ΣΠΙΘΕΣ ΖΩΗΣ

Κάτι σπουδίο έγινε χθές το βράδυ. Μιά απροσδόκητη ιστορία αγάπης συντελέστηκε εκεί μπροστά στα μάτια μας.Μέσα στο ενυδρείο με τα χρυσόψαρα.
Το ένα άρρωστο ανήμπορο απο μέρες δεν έτρωγε. Είχε βυθιστεί στη γωνιά του και ζούσε τις τελευταίες στιγμές τής επιθανάτιας αγωνίας. Το άλλο τριγύριζε γύρω του ανήσυχο. Ξαφνικά βουτάει και μ' όλες του τις δυνάμεις το στηρίζει και το σπρώχνει προς την επιφάνεια.Για να φάει.Το κρατάει εκει οσο μπορεί. Αλλά κουράζεται και τότε το άρρωστο ψαράκι αδύναμο κατρακυλά.Νέα προσπάθεια. Το ανεβάζει πάλι. Το στηρίζει με όλη του τη δυναμη. Αυτό επαναλαμβάνεται με τελετουργική θρησκευτικότητα. Ηταν σπαρακτικό να τα βλέπεις, και μαζι θαυμαστό. Η αγάπη αιμοραγεί ψυχομαχεί βουβά μες τη σιωπή. Ζωώδης σπαραγμός. Ποιά μυστηριακά αισθήματα υπάρχουν εκεί μέσα? Ποιός αρχέγονος πόνος? Και απο κάπου στο βάθος του δωματίου να σπάζει τη σιωπή η φωνή του Eric Barton :"Don't let me be misunderstood" .
Σήμερα στο ενυδρείο υπάρχει μόνο το ένα χρυσόψαρο. Βουβό και μόνο. Σχεδόν ακίνητο . Αιωρείται εκεί και μετεωρίζεται ήσυχο κυριευμένο ποιός ξέρει απο ποιές σκέψεις? Άραγε βλέπουν όνειρα τα ψάρια?
Τι μοναξιά
Να πεθαίνεις χωρίς τη βεβαιότητα
Οτι υπήρξες τουλάχιστον
Ενα μόριο ζωής
Μια απειροελάχιστη κουκίδα
Χρήσιμη σε κάποιον.
"Myl'ene Farmer"
Δεν τρώει. Δεν θα ζήσει πολύ. Σβήνει με αξιοπρέπεια χωρις τίποτα το θλιβερό. Υπερασπίσθηκε μέχρι τέλους το ταίρι του. Τώρα μένει εκεί ακίνητο να κοιτάζει με απορία τη ζωή που περνά δίπλα του και να περιμένει κι αυτο τη μεγάλη έξοδο.
Κι εγώ τρομάζω για το φευγαλέο ρεύμα της ύπαρξης. Για το θάνατο που έρχεται έτσι απλά. Για την αδύναμη και μαζί τόσο δυνατή σπιθίσα ζωής που άνθισε μέσα σε λίγα κυβικά εκατοστά νερού. Για τη δύναμη τής αγάπης. Κι ευγνωμονώ τη φύση που όπως πάντα μας δείχνει το δρόμο. Τοσο σοφά . Τόσο υπεύθυνα.
" Δεν υπήρχα πριν να γεννηθώ.
Γιατί θα πρέπει να υπάρχω αφού πεθάνω? "
"Μπόρχες"