ΣΠΙΘΕΣ ΑΠΛΗΣΤΙΑΣ

        Το αεράκι φυσούσε απαλά και χαϊδευε το ροδαλό,πανέμορφο πρόσωπό της, έσπρωχνε προς τα πίσω τα κατάξανθα, ατίθασα, μακριά της μαλλιά και δρόσιζε τον ιδρωμένο της λαιμό. Ο ήλιος αυτήν την προχωρημένη ώρα του Αυγουστιάτικου απογεύματος, έκαιγε ακόμα, λίγο πριν κρυφτεί μακριά στο θολό  ορίζοντα, εκεί που φαίνεται πώς τελειώνει η θάλασσα κι αχνοφαίνονται τα βουνά της Αίγινας. Ήταν  ξαπλωμένη  αναπαυτικά στην ξαπλώστρα με τα μακριά της πόδια ν' αγκαλιάζουν την πετσέτα, ενώ δίπλα της η μάνα της , μιά σκληρή κακογερασμένη Ρωσίδα, να προσπαθεί, άμαθη, να βολευτεί  στη δική της ξαπλώστρα  , πόσο  αλλιώτικα σκεπτόταν είναι εδώ που μ' έφερε η κόρη μου... Ο άντρας της παρέας ήταν Έλληνας, ένας θεριακλής τριανταπεντάρης, με δουλεμένα χέρια κι άγρια ματιά ,  στριφογύριζε  διαρκώς σα να μην τον χωράει ο τόπος , με μεγάλη νευρικότητα που πάσχιζε  να κρύψει . Κόσμος , χαμός γύρω τους , εκεί στη μεγάλη παραλία του Καβουριού όπου τα πεύκα  φτάνουν μέχρι τη θάλασσα, παιδιά να τρέχουν πάνω κάτω, ξεφωνίζοντας, μικροπωλητές  να πουλάνε ότι φανταστείς,  λιπόσαρκες  γριές να πλατσουρίζουν  άκρη άκρη , ζευγάρια  να επιδίδονται σε τολμηρά αγκαλιάσματα  ,θαρρείς πίσω από νοητούς τοίχους απομόνωσης.
       Η νεαρή Ρωσίδα, με φλογερό βλέμμα κι επιμονή μεγάλη, σαν να εξαρτιόταν απο αυτήν όλη της η ζωή , μετέφραζε συνεχώς στη μάνα της , όσα καταλάβαινε από την ακατάσχετη πολυλογία του συντρόφου της . Στρεφόταν μιά προς τον έναν και μιά προς την άλλη  , χειρονομώντας αδιάκοπα ,   βάζοντας τα δυνατά της να είναι  ακριβής και πειστική και προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο γλώσσες, δύο πατρίδες , δύο νοοτροπίες. 
     -Πες της πώς ο αδερφός μου μ' έχει καταστρέψει, εγώ έβαλα τόσα λεφτά  πέρσι στην Κρήτη , αλλά είναι ανίκανος κι ανάξιος και τώρα έμεινε στον άσσο.
      -Τι;;; σου λέει να λυπηθώ τη μάνα μας;  Πες της πώς τις προάλλες πήγαμε να τόν  δούμε στη Σαλαμίνα  κι ήρθε να μας βρεί, φορώντας κάτι σκισμένες παντόφλες, έκλαιγε  η μάνα , έκλαιγε  κι αυτός , τι να κάνω....τούδωσα λίγα χρηματάκια ....να πάει να κουρευτεί, να πάρει και παπούτσια..Για τη μάνα ..να μη στενοχωτιέται..
Η Ρωσίδα κούκλα μετέφραζε συνέχεια. Κάποιες στιγμές, χασκογελούσαν με τη μάνα της  αδικαιολόγητα, ποιός ξέρει τι να σχολίαζαν στη γλώσσα τους!
       -Dolars πολλά Dolars μου 'φαγε  αυτός ,στρίγγλιζε ο γορίλας και κοίταζε τη μάνα Ρωσίδα θριαμβευτικά , γιατί ήταν δυνατός και δουλευταράς , αλλά μέχρι εδώ. Δεν μπορώ άλλο. .Να πάει να πνιγεί. Το σπίτι ανήκει σε μένα , θα μου το κάνει η μάνα γονική  παροχή , εγώ πληρώνω τα χαράτσια Η μικρή τον κοιτούσε ανυπόμονη και  θαμπωμένη. Ο πύρινος  δίσκος καθώς χανόταν ,  καθρεφτιζόταν μέσα στα  πράσινα μάτια της  που αντανακλούσαν  σπίθες απληστίας.
      - Και τ' άλλα;;  έχεις να τα πληρώσεις;; 
      - Και βέβαια έχω. Θα τα βρώ τα λεφτά. Δεν πουλάμε τίποτα. πες το στη μάνα σου. Εκεί στο καράβι δουλεύουμε !! Δεν καθόμαστε σαν τον ακαμάτη. Δε με νοιάζει . Να πάει να πνιγεί. Κι έχω και τη μάνα να φροντίσω. Που κλαίει συνέχεια. 
       Ο ήλιος είχε κρυφτεί για τα καλά.  Μεσ' στο σκοτάδι οι τρείς τους , στην άδεια παραλία ,σκιές σε συνομωσία, συνέχιζαν ακόμα τη ζωηρή κουβέντα. Εκεί , πλάι στο κυματάκι που έσκαγε   στην άκρη  της θάλασσας  ο καθένας τους ονειρευόταν το δικό του μέλλον....Στη δική του γλώσσα....