Αγαπητέ πιτσιρίκο.
Δεν μπορώ να κρατηθώ , σου γράφω ξέροντας ότι δεν προλαβαίνεις να διαβάζεις γράμματα αναγνωστών.
Αφορμή παίρνω από το κείμενο με τίτλο " Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ" της Βελγίδας που έγινε Ελληνίδα και τα βρίσκει όλα ωραία εδώ.
Η μητέρα μου είναι υπέργηρη και ψάχνω μία γηροκόμο να την φροντίζει κάποιες ώρες στο σπίτι.. Πρώτα απευθύνθηκα στην εκκλησία της γειτονιάς. Είδα ότι εκεί προσφέρονται συσσίτια και βοήθεια στους φτωχούς. Δεν μπορεί λέω, κάποια θα θέλει να εργαστεί. Ο παπάς μου έκανε παζάρια σαν να ενδιαφέρονταν να τακτοποιήσει κάποια δική του περίπτωση
" Είναι λίγος ο μισθός, είναι πολλές οι ώρες , να κάνουμε λιγότερες τις μέρες κλπ"
Τελικά, κράτησε τα στοιχεία μου , με ευλόγησε με τη φράση " ο Θεός μεθ' υμών" αλλά δεν μου έδωσε πολλές ελπίδες. Πράγματι δεν ενδιαφέρθηκε καμία κυρία . Προτιμούν να ζουν απο τη φιλανθρωπία και να φτιάχνουν φανουρόπιτες.
Έβαλα μια αγγελία σε εφημερίδα. Με τα ίδια χρήματα. Έγινε χαμός από τις προσφορές. Οι περισσότερες ήταν Ελληνίδες. Και τότε κατάλαβα τι έχει γίνει στη χώρα μου. Γυναίκες κάθε ηλικίας, από 20 μέχρι 65 χρονών, να με παρακαλούν . Γυναίκες από αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε μεσαία τάξη. Οι περισσότερες είχαν δουλέψει σε μαγαζιά ή βιοτεχνίες που έκλεισαν , κάποιες είχαν οικογενειακές επιχειρήσεις που πτώχευσαν, αρκετές ήταν μορφωμένες λογίστριες, φιλόλογοι, νοσηλεύτριες κλπ. Μέχρι ένας άνεργος άνδρας με πήρε ,που είχε απελπιστεί μη βρίσκοντας κάτι άλλο." Θα είμαι υπομονετικός με τη γιαγιά θα την κάνω να γελάει , δοκιμάστε με σας παρακαλώ."
Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα. Αλλά είμαστε περιχαρακωμένοι στο μικρόκοσμό μας και δεν θέλουμε να ξέρουμε. Χάθηκαν οι αλλοτινοί μικροαστοί. Αυτοί που ο Ηλίας Πετρόπουλος έλεγε πως " χαράσσουν τη μοίρα της Ελλάδας." Τα " αήττητα κνώδαλα, οι άνθρωποι με τα χρυσά μανικετόκουμπα." Δεν έζησε για να δεί πως ηττήθηκαν δίχως πόλεμο.
Σε ευχαριστώ ,αν με διάβασες. Κι αν πάλι όχι δεν πειράζει. Τώρα που τα έγραψα αισθάνομαι καλύτερα. Έχουν φύγει και τα παιδιά μου στο εξωτερικό κι έχω καημό. Να είσαι καλά
Γιώτα
Δεν μπορώ να κρατηθώ , σου γράφω ξέροντας ότι δεν προλαβαίνεις να διαβάζεις γράμματα αναγνωστών.
Αφορμή παίρνω από το κείμενο με τίτλο " Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ" της Βελγίδας που έγινε Ελληνίδα και τα βρίσκει όλα ωραία εδώ.
Η μητέρα μου είναι υπέργηρη και ψάχνω μία γηροκόμο να την φροντίζει κάποιες ώρες στο σπίτι.. Πρώτα απευθύνθηκα στην εκκλησία της γειτονιάς. Είδα ότι εκεί προσφέρονται συσσίτια και βοήθεια στους φτωχούς. Δεν μπορεί λέω, κάποια θα θέλει να εργαστεί. Ο παπάς μου έκανε παζάρια σαν να ενδιαφέρονταν να τακτοποιήσει κάποια δική του περίπτωση
" Είναι λίγος ο μισθός, είναι πολλές οι ώρες , να κάνουμε λιγότερες τις μέρες κλπ"
Τελικά, κράτησε τα στοιχεία μου , με ευλόγησε με τη φράση " ο Θεός μεθ' υμών" αλλά δεν μου έδωσε πολλές ελπίδες. Πράγματι δεν ενδιαφέρθηκε καμία κυρία . Προτιμούν να ζουν απο τη φιλανθρωπία και να φτιάχνουν φανουρόπιτες.
Έβαλα μια αγγελία σε εφημερίδα. Με τα ίδια χρήματα. Έγινε χαμός από τις προσφορές. Οι περισσότερες ήταν Ελληνίδες. Και τότε κατάλαβα τι έχει γίνει στη χώρα μου. Γυναίκες κάθε ηλικίας, από 20 μέχρι 65 χρονών, να με παρακαλούν . Γυναίκες από αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε μεσαία τάξη. Οι περισσότερες είχαν δουλέψει σε μαγαζιά ή βιοτεχνίες που έκλεισαν , κάποιες είχαν οικογενειακές επιχειρήσεις που πτώχευσαν, αρκετές ήταν μορφωμένες λογίστριες, φιλόλογοι, νοσηλεύτριες κλπ. Μέχρι ένας άνεργος άνδρας με πήρε ,που είχε απελπιστεί μη βρίσκοντας κάτι άλλο." Θα είμαι υπομονετικός με τη γιαγιά θα την κάνω να γελάει , δοκιμάστε με σας παρακαλώ."
Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα. Αλλά είμαστε περιχαρακωμένοι στο μικρόκοσμό μας και δεν θέλουμε να ξέρουμε. Χάθηκαν οι αλλοτινοί μικροαστοί. Αυτοί που ο Ηλίας Πετρόπουλος έλεγε πως " χαράσσουν τη μοίρα της Ελλάδας." Τα " αήττητα κνώδαλα, οι άνθρωποι με τα χρυσά μανικετόκουμπα." Δεν έζησε για να δεί πως ηττήθηκαν δίχως πόλεμο.
Σε ευχαριστώ ,αν με διάβασες. Κι αν πάλι όχι δεν πειράζει. Τώρα που τα έγραψα αισθάνομαι καλύτερα. Έχουν φύγει και τα παιδιά μου στο εξωτερικό κι έχω καημό. Να είσαι καλά
Γιώτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου