Tο ξέρω πάνω στα χείλια σου έγραψε ο κεραυνός τ' όνομά του
Tο ξέρω μέσα στα μάτια σου έχτισε ένας αητός τη φωλιά του
Mα εδώ στην όχθη την υγρή μόνο ένας δρόμος υπάρχει
Mόνο ένας δρόμος απατηλός και πρέπει να τον περάσεις
Πρέπει στο αίμα να βουτηχτείς πριν ο καιρός σε προφτάσει
Kαι να διαβείς αντίπερα να ξαναβρείς τους συντρόφους σου
Άνθη πουλιά ελάφια
Nα βρεις μιαν άλλη θάλασσα μιαν άλλη απαλοσύνη
Nα πιάσεις από τα λουριά του Aχιλλέα τ' άλογα
Aντί να κάθεσαι βουβή τον ποταμό να μαλώνεις
Tον ποταμό να λιθοβολείς όπως η μάνα του Kίτσου.
Γιατί κι εσύ θα 'χεις χαθεί κι η ομορφιά σου θα 'χει γεράσει.


Mέσα στους κλώνους μιας λυγαριάς βλέπω το παιδικό σου πουκάμισο να στεγνώνει
Πάρ' το σημαία της ζωής να σαβανώσεις το θάνατο
Kι ας μη λυγίσει η καρδιά σου
Kι ας μην κυλήσει το δάκρυ σου πάνω στην αδυσώπητη τούτη γη
Όπως εκύλησε μια φορά στην παγωμένη ερημιά το δάκρυ του πιγκουίνου
Δεν ωφελεί το παράπονο
Ίδια παντού θα 'ναι η ζωή
με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων
Mε το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων
Mε το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας
Mε το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη
Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ' ένα χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν' ανθίσει μόνο


Λίγο στάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο νερό για τη σκόνη...


Είναι κλεισμένη τώρα σε μια σπηλιά του βουνού Ντέβι
μέσα στις λαγκαδιές και στα φαράγγια της πατρικής μου γης
μα όταν ανοίξει κάποτε και τιναχτεί
ενάντια στη φθορά και στο χρόνο
αυτό το αγγελικό τραγούδι
θα πάψει ξαφνικά η βροχή και θα στεγνώσουν οι λάσπες
τα χιόνια θα λιώσουν στα βουνά
θα κελαηδήσει ο άνεμος
τα χελιδόνια θ' αναστηθούν
οι λυγαριές θα ριγήσουν
κι οι άνθρωποι με τα κρύα μάτια και τα χλωμά πρόσωπα
όταν ακούσουν τις καμπάνες να χτυπάν μέσα στα ραγισμένα καμπαναριά μοναχές τους
θα βρουν καπέλα γιορτινά να φορέσουν
και φιόγκους φανταχτερούς να δέσουν στα παπούτσια
τους.
Γιατί τότε κανείς δε θ' αστειεύεται πια
το αίμα των ρυακιών θα ξεχειλίσει
τα ζώα θα κόψουν τα χαλινάρια τους στα παχνιά
το χόρτο θα πρασινίσει στους στάβλους
στα κεραμίδια θα πεταχτούν ολόχλωρες παπαρούνες και μάηδες και σ' όλα τα σταυροδρόμια θ' ανάψουν κόκκινες φωτιές τα μεσάνυχτα.

ΑΜΟΡΓΟΣ Νίκου Γκάτσου

ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ

Χθές βράδυ, ήμουν κι εγώ ανάμεσα στους περίπου δυό χιλιάδες θεατές της συναυλίας του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα ,στο στάδιο του Παλαιού Φαλήρου.Ακόμα είμαι μαγεμένη!Ατμόσφαιρα ροκ μπαλάντας με στοιχεία μπλουζ και Βερολινέζικου καμπαρέ, με στίχους που με γλυκειά αθωότητα σε ταξίδευαν σε παραμυθένιες διηγήσεις αγάπης και έρωτα, αλλά μαζί και με τη σκληράδα που έχουν οι σκηνές δρόμου,μ' όλα τα στοιχεία της κοινωνικής αδικίας,της βίας και της βαρβαρότητας των ανθρωπίνων σχέσεων.
Εμείς οι παλιοί θαυμαστές σιγοτραγουδούσαμε συνεπαρμένοι αλλά τα παιδιά...Πόση εντύπωση μου έκαναν τα εικοσάχρονα με τα μαύρα ρούχα που δεν ήξεραν τους στίχους,δεν τραγουδούσαν,αλλά άκουγαν μαγεμένα.Ζευγάρια σφιχταγκαλιασμένα,μέσα σε μία ατμόσφαιρα πάρτυ της δεκαετίας του '80 με "ζεστά ποτά" ,ανακάλυπταν τον Γουίλιαμ Μπάροουζ και πόσο πολύ τους αφορούν σήμερα όλα αυτά.Αισθανόσουν μια ήρεμη δύναμη,μια κρυμμένη φωτιά να σιγοκαίει,μαζί και με τη γλυκόπικρη αίσθηση της συνενοχής γιά ότι αφήσαμε να μας συμβαίνει....
"Για ένα κομμάτι ψωμί δεν φτάνει μόνο η δουλειά,
πρέπει να δώσεις ψυχή......"
Εντυπωσιάζεσαι πως αυτός ο "σέξυ παλιόγερος" όπως αυτοσαρκάστηκε ο Χάρης, έχει θάψει όλον αυτό τον ποταμό ταλέντου και έχει αποσυρθεί."Μες τη μαυρίλα που ζώ, έγραψα κι ένα χαρούμενο τραγούδι για την ανηψιά μου" είπε και τραγούδησε "ξύπνα λουλούδι του δάσους,πουλί του λιβαδιού......σαν ευωδιά μαραμένου κρίνου είναι η ανάσα σου....."
Μιά μαμά με τη δωδεκάχρονη κόρη της δίπλα της, σιγοψιθύριζε όλα τα τραγούδια.Το κοριτσάκι, είχε γύρει το σώμα της πάνω στη μαμά της και χωρίς να πολυκαταλαβαίνει, κρατούσε το ρυθμό με το πόδι της.
Στο δρόμο για το σπίτι, σκεπτόμουν ότι ακόμα υπάρχει ελπίδα.Θα μας γονατίσουν, θα μας ληστέψουν,αλλά δεν μπορούν να μας σκοτώσουν τα όνειρα......"Και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχουμε....."

ΣΤΟΥΣ ΑΓΚΑΘΕΡΟΥΣ ΑΣΠΑΛΑΘΟΥΣ

Ηταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την Ανοιξη
.....................................................
Γαλήνη.
Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνο.
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ χαμένη στου μυαλού τ'αυλάκια
τ'όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε απο εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
"τον έδεσαν χειροπόδαρα " μας λέει
"τον έσυραν παράμερα τον καταξέσχισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι."
Έτσι στον κάτω κόσμο πλήρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος τύραννος.
31 Μάρτη 1971 (Σεφέρης)
Ο Σεφέρης, σε μια ανάλογη περίοδο με την σημερινή, την περίοδο της χούντας ,νοιώθει ανάλογα συναισθήματα με αυτά που αισθανόμαστε όλοι μας τον τελευταίο καιρό.Οργή, μίσος, αγανάκτηση ,λόγω της κατάχρησης εξουσίας από αυτούς που κυβερνούν,ταπείνωση για την καταπάτηση των δικαιωμάτων και θέλει να εκδικηθεί.Προσδοκά ο ποιητής, να ξυπνήσει επι τέλους ο λαός και να απονείμει αυτός δικαιοσύνη, όπως στην αρχαιότητα.Έτσι πίσω από την επιφανειακή γαλήνη και ηρεμία, ο λαός κυοφορεί την αντίσταση και όπου να'ναι θα ξεσπάσει.Πόσο ακόμα θα αντέχει την αδικία, τη διαφθορά των πολιτικών, των παπάδων,των δημοσιογράφων και την τρομοκρατία που του ασκείται απο τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης, για πόσο ακόμα θα σιωπά ....
Αυτοί οι τύποι, που κλέβουν την ψήφο μας με ψεύτικες υποσχέσεις για την σωτηρία μας, πότε γραφικοί και πότε τσαμπουκαλήδες, παίζουν το παιχνίδι τους με τη βοήθεια της δημοσιότητας που τους παρέχουν οι δημοσιογράφοι.Όμως η δημοκρατία οφείλει να προστατέψει τον εαυτό της.Αφού δεν μπορεί να τους στερήσει την ελευθερία του λόγου ας τους αφήσει μόνους τους να μονολογούν ας μην τους νομιμοποιήσει σαν συνομιλητές της.
Και αυτός ο λαός που δεν παράγει σχεδόν τίποτα και εξάγει όσα και η μικρή Σλοβενία των 2 εκατομμυρίων κατοίκων, που εισάγει τετραπλάσια απ' όσο εξάγει, ζεί όλο και περισσότερο μέσα σε παρακμή, εσωστρέφεια ,αισθήματα μειονεξείας και φόβου.
Παραδομένος τόσα χρόνια σε έναν παρασιτικό ευδαιμονισμό, πλούτο απο παραοικονομία και φθηνά ξένα εργατικά χέρια, επιδοτήσεις από την Ευρωπαική Ένωση που δεν επενδύθηκαν σε δημιουργικές επενδύσεις, άκρατο καταναλωτισμό, αμοραλισμό, ξένες ιδέες και συμπεριφορές και έλλειμα πολιτισμού.
Και τώρα αυτός ο λαός που κανείς δεν τον προειδοποίησε για τη συμφορά που ερχεται καλείται να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα μέσα απο τη βίαιη και άδικη καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων του.Με φόντο την ανεργία μένει αμήχανος και αποσβολωμένος, μη μπορώντας να διατηρήσει το βιοτικό του επίπεδο και τον τρόπο της ζωής του, ανίκανος να αντιδράσει. Ποιούς σύγχρονους ¨πανάθλιους τυράννους" θα πετάξουμε πάνω στους "αγκαθωτούς ασπάλαθους";

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΞΕΠΕΡΝΙΕΤΑΙ

"Αναπάντεχα μια αλήθεια έστρεψε το πρόσωπό της και με κοίταξε κατάματα.
Ταραγμένος δεν μπορούσα να ξέρω αν με εγκρίνει
ή αν με μέμφεται." Αυτοί οι στίχοι του Γιόχαν Φολκ που διάβασα πρόσφατα ήρθαν στο νού μου σήμερα το πρωί μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα καθώς κατηφόριζα τη Δερβενακίων.Είναι μεγάλη νίκη να τραβάς την κουρτίνα και να βλέπεις τα μέσα σου αλλά και τα έξω απο σένα όπως πραγματικά είναι χωρις να τα συσχετίζεις με σένα.Όταν καταλαγιάσει η οργή και το ναρκισσιστικό παράπονο γίνεσαι αθώο παιδάκι.Γίνεσαι όλο μάτια και αισθήσεις και χαίρεσαι τις εικόνες που περνούν απο μπροστά σου χωρίς μιζέριες και άπληστες μονίμως ανικανοποίητες επιθυμίες αφού είναι τόσο πιο σπουδαίο αυτό που δωρεάν σου προσφέρθηκε : το δώρο της ζωής. Και βέβαια ειναι πολύ δύσκολο να είσαι δίκαιος, μεγαλόψυχος και συγχωρητικός αφού σε έχουν αδικήσει και δεν μπορείς να το ξεχάσεις αυτό.Όταν όμως σκεφθείς ότι αξίζεις για αυτό που εισαι για την διαδρομή σου για τις εμπειρίες και τη γνώση σου για όσα κέρδισες με κόπο ως εδώ.Δεν αφήνεις κανέναν να αμφισβητήσει την ταυτότητα και την αυτονομία σου.Κάνεις σα να μήν υπάρχουν οι εγωιστές οι αυτάρεσκοι,οι ιδιοτελείς, οι αυτιστικά νάρκισσοι που θα ήθελες να τους εδικηθείς και να τους πολεμίσεις.Όπως είχε πει και ο Μάνος Χατζιδάκης "Αν η ασχήμια γύρω σου παύει να σου προκαλεί απέχθεια τότε έχεις γίνει και συ μέρος της ασχήμιας.Προσπερνάς λοιπόν με αδιαφορία και χαμογελάς γιατί μπόρεσες και ξεπέρασες τα αρνητικά συναισθήματα.Έχεις κερδίσει την ψυχική σου ειρήνη.

Χαμόγελο

Βράδυ. Ψιλόβροχο στην Βουλιαγμένης. Υγρασία. Κίνηση. Μποτιλιάρισμα. Οδηγώντας προς το γυμναστήριο. Μουσική ροκ. Νεύρα. Κίνηση. Φανάρια που αναβοσβήνουν. Κόκκινα μόλις πας να περάσεις. Νεύρα. Μουσική πιο δυνατά. Προσπεράσματα. Στρίμωγμα. Τί ώρα είναι; Θα φτάσω; Θα προλάβω την προθέρμανση; Νεύρα. Το κινητό. Ναι; Σιωπή....Ναι; ποιός είναι; Σιωπή...Ο ταξιτζής δίπλα κορνάρει. Θα μιλήσεις;......Νεύρα. Κίνηση. Το ξανθό ολοστρόγγυλο δίχρονο μουτράκι, όλο μάτια, κολλημένο στο τζάμι του διπλανού αυτοκινήτου, να σε κοιτάζει διερευνητικά. Χαμογελάς....

Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ

Χειμωνιάτικο απόγευμα μετά τη βροχή.Ο ουρανός κατακάθαρος κι ο ορίζοντας φωτεινός μέχρι μακριά την Αίγινα Άνοιξα το παράθυρο μπήκε φρέσκο αεράκι κι έδιωξε τις κακές σκέψεις..Τα πράγματα έγιναν ξεκάθαρα μετά την εκκωφαντική σιωπή.Το τέλος είναι αυτό που καθορίζει τη διαδρομή.Τότε έχεις το χρόνο να σκεφθείς τι έγινε.
Ισορροπείς ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα.Αν λειτουργεί μόνο η λογική βλέπεις αμέσως ποιό είναι το σωστό και ποιό το λάθος.Βάζεις όλη σου τη σκληρότητα να διορθώσεις το λάθος.Να το κτυπήσεις να το εξαφανίσεις.Το συναίσθημα σε κάνει να μπείς στη θέση του άλλου, να δέχεσαι το λάθος να ζείς με το λάθος.Ακόμα να κινδυνέψεις να καείς μέσα σ' αυτό.Μπορεί να πονέσεις αλλά αυτό δεν είναι ζωή;Τι θέλεις δηλαδή; να περάσουν τα χρόνια σου " σαν τους ίσκιους επάνω σε ακύμαντα νερά" ;Αλλωστε ο πόνος είναι ευεργετικός ,είναι καλοδεχούμενος γιατι νοιώθεις τόση ανακούφιση σαν περάσει.Ενα βλασταράκι μέσα στη βαρυχειμωνιά .Αυτό είναι "η σωτηρία της ψυχής" Και η απόφαση να δείς μπροστά πια.Την επόμενη μέρα. Μπορεί να είσαι τυχερός και να μην σκοντάψεις πάνω στους εκατοντάδες ανθρώπους που κρατούν "πόζα".