παραλήπτης του δεν ήρθε ποτέ να το παραλάβει, είχε προτιμήσει άλλο πιο φωτισμένο σαλόνι. Έτσι το βράδυ της παραμονής που μοιράστηκαν τα δώρα ,αυτό δεν το αναζήτησε κανείς.Έφυγαν γοργά οι μέρες ,ξεστολίστηκε κι αυτή τη χρονιά το δένδρο ,μαζεύτηκαν και φυλάχτηκαν οι αστραφτερές μπάλες, συσκευάστηκαν οι γιρλάντες και τα χρωματιστά λαμπιόνια και μαζί κι αυτό το αζήτητο πακέτο.Στριμώχθηκε στη σκοτεινή αποθήκη, θλιβερό απομεινάρι της λαμπερής βραδιάς.Μες το μαύρο σκοτάδι, μαραζωμένο έκλαιγε την τύχη του που δεν ανοίχθηκε απο αγαπημένο χέρι, που δεν ανταλλάχθηκαν πάνω του φιλιά αγάπης.Εκεί έμενε να αργοπεθαίνει χωρίς προορισμό ,ξεχασμένο και μόνο.
Ώσπου μιά μέρα ,άστραψε φώς στη σκοτεινή φυλακή του.Ο ιδιοκτήτης απρόσεκτος και φουριόζος ,άρχισε να σπρώχνει και να ανακατεύει βιαστικά τα τακτοποιημένα πακέτα ώσπου έφτασε στο ξεχασμένο δώρο.Τον άκουσε να λέει, πως είχε μιά υποχρέωση και σκέφτηκε να το χαρίσει, αφού τα μαγαζιά είχαν κλείσει και δεν προλάβαινε να αγοράσει κάτι άλλο.Το άρπαξε βιαστικά, έκλεισε πίσω του την πόρτα και το πέταξε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του.Το δώρο που αγοράστηκε να χαριστεί από αγάπη και κατέληξε να δοθεί από υποχρέωση. Δώρο άδωρο.

ΣΚΙΑ

ΣΚΙΑ

Σκιά. Το μονοπάτι της ζωής πηγαίνει από την ανατολή προς τη δύση. Το παιδί προχωράει έχοντας πίσω του τον ήλιο που ανατέλλει. Παρά το μικρό του ανάστημα, μια τεράστια σκιά πηγαίνει μπροστά του. Είναι το μέλλον του, σπήλαιο χαίνον και συμπιεσμένο, όλο υποσχέσεις κι απειλές, προς το οποίο κατευθύνεται, υπακούοντας σ' αυτό ακριβώς που αποκαλούμε "επιθυμίες" του.

Το μεσημέρι, καθώς ο ήλιος βρίσκεται στο ζενίθ, η σκιά έχει απορροφηθεί τελείως κάτω απ' τα πόδια του ενήλικα. Ο άνθρωπος που η ανάπτυξή του έχει ολοκληρωθεί, απορροφάται στα επείγοντα της στιγμής. Το μέλλον του δεν τον ελκύει ούτε τον ανησυχεί. Το παρελθόν δεν βαραίνει ακόμα το βήμα του. Αγνοεί τη νοσταλγία των πεθαμένων χρόνων, καθώς και τον φόβο τής αύριον. Έχει εμπιστοσύνη στο παρόν, στο σύγχρονό του, στο φίλο του, στον αδελφό του.

Αλλά καθώς ο ήλιος γέρνει προς τη δύση, η σκιά του ώριμου ανθρώπου γεννιέται και μεγαλώνει πίσω του. Σέρνει στο εξής στα πόδια του ένα όλο κα μεγαλύτερο βάρος αναμνήσεων, καθώς η σκιά όλων αυτών που αγάπησε κι έχασε προστίθεται στη δική του. Εξάλλου, βαδίζει όλο και πιο αργά, κι όσο το παρελθόν του, μεγαλώνει γίνεται όλο και πιο λεπτός. Κάποια μέρα η σκιά βαραίνει τόσο που ο άνθρωπος πρέπει να σταματήσει. Τότε εξαφανίζεται. Γίνεται όλος μια σκιά που παραδίνεται χωρίς έλεος στους ζωντανούς.

Michel Tournier
*απόδ: Θανάσης Χατζόπουλος
-Πλανόδιον, τχ.5-
Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ

Η σκιά μου κι εγώ
κάθε βράδυ πικρό
σε ζητάμε
Και ρωτάμε αν ζεις,
αν σε είδε κανείς
και πονάμε
Μεσ' στον ύπνο να 'ρθείς
όνειρό μου γλυκό
σε προσμένω
Κι απ' αγάπη τρελλή
να σε σφίξω αγκαλιά
περιμένω

Ποιες μάγισσες τρελλές
σε κρατούν μακριά μαγεμένο
Τις ώρες τις πικρές
κάθε βράδυ μετρώ και πεθαίνω

Νυχτερίδες, πουλιά
μας κρατούν συντροφιά
στο σκοτάδι
όταν κλαίμε πικρά
η σκιά μου κι εγώ
κάθε βράδυ

Βασίλης Τσιτσάνης
(με την Δήμητρα Γαλάνη

ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

"Μεσημέρι, Κολωνάκι, καφέ στην πλατεία"
Εξαιρετικό άρθρο !
Τα περιέχει όλα ...αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια ,έντρομοι παρατηρητές,συγχισμένοι τηλεάνθρωποι,ανήμποροι "ανώνυμοι" πολίτες. Ότι καλύτερο έχω διαβάσει για την κατάντια του σύγχρονου νεοέλληνα, με την προσθήκη ότι βοήθησαν η συλλογική ενοχή του: 'μαζί τα φάγαμε" των πολιτικών ,η στρέβλωση του "Ελληνοχριστιανικού ιδεώδους"της εκκλησίας και πάνω απ' όλα η ανύπαρκτη παιδεία μας.Κι όμως υπάρχει η παράλληλη Ελλάδα, της τέχνης, του πολιτισμού, του πνεύματος της επιστήμης, της έρευνας.Αρχίζει σιγά σιγά να ξυπνά.Έχει γυρίσει την πλάτη στούς καλοπληρωμένους καθοδηγητές των δελτίων ειδήσεων, ψάχνει και ανακαλύπτει τις αλήθειες της μέσα απο κρυμμένα διαμάντια ςτο σωρό των σκουπιδιών.Θα βρεί το μέτρο και τη σύννεση, θα ξαναδιαβάσει τους ποιητές της τον Σεφέρη τον Ελύτη τον Καβάφη τον Ρίτσο τη Δημουλά. Είναι μόνο μια μικρή μειοψηφία αλλά τις επαναστάσεις οι μειοψηφίες τις ξεκινούν και ο όχλος ακολουθεί. Αυτή είναι η αρχή της ελπίδας.
Σας παραθέτω το άρθρο.Διαδώστε το.

Του Φώτη Γεωργελέ (Εditorial στην Αthens Voice)


"Είναι αποκλεισμένο περιμετρικά, μπράβοι σε σχήμα Π, περαστικοί κοιτάζουν περίεργοι το θέαμα. Στη μέση αυτός, μαύρο κοστούμι, μαύρο πουκάμισο, όρθιος μιλάει στο κινητό.
Πίσω του άλλος μπράβος, κρατάει στα χέρια ευλαβικά το πούρο. Γυρνάει, τραβάει μια ρουφηξιά, συνεχίζει, ο κολαούζος το κρατάει, περιμένει την επόμενη ρουφηξιά.
Μπράβος... πούρου, επαγγέλματα του μέλλοντος.

Φθινοπωρινό μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, η δημόσια επίδειξη της αήττητης ηλιθιότητας. Είναι πλούσιος. Έχει πολλά λεφτά, από πού, απροσδιόριστο.
Οι πλούσιοι αυτής της χώρας δεν κάνουν, έχουν.
Κάτι γενικώς, καράβια, προμήθειες, λαθρεμπόριο πετρελαίου, πλαστά τιμολόγια, ποδοσφαιρικές ομάδες-πλυντήρια, αγοραπωλησίες παικτών, εικονικά συμβόλαια,
πουλάει φάρμακα στα νοσοκομεία στην τριπλάσια τιμή, εισαγωγή από την Κύπρο, εκμεταλλεύεται εμπορικά ακίνητα της εκκλησίας, καταπατάει δημόσιες εκτάσεις,
χτίζει στη Μύκονο συγκρότημα κατοικιών με συνέταιρο γνωστό πολιτικό, αλλαγές συντελεστή δόμησης μόνο για την περίπτωσή του, έχει αναλάβει τη διαφημιστική
καμπάνια υπουργείων, διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, πουλάει τηλεοπτικά κανάλια που του χαρίζει το κράτος, αύξηση κεφαλαίου, τραπεζική
εγγύηση, δάνεια, offshore εταιρείες, κωδικοί, μπράβοι. Πούρα. Χοντρός σβέρκος.

Οι περαστικοί απολαμβάνουν το θέαμα. Κουνάνε το κεφάλι ειρωνικά.
Το θέμα είναι τα λεφτά, αυτό μου είπε κι ο μπαμπάς.
Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει τόσους πολλούς πλούσιους.
Δεν δημιουργούν αλλά έχουν διασυνδέσεις. Σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Βιτρίνες. Ταμίες.
Μεταφορά χρήματος, όχι δημιουργία πλούτου. Δεν βγάζουν χρήματα, υπεξαιρούν. Οι πλούσιοι ξέρουν πολύ καλά από πού προέρχονται τα χρήματά τους.
Τα αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι ως προϊόν εγκλήματος.
Τα τρώνε γρήγορα και επιδεικτικά. Όπως οι γκάνγκστερ.
Σε ολόκληρο τον κόσμο μόνο δύο άρχουσες τάξεις έχουν υιοθετήσει ως τρόπο ζωής το lifestyle της κολομβιάνικης μαφίας. Οι Ρώσοι ολιγάρχες και οι Έλληνες πλούσιοι.

Θηριώδη τζιπ στα στενά δρομάκια, παρκαρισμένες πόρσε στα κλαμπ, αστυνομική προστασία, γουόκι τόκι, μπράβοι, ημίγυμνες ξανθιές, χοντροί σβέρκοι. ΚΔΟΑ.
(Κτηνώδης δύναμη ογκώδης ανοησία.

Στον υπόλοιπο κόσμο οι πραγματικοί πλούσιοι μοιάζουν με φοιτητές στα Εξάρχεια. Σνίκερς, φούτερ και κουκούλες.
Ανακάλυψαν ένα τσιπάκι, έστησαν τη Microsoft, την Apple, έφτιαξαν ένα πρόγραμμα, φαντάστηκαν μια κοινότητα, το FaceBook, βάζουν την εταιρεία τους
στο χρηματιστήριο έναντι 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων φορώντας τζιν, στο υπόγειο γκαράζ παίζουν ακόμα Nirvana με τις φοιτητικές τους κιθάρες.
Εδώ δεν υπάρχουν κιθάρες. Ούτε πανεπιστήμια. Ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός, κλοπιμαία. Ξαπλώστρες 3.000 ευρώ στην παραλία, ο ένας δίπλα στον άλλον.
Πάνω στον άλλον. Όλοι μαζί. Δεν θέλουν να κρυφτούν, θέλουν να φανούν.
Ποιος έχει το πιο μεγάλο, σπίτι, το πιο μεγάλο, κότερο.
Αγωνιούν για μια φωτογραφία τους σε φτηνές κίτρινες φυλλάδες που λερώνεσαι άμα τις ξεφυλλίσεις..
Αγοράζουν παρέα, δημοσιότητα, σεξ, σταρ, μις, θεές, απόλυτες, υπέρλαμπρες, δίμετρες. Ξανθιές με μαύρη ρίζα. Από τη μαζική παραγωγή των καλλιστείων.
Μια δυο γυμνές φωτογραφίες και μετά στον αγώνα. Στο ανελέητο κυνήγι στη σκληρή ζούγκλα της ζωής.
Η ανεργία στις νεαρές γυναίκες μέχρι τα 30 φτάνει στο 40%.

Πιράνχας, κόβουν βόλτες από φωτογράφιση σε κότερα, από πασαρέλα σε επισκέψεις κατ' οίκον. Το ίδιο παμπάλαιο συγκινητικό όνειρο. Μια μέρα ο πελάτης
θα ερωτευτεί και θα την κάνει κυρία.
Ένας γάμος, τώρα πριν να 'ναι αργά, τα χρόνια περνάνε γρήγορα, νέο εμπόρευμα βγαίνει στην αγορά κάθε σεζόν.

Τα πούρα διαλέγουν. Επιλέγουν την επόμενη trophy wife. Επιλέγουν και επιλέγονται. Ε9 κυκλοφορούν σε φωτοτυπίες, αγοραπωλησίες, ντιλ κλείνονται..
Τα κοσμικά περιοδικά γράφουν για πανέμορφα μοντέλα που φωτογραφίζονται σε ακριβά μαγαζιά με νεαρούς ζεν πρεμιέ της αθηναϊκής νύχτας.
Εννοούν escort συναντάνε γιους πλουσίων με την ελπίδα να «κατακτηθούν». Νέες ιδιότητεςτης κοσμικής ζωής. Κληρονόμοι. Γιοι εισηγμένων.
Πολύφερνοι γαμπροί με πολλές κατακτήσεις. Οι βίζιτες της πρώτης σελίδας.

Ο πλανήτης μπαίνει στον τρίτο χρόνο της οικονομικής κρίσης. Ο δύσκολος χειμώνας. Οι ελληνικές πολιτικές εφημερίδες, αυτιστικές πάντα, στο πιο βαθύ τούνελ
της κρίσης, εισάγουν στην ύλη τους κοσμικά ένθετα. Χρώματα πολύχρωμα, γυαλιστερές φωτογραφίες. Δες το 16χρονο ζάπλουτο ξέκωλο πώς διασκεδάζει στα μπουζούκια.
Ζηλεύεις; Δες το νεαρό πάμπλουτο κληρονόμο αγκαλιά με τη θεά, την προκλητική miss young. Θα κάνουν προγαμιαίο συμβόλαιο;

Η Ελένη ρίχνει με νάζι το τιραντάκι να φανεί η ρόγα, πέφτει η τηλεθέαση. 5.000 άτομα στο γάμο, τραγούδησε ο Ρέμος, εσύ δεν ήσουν εκεί; Εσένα ο μπαμπάς σου
δεν έκανε λαθρεμπόριο πετρελαίου; Η μαμά σου δεν ήταν συμβολαιογράφος στα μεγάλα ντιλ ακίνητης περιουσίας; Δεν ξέρεις ούτε ένα γενικό γραμματέα υπουργείου,
έναν ταμία κόμματος έστω; Τι άτυχος που ήσουν.

Όλα διορθώνονται όμως, άρχισε τώρα, κάνε κοιλιακούς, κάνε προσθετικές στήθους, κάνε κάτι. Αν δεν είσαι αγοραστής, γίνε τουλάχιστον εμπόρευμα. Η Ελλάδα, αδιόριστη
πτυχιούχος, κλείνει τα μάτια, πέφτει στο κρεβάτι για μια μονιμοποίηση στο δημόσιο, υπέρβαρη πηδάει απ? το μπαλκόνι.

Γυρνάει το ρολόι μια ώρα πίσω μεσάνυχτα Κυριακής, ετοιμάζεται για τον πιο βαρύ χειμώνα. Μπερδεμένη, πεινασμένη, εν πλήρει συγχύσει, δηλώνει αθώα.

Ήταν ωραίο το έργο, εύκολο, χωρίς κόπο, θεαματικό σαν μεταμεσονύχτια κολομβιάνικη σαπουνόπερα του Άλφα με βαρόνους κοκαΐνης, μπράβους και μικρά κοριτσάκια
που πάνε στον πλαστικό χειρούργο με παιδιάστικη αφέλεια για να πιάσουν την καλή, να τις διαλέξει ο αρχηγός της συμμορίας. Κρατάει 45 λεπτά.
Μετά ακολουθεί τελεμάρκετινγκ. Κατσαρόλες, στρώματα και όργανα γυμναστικής, 29,99 ευρώ σε 6 δόσεις.