ΔΕΝ ΕΙΠΕΣ ΤΊΠΟΤΑ ΓΊ ΑΓΑΠΗ

            Ήταν μαζί πολλά χρόνια. Από φοιτητές. Γνωρίστηκαν την πρώτη μέρα στο αμφιθέατρο όταν κάθησαν δίπλα δίπλα, στραβάδια κι οι δύο , άγνωστοι μεταξύ αγνώστων , στο επαρχιακό Πολυτεχνείο .Την κοίταξε επίμονα, στα  μάτια της  καθρεφτιζόταν ο κόσμος όλος.Στα μελοκάστανα όμορφά της μάτια. Κι εκείνη του ανταπέδωσε αμέσως το φλογερό βλέμμα. Της άρεσε. Λυγερόκορμο παλληκάρι, στ´ άσπρα, της έκαναν εντύπωση τα χέρια του. Δυνατά και μεγάλα. Ολόθερμη αγκαλιά. Που αποκλείεται να σε προδώσει ποτέ. Έγιναν κολλητοί. Στα μαθήματα και στις βόλτες. Στις παρέες και στα ξενύχτια. Στις επιτυχίες και τις πτώσεις. Εκείνος λίγο πιό μπροστά. Επίτηδες , τον άφηνε να το πιστεύει. Ήθελε να τον βλέπει "δυνατό " για να τον θαυμάζει. Αυτό της είχαν μάθει από μικρή ,κλασική συνταγή για επιτυχημένες  σχέσεις.  Αποδοτικό μοντέλο. Το χε δεί να λειτουργεί στο περιβάλλον της. Η γυναίκα να είναι πιο πίσω. Λίγο όμως. Αφού κι αυτή τα κατάφερνε καλά, ήταν δημιουργική,  εύστροφη και πεισματάρα. 
              Βρέθηκαν για μεταπτυχιακά μαζί στο Βερολίνο. Ίδια σχολή, ίδιες παρέες, ίδιο σπίτι, 
τα έβαλαν κάτω. Μισά μισά τούς φτάναν δεν τούς φτάναν. Αλλά εδώ, τα όνειρα πραγματώνονται  
Μαθαίνεις. Εξελίσσεσαι. Προχωράς. Πολύ διάβασμα, λίγες βόλτες, ατέλειωτη γλυκειά αγάπη, 
μεγάλες προσδοκίες. Οι δυό τούς. Μαζί, πάντα μαζί.
               Ο καιρός πέρασε γρήγορα κι ήρθε κι η πολυπόθητη αποφοίτηση. Κόσμος πολύς, συγγενείς
 φίλοι, στα τεράστια κτίρια, φώτα, λουλούδια, φωτογραφίες, γιορτή. Το βράδυ η Ελληνική παροικία 
γιόρτασε, πού αλλού; ....στα μπουζούκια. Με κρασάκι και ξεσάλωμα. Εκεί έγιναν όλα. Εκεί εμφανίστηκε ο άλλος. Την κοιτούσε θαμπωμένος. Ήταν τόσο όμορφη με το λουλουδάτο της φόρεμα και τα λαμπερά μακριά ίσια μαλλιά της. Κορίτσι λυγερό που λικνιζόταν στην πίστα , τα χέρια της,κύματα απαλά, ν´ ακολουθούν το ρυθμό της μουσικής , τα μάτια της κάρβουνα αναμμένα. Της έπιασε κουβέντα. Της είπε λόγια κολακευτικά που κάθε κορίτσι θέλει ν´ ακούσει. Της ξεσήκωσε τα μυαλά. Το βράδυ στο σπίτι, αυτή ήταν ψυχρή κι απόμακρη. Ο δικός της, η αγάπη της , η μεγάλη της λατρεία, της ήταν λίγος. Δεν μίλαγε τόσο όμορφα. Δεν είχε διαβάσει τόσα βιβλία. Δεν έγραφε ποιήματα. Δεν ήταν τόσο ψηλός. Ούτε τόσο γοητευτικός Οι επόμενες μέρες ήταν μέρες δράσης, αμφισβήτησης, πάλης κι εσωτερικών διλημμάτων. Είχαν  συνεντεύξεις , ψάξιμο, τρεξίματα. Η δουλειά πάνω απ´ όλα. Να δείξεις τον καλύτερό σου εαυτό στους εργοδότες εξεταστές,να πείσεις ότι αξίζεις.Και μέσα σ' όλα και το κρυφτούλι.Κρυφά, βιαστικά ραντεβού, γιατί ο έρωτας διεκδικούσε, απαιτητικός κι επίμονος.
                  Τα βράδια ήταν μαρτυρικά και για τους δύο.Εκείνος είχε καταλάβει και πίεζε. Ήθελε να ξεκαθαρίσει η αβεβαιότητα, να φανεί η αλήθεια, ακόμα κι αν ήταν δισβάστακτη γι' αυτόν.Ήθελε να ξέρει.Της μιλούσε εχθρικά και με υπονοούμενα, την κατασκόπευε.Όταν ξεκίνησαν να δουλεύουν, σε διαφορετικές δουλειές,τα πράγματα  έγιναν πιο δύσκολα.Έλειπαν κι οι δύο από το σπίτι αρκετές ώρες, επέστρεφαν αργά, εντυπωσιασμένοι απ' τις καινούργιες εμπειρίες, κουρασμένοι αλλά γεμάτοι , με την ικανοποίηση που  δίνει η προσπάθεια όταν είναι καλά αμειβόμενη κι εκτιμητή. Απέφευγαν να λένε πολλά όμως, γιατί η κάθε κουβέντα έφερνε αντίλογο κι αντιγνωμίες. καλύτερα ο καθένας στον κόσμο του. Στον κόσμο του τον απόμακρο, τον διαφορετικό , τον κλειστό , εκεί που ο άλλος δεν έχει θέση.Πόσο μπορούσε να κρατήσει αυτό; Για κείνη ήταν μαρτύριο. Όχι ότι ξεπόρτιζε συχνά. αλλά άξιζε αλήθεια να ρισκάρει , με τόσο φόβο. αγωνία, ψέμματα κι ανασφάλεια. Κι ούτε είχε το χρόνο να αυτοαναλυθεί , να δει τι γίνεται μέσα της..Να μείνει, να φύγει...Ποιόν αγαπάει; Ποιόν απ' τους δυό;
                  Έτσι περνούσε ο καιρός, με συννεφιά μες στις ζωές τους. Συννεφιά που γινόταν ψύχρα. Ανελέητη. Ώσπου ένα βράδυ βροχερό και κρύο, επέστρεψε σπίτι νωρίτερα και καθώς γύριζε το κλειδί στην πόρτα , την άκουσε να μιλά στο κινητό της. Με τον άλλο. Τον εισβολέα. Τον παρείσακτο. Η αποκάλυψη ήταν ανακουφιστική. Επιτέλους. τώρα μπορούσαν να μιλάνε αληθινά και απροκάλυπτα. Τι τους συνέδεε, τι τους χώριζε; Τότε αυτή κατάλαβε. Σαν ξαφνικά να άστραψε φως και είδε. Ήθελε να μείνει εκεί. Σ' αυτό το κρεβάτι, σ' αυτήν την αγκαλιά. που είχε ζεστασιά, παρηγοριά κι αγάπη. Δεν θα το κουνήσει από κεί ούτε βήμα.  Και ο άλλος; Ο άλλος......Ενθουσιασμός, φούσκα, κούφια, μεγάλα λόγια. Όχι εδώ, θα μείνει εδώ. Πρέπει να τον καλοπιάσει. Σαν μια άλλη Σκάρλετ ΟΧάρα. Αύριο. Αύριο είναι μια άλλη μέρα. Όλα θα γίνουν ξανά. Καινούρια, λαμπερά, καλύτερα. Αυτός την κοίταξε λυπημένα. Η λύπη λένε είναι απ' όλα τα συναισθήματα, αυτό που κρατάει περισσότερο. Απ' τον φόβο, τον θυμό, τη ντροπή, την ενοχή. Αναρωτιέται αν μπορεί να τη συγχωρήσει.Να ξεχάσει τα ψέμματα που του έλεγε. Την επιθετικότητά της , κυρίως μπροστά σε άλλους. Το κρυφτούλι που του 'παιζε. Τον αγαπούσε άραγε ή ήταν βολεμένη μαζί του; Ήθελε να φύγει και δεν το τολμούσε, αυτό ποτέ δεν θα το μάθει. Ίσως πρέπει να ξεκόψει αυτός, να φύγει πρώτος. Η ελευθερία κερδίζεται όταν τολμάς. Αλλιώς ζεις για πάντα μέσα στην αμφιβολία.
             Καθώς γύριζε από την άλλη μεριά στο μαξιλάρι του, για να είναι όσο γίνεται μακριά της, σκεπτόταν πως δεν την άκουσε να του πει λέξη γι' αγάπη. Του μίλησε για τη μεταμέλειά της , τη βλακεία της , το λάθος της, του ζήτησε συγνώμη με δάκρυα, αλλά για αγάπη δεν του μίλησε. Σαν το παιδάκι που σπάει το βάζο κι ορκίζεται πως δεν θα το ξανακάνει. Κι όμως, αυτό μόνο  του αρκούσε. Η διαβεβαίωση της αγάπης και μια αγκαλιά. Η τίποτα από τα δύο. Η αίσθηση πως έτσι νοιώθει. Αγάπη, χωρίς στολίδια και παραγεμίσματα, αγάπη κι αλήθεια. Αυτή ήταν η τελευταία σκέψη του πριν αποκοιμηθεί. Στο δωμάτιο ακούστηκε ένας δυνατός αναστεναγμός που βγήκε απ' τα σφιγμένα του χείλη.. Κι ύστερα σιωπή......


                   










 

ΌΤΙ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ

     

       Αυτό το καλοκαίρι κύλησε σχεδόν ήσυχα ,χωρίς ιδιαίτερα γεγονότα να ταράξουν τα ακύμαντα νερά της  ατέλειωτης υπομονής και εγκαρτέρησης στα χρόνια της κρίσης. Νόμιζα πώς δεν σαλεύει πια τίποτα σ' αυτήν την αποσαθρωμένη κοινωνία , όπου ο καθένας προσπαθεί να κουτσοβολευτεί όπως μπορεί. Έχεις την αίσθηση της ήττας μετά τη μάχη. Κι ας μην χρειάστηκε να πολεμήσεις, αφού σε υποδούλωσαν με πιο σύγχρονους τρόπους. Πορεύεσαι λοιπόν, αδιαφορώντας γι' αυτούς που
πέφτουν γύρω σου, τους κατεστραμένους , τους ζορισμένους  από τα δάνεια και τα χρέη , τους 
ανήμπορους που τους στέρησαν τη στήριξη πολιτικοί ανάλγητοι , τους άστεγους  -ναυάγια της ζωής- 
τα παιδιά του φραπέ με τα προσόντα και τα τσαλακωμένα όνειρα, που περιφέρονται αμήχανα κι 
άσκοπα, ανέτοιμα για τη νέα πραγματικότητα.
      Αισθάνεσαι  όλο και αυξανόμενη την πίεση του "μεγάλου αδερφού" , που κυνικός κι αδιάφορος
,μεθοδικά σε μετατρέπει σε άβουλο κι αναλώσιμο χρήσιμο ηλίθιο του συστήματος, σε παραγωγική
μηχανή χωρίς σκέψη και κρίση, φοβισμένο κι υπάκουο γρανάζι , με αβέβαιο αύριο και χωρίς όρια 
αντοχή και υπομονή.Δεν ψάχνεις πια να βρείς τους όμοιους  με σένα, έχεις παραιτηθεί και κλειστεί
στο μικρόκοσμό σου, με τους δικούς  σου και λίγους φίλους και για αντίσταση ούτε λόγος! 
       Τελευταία, αφού έκλεισα την τηλεόραση της προπαγάνδας , της χαζοχαρουμενιάς και της 
επίπλαστης  ευδαιμονίας του παράλληλου σύμπαντός τους, του σα να μην τρέχει τίποτα κόσμου τους , αφού μπούχτησα και το σερφάρισμα στο Internet , άρχισα να παρατηρώ με προσοχή τους ανθρώπους. Μου κάνει εντύπωση η άγνοια, η απάθεια και η προστασία των συμφερόντων τους!  
"Να βολέψω τον εαυτό μου , το παιδί μου, εδώ ή  στο εξωτερικό, όπου νάναι , ποιός νοιάζεται για 
κοινωνικούς αγώνες, εργασιακές διεκδικήσεις , δικαιοσύνη κι άλλα τέτοια ανέφικτα και γραφικά. 
Είμαστε στην εποχή του "εργαλειακού ανθρώπου" . Σκάσε και κολύμπα μόνος σου. 
         Χθές βράδυ, η θεία Ευγενία, έτσι στα ξαφνικά , μου ανακοίνωσε πώς η κόρη της παντρεύεται
Της έξασφάλισε σπίτι με όλα τα απαραίτητα στη νιοστή  κι αναρωτιέμαι πώς το κατάφερε, αφού 
συνεχώς κλαίγεται πώς δεν τα βγάζει πέρα. Ο γείτονας που πρόλαβε και  το εφάπαξ , υψώνει 
οροφοδιαμερίσματα!  Και στο γυμναστήριο οι μουσάτοι με τα γερά  κορμιά,  και τους παραφουσκωμένους μυς ,  συνεχίζουν να ξοδεύουν τόνους  ιδρώτα , ενώ κορίτσια μικρά  ή μεγάλα , εξακολουθούν να στοιβάζονται στις αίθουσες αεροβικής , με χάχανα και κραυγές 
ικανοποίησης!  Η ζωή σε θέλει έτοιμο για όλα τα ενδεχόμενα. Ερωτεύσιμο, ορεξάτο κι
ευπαρουσίαστο !
    Υπάρχουν βέβαια και τα εικοσιπεντάχρονα παλικάρια και οι κοπέλες με τα αζήτητα πτυχία , που 
ψάχνουν για δουλειά και είναι στο κατώφλι της απελπισίας. Κι άλλα παιδιά , ικανά και παραγωγικά 
,που αποθαρρυμένα παίρνουν των οματιών τους ,σ' άλλη γη , σ' άλλα μέρη , στρατιές ολόκληρες, δυνάμεις ανεκμετάλευτες  , χάρη στη βάρβαρη σκοπιμότητα των ισχυρών. Άραγε θα επιστρέψουν
κάποτε σ' αυτή τη ρημαγμένη χώρα , πριν  καταντήσει "χώρος" για συνταξιούχους και για
λαθρομετανάστες, ή θα παραμείνουν εκεί εσαεί , να δουλεύουν με καλές ή κακές εργασιακές συνθήκες, που καλύπτουν ή όχι τις δυνατότητες και τις φιλοδοξίες τους, μισοξένοι, μισοενταγμένοι ,

•  που κολακεύονται να τους αποκαλούν "πολίτες του κόσμου" !

       "Φεύγω",  μου είπε ένα πρωί του Αυγούστου στο νησί, η  Δήμητρα, καθώς κολυμπούσαμε πλάϊ 
πλάϊ , με τον ήλιο να μας θαμπώνει τα μάτια. Ένα λυγερόκορμο πανέξυπνο , κορίτσι,  που μ' όλες τις δυσκολίες της φτωχής οικογένειάς της , τέλειωσε τη σχολή της αριστούχος , στα  τέσσερα ακριβώς χρόνια . Κι είναι έτοιμη να σαλπάρει. Για νέα ταξίδια , σύγχρονος θαλασσοπόρος γνώσης και 
δημιουργίας!" Θα κάνω διδακτορικό στον Καναδά, με δέχτηκαν, τάχω κανονίσει όλα . Ελπίζω να δουλεύω παράλληλα , θα τα καταφέρω ! Την κοιτούσα με θαυμασμό. Τόση θέληση και 
αποφασιστηκότητα ,τόση ψυχή να παλέψει , αψηφώντας τη φτώχεια  και τις δυσκολίες !
 " Θα πάρω μαζί και τη μάνα μου. Έχουμε κάποιες οικονομίες. Δεν έχει φύγει η καημένη  ποτέ από το νησί , να δεί κι αυτή τον κόσμο, να μπεί σε αεροπλάνο" 
" Και πώς μπορεί να σε βοηθήσει , είναι μία απλή αμόρφωτη  γυναίκα. Εμπόδιο θα σου είναι, γιατί θα έχεις  την έννοια της" 
"Μην το λες. Θα με βοηθήσει , θα με εμψυχώνει., θα με στηρίζει. Κι όταν με το καλό τακτοποιηθώ 
και πατήσω γερά στα πόδια μου, θα γυρίσει πίσω στον πατέρα μου, που τη χρειάζεται. Η μάνα είναι ο στυλοβάτης μας." 
       Κοντεύουν σχεδόν δύο μήνες από τότε και μαθαίνω καλά νέα για τη Δημητρούλα. Είναι 
κατενθουσιασμένη με όλα!  Έχει δουλειά , σπουδές και σιγά σιγά προσαρμόζεται.  Έδιωξε και τη 




μάνα στήριγμα. Είναι πιά αυτόνομη κι ανεξάρτητη. Με πυξίδα και προορισμό. Μακριά από την αδιέξοδη γκρίνια μας, τη βουβή αγανάκτηση, την αγωνία μας για όσα οι δυνάστες ,ντόπιοι και ξένοι 
μας επιφυλάσσουν.
        Φθινόπωρο λοιπόν κι είναι κάτι τέτοιες μικρές αναλαμπές αισιοδοξίας που με κάνουν να ελπίζω ακόμα. Πωςθάρθουν καλύτερες μέρες!






μ



































       

ΣΠΙΘΕΣ ΑΠΛΗΣΤΙΑΣ

        Το αεράκι φυσούσε απαλά και χαϊδευε το ροδαλό,πανέμορφο πρόσωπό της, έσπρωχνε προς τα πίσω τα κατάξανθα, ατίθασα, μακριά της μαλλιά και δρόσιζε τον ιδρωμένο της λαιμό. Ο ήλιος αυτήν την προχωρημένη ώρα του Αυγουστιάτικου απογεύματος, έκαιγε ακόμα, λίγο πριν κρυφτεί μακριά στο θολό  ορίζοντα, εκεί που φαίνεται πώς τελειώνει η θάλασσα κι αχνοφαίνονται τα βουνά της Αίγινας. Ήταν  ξαπλωμένη  αναπαυτικά στην ξαπλώστρα με τα μακριά της πόδια ν' αγκαλιάζουν την πετσέτα, ενώ δίπλα της η μάνα της , μιά σκληρή κακογερασμένη Ρωσίδα, να προσπαθεί, άμαθη, να βολευτεί  στη δική της ξαπλώστρα  , πόσο  αλλιώτικα σκεπτόταν είναι εδώ που μ' έφερε η κόρη μου... Ο άντρας της παρέας ήταν Έλληνας, ένας θεριακλής τριανταπεντάρης, με δουλεμένα χέρια κι άγρια ματιά ,  στριφογύριζε  διαρκώς σα να μην τον χωράει ο τόπος , με μεγάλη νευρικότητα που πάσχιζε  να κρύψει . Κόσμος , χαμός γύρω τους , εκεί στη μεγάλη παραλία του Καβουριού όπου τα πεύκα  φτάνουν μέχρι τη θάλασσα, παιδιά να τρέχουν πάνω κάτω, ξεφωνίζοντας, μικροπωλητές  να πουλάνε ότι φανταστείς,  λιπόσαρκες  γριές να πλατσουρίζουν  άκρη άκρη , ζευγάρια  να επιδίδονται σε τολμηρά αγκαλιάσματα  ,θαρρείς πίσω από νοητούς τοίχους απομόνωσης.
       Η νεαρή Ρωσίδα, με φλογερό βλέμμα κι επιμονή μεγάλη, σαν να εξαρτιόταν απο αυτήν όλη της η ζωή , μετέφραζε συνεχώς στη μάνα της , όσα καταλάβαινε από την ακατάσχετη πολυλογία του συντρόφου της . Στρεφόταν μιά προς τον έναν και μιά προς την άλλη  , χειρονομώντας αδιάκοπα ,   βάζοντας τα δυνατά της να είναι  ακριβής και πειστική και προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο γλώσσες, δύο πατρίδες , δύο νοοτροπίες. 
     -Πες της πώς ο αδερφός μου μ' έχει καταστρέψει, εγώ έβαλα τόσα λεφτά  πέρσι στην Κρήτη , αλλά είναι ανίκανος κι ανάξιος και τώρα έμεινε στον άσσο.
      -Τι;;; σου λέει να λυπηθώ τη μάνα μας;  Πες της πώς τις προάλλες πήγαμε να τόν  δούμε στη Σαλαμίνα  κι ήρθε να μας βρεί, φορώντας κάτι σκισμένες παντόφλες, έκλαιγε  η μάνα , έκλαιγε  κι αυτός , τι να κάνω....τούδωσα λίγα χρηματάκια ....να πάει να κουρευτεί, να πάρει και παπούτσια..Για τη μάνα ..να μη στενοχωτιέται..
Η Ρωσίδα κούκλα μετέφραζε συνέχεια. Κάποιες στιγμές, χασκογελούσαν με τη μάνα της  αδικαιολόγητα, ποιός ξέρει τι να σχολίαζαν στη γλώσσα τους!
       -Dolars πολλά Dolars μου 'φαγε  αυτός ,στρίγγλιζε ο γορίλας και κοίταζε τη μάνα Ρωσίδα θριαμβευτικά , γιατί ήταν δυνατός και δουλευταράς , αλλά μέχρι εδώ. Δεν μπορώ άλλο. .Να πάει να πνιγεί. Το σπίτι ανήκει σε μένα , θα μου το κάνει η μάνα γονική  παροχή , εγώ πληρώνω τα χαράτσια Η μικρή τον κοιτούσε ανυπόμονη και  θαμπωμένη. Ο πύρινος  δίσκος καθώς χανόταν ,  καθρεφτιζόταν μέσα στα  πράσινα μάτια της  που αντανακλούσαν  σπίθες απληστίας.
      - Και τ' άλλα;;  έχεις να τα πληρώσεις;; 
      - Και βέβαια έχω. Θα τα βρώ τα λεφτά. Δεν πουλάμε τίποτα. πες το στη μάνα σου. Εκεί στο καράβι δουλεύουμε !! Δεν καθόμαστε σαν τον ακαμάτη. Δε με νοιάζει . Να πάει να πνιγεί. Κι έχω και τη μάνα να φροντίσω. Που κλαίει συνέχεια. 
       Ο ήλιος είχε κρυφτεί για τα καλά.  Μεσ' στο σκοτάδι οι τρείς τους , στην άδεια παραλία ,σκιές σε συνομωσία, συνέχιζαν ακόμα τη ζωηρή κουβέντα. Εκεί , πλάι στο κυματάκι που έσκαγε   στην άκρη  της θάλασσας  ο καθένας τους ονειρευόταν το δικό του μέλλον....Στη δική του γλώσσα....

ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΦΙΑΛΤΗΣ;;;;

Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τις μέρες αυτές των εξετάσεων ,όλο αυτό το δριμύ κατηγορώ, για το σχολείο που ήταν εφιάλτης, καταναγκασμός,φυλακή, η πιό άθλια περίοδος, που δεν σου άνοιξε πόρτες, που σε έκανε να χάσεις ευκαιρίες στη ζωή σου , κι όλα αυτά με ελαφράδα, χιουμοράκι, χαρούμενη υπεράνω διάθεση, καταλαβαίνω γιατι:

- οι μαθητές, τα εφηβάκια, έρχονται “φτιαγμένα” από το σπίτι τους στο δημόσιο σχολείο ,που ” ΟΦΕΙΛΕΙ” να τους παρέχει γνώση -διασκέδαση- με ελάχιστο κόπο , όχι εξετάσεις, για όλους πρόσβαση στις ανώτατες σχολές , απειθαρχία, χαβαλέ, απαξίωση του δάσκαλου, αντιδραστική , χωρίς όρια συμπεριφορά κλπ.

- Σ´ αυτό το απαξιωμένο και παραμελημένο δημόσιο σχολείο ,που έχει τον χωρίς εφόδια και απαραίτητες επιμορφώσεις και υλικοτεχνική υποδομή κακοπληρωμένο δάσκαλο , να αντιμετωπίσει παιδιά όλων των κοινωνικών στρωμάτων και διαφόρων εθνικοτήτων , στριμωγμένα σε μικρές αίθουσες , με ζέστη, με κρύο …
.
- με τα φροντιστήρια το απόγευμα για τα πάντα: ξένες γλώσσες, χορό, μουσική , αγέλαστη χρυσοπληρωμένη γνώση – τεχνική εξετάσεων – αναγκαίο κακό γιατί το κακό τζάμπα σχολείο δεν μπορεί ως ΟΦΕΙΛΕΙ να τους τα μάθει ( γιατί άραγε τα παιδιά των ακριβών ιδιωτικών σχολείων κάνουν ιδιαίτερα;;;)
Έτσι τα καημένα κατακουρασμένα παιδιά , αναπαύονται και χαλαρώνουν το πρωί στο κακό σχολείο, όταν δεν εκτονώνουν την υπερενεργητικότητά τους , κλωτσώντας το συμμαθητή, ή το θρανίο , ή τον τοίχο- φυλακή που τους κλέβει τα νιάτα και τη ζωή.

- Έτσι, ο κοινωνικός αυτοματισμός καλά κρατεί. Όλοι δείχνουν το δάσκαλο, που ήταν τεμπέλης, αδιάφορος, λιγδιάρης , και που δεν τους έμαθε ΤΊΠΟΤΑ. Κανείς δεν μιλά για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει με τα λάθη, τον εξετασιοκεντρικό του χαρακτήρα, τις όλο και μεγαλύτερες απαιτήσεις, στη γραμματεία, τη φύλαξη , τη γραφειοκρατία , αλλά και την προετοιμασία και τη δουλειά στο σπίτι.
Κι όσο περνούν τα χρόνια τόσο μεγαλώνει η επαγγελματική εξουθένωση και η απογοήτευση. Κι όπως όπως όλοι θυμούνται δύο τρείς δασκάλους που τους σημάδεψαν για πάντα, έτσι κι εκείνοι παίρνουν δύναμη και κουράγιο από
δύο τρία ζευγάρια μάτια που τους παρακολουθούν με αληθινό ενδιαφέρον, για να δώσουν ότι περισσότερο μπορούν, μέσα στο γενικό κλίμα της απάθειας ,της απαξίωσης και της αδιαφορίας.

- Γενιές και γενιές πέρασαν και μουτζούρωσαν και κακοποίησαν τα κατακαημένα ,τα καταταλαιπωρημένα θρανία!ξ
Κι έγιναν επιστήμονες, έμποροι,περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένοι ….Ας δείξουν λίγη συμπόνια και κατανόηση
Εκεί που έμαθαν ή δεν έμαθαν γράμματα, γιατί όπως πάει το δημόσιο σχολείο σε λίγο θα είναι μακρινή ανάμνηση

Απάντηση

Η ΆΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ

         

       Τον έλεγαν Σπίθα και τον αγαπούσα πολύ. Αλλά τον σκότωσα. Ένα μικρό, αδέσποτο κανελί γατάκι , που στούς λίγους μήνες της σύντομης ζωούλας του, το φροντίζαμε και το ταίζαμε όλοι στη γειτονιά. Μέχρι σήμερα το μεσημέρι. Δεν είχα κανένα προαίσθημα, κανένα σημάδι ότι θα γινόταν το κακό .Η γιαγιά ήρθε όπως πάντα στην ώρα της , ο Σπίθας την ακολουθούσε από μακριά,   μπερδευόταν  στα πόδια της κι αυτή  φοβόταν μην τον πατήσει. Του είπα, μη χτυπιέσαι, θα φας και σύ  το μερίδιό σου, όταν τηγανιστούν τα ψάρια. Δε θυμάμαι αν το χάιδεψα για τελευταία φορά. Γελάσαμε με τη γιαγιά και σχολιάσαμε πόσο έμοιαζε με τον Κανέλλο τον γάτο της γειτόνισσας  , λες να είναι παιδί του; και μπήκαμε μέσα στο σπίτι. Ξαφνικά μου ήρθε φλασιά , πήρες εφημερίδα ρωτάω αυτόν που κοιμάται πλάι μου. Το ξέχασα μου λέει και φεύγω όλο φούρκα. Η γιαγιά δεν μπορεί χωρίς την εφημερίδα της. Και πάλι κανένα σήμα, καμία προειδοποίηση. μπήκα στ´ αμάξι, είχε μία υπέροχη , ανοιξιάτικη, ηλιόλουστη μέρα. Στο γυρισμό το ραδιόφωνο έπαιζε Μοσχολιού "  αλλιώς το είχα φανταστεί κι αλλιώς το πράγμα μου προκύπτει " , τα λεπτά κυλούσαν αντίστροφα για το γατάκι.
     Έξω από το σπίτι , δεν κατάλαβα πώς έγινε, πότε έγινε. Πότε βρέθηκε κάτω από τις ρόδες. Δεν ακούστηκε ήχος από φρενάρισμα, στρίγγλισμα, ή ουρλιαχτό. Στην τελευταία μανούβρα πριν μπώ στο γκαράζ , είδα πίσω μου το αποτρόπαιο θέαμα. Ο Σπίθας ανάσκελα να σφαδάζει στη μέση του δρόμου με το αίμα του να κυλάει ολομόναχος κι  ανήμπορος, χτυπημένος στην πλατούλα του που τόσες φορές είχα χαϊδέψει. Όρμηξα στο σπίτι αλλόφρων , ανίκανη να γυρίσω πίσω να το ξαναδώ , να το βοηθήσω. Μέσα στο δωμάτιό μου  είχε κολλήσει η βελόνα: Δεν φταίω, δεν το είδα, δεν το είδα, δεν το κατάλαβα, δεν το κατάλαβα, πότε πετάχτηκε, πώς πετάχτηκε. Εκείνος που κοιμάται πλάϊ μου, βγήκε έξω  ψύχραιμος, ξαναμπήκε, ξαναβγήκε, κρατώντας μία πλαστική κίτρινη σακούλα του σούπερ μάρκετ . Κατάλαβα. Πέθανε.... Θα το πετάξεις;; Γύρισε σε κανένα μισάωρο, εγώ με το κινητό στ´ αυτί , ψάχνοντας να βρώ κάποιον να με παρηγορήσει.
    Έλα έξω μου φώναξε , να ζητήσεις συγγνώμη  από τη Μάγδα, κλαίει. Η Μάγδα... Δικό της ήταν;; Όχι , δεν ήταν δικό της , αλλά το τάϊζε και κλαίει.... Κι εγώ το τάϊζα. Και τ´ αγαπούσα. Και το χτύπησα. Άθελά μου. Όχι από απροσεξία. πετάχτηκε το χαζό ξαφνικά. Δεν κατάλαβα πότε. Να της ζητήσεις συγγνώμη. Τώρα, βγες, έξω είναι. Δεν μπορείς τώρα;; Τότε  μία από τις επόμενες μέρες. Κλαίει.
Αυτός που κοιμάται πλάι μου , από εκείνη τη στιγμή δε μου μιλάει. θύμωσε , γιατί του είπα πώς όχι, δεν θα της ζητήσω συγγνώμη, γιατί ήταν ατύχημα, γιατί το γατί δεν ήταν δικό της , γιατί είμαι σε σοκ, γιατί δεν θέλω ποτέ πιά να ξαναφάω ψάρια, κι ούτε να ξαναταϊσω άλλα γατάκια , γιατί κι εγώ
έχω ανάγκη από παρηγοριά, γιατί δεν θέλω να δώ κανέναν. Αυτός που κοιμάται πλάι μου , αφού έφαγε τα ψαράκια του κι ήπιε τα κρασάκια του , τώρα διαβάζει την εφημερίδα του κι εγώ δαγκώνω τα σίδερα. Δε μπορεί, κάποια μέρα, θα ανακαλυφθεί η μηχανή του χρόνου , που μ´ ένα κλικ θα πατάς την άλλη επιλογή που θα λέει , δεν θα πάω τώρα για εφημερίδα, θα πάω το απόγευμα, που δεν θα  υπάρχει  γατάκι στο δρόμο , γιατί αφού θα έχει φάει τα ψαράκια του, θα χαλαρώνει αμέριμνο κάτω από τον ήλιο....

Ο "ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ " ΤΩΝ "ΕΙΔΙΚΩΝ"

   

        Δημοκρατία είναι το κράτος ,η ισχύς  του δήμου,  έτσι μας έμαθαν στο σχολείο αλλά στις μέρες μας κυριαρχούν η απολιτικοποίηση και ο πολιτικός κυνισμός. Στην αρχαία Αθήνα είχαμε μία δημοκρατία αρρένων, ελεύθερων αλλά με περιουσία και ελεύθερο χρόνο.Αργότερα, πολύ αργότερα διευρύνθηκε  αυτό, με την ψήφο των γυναικών (1952) αλλά τι γίνεται με τους μετανάστες;;  Ακόμα και τους νεομετανάστες, τα δικά μας παιδιά με τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά , που ζουν διασκορπισμένα στην υφήλιο ,χωρίς πολιτικά και εργασιακά  δικαιώματα ,νομάδες όπου υπάρχει δουλειάΙ

          Δημοκρατία σημαίνει ισότητα, ελευθερία, αλλά και χρόνος που σου επιτρέπει να είσαι πολίτης και όχι ιδιώτης κλεισμένος στο καβούκι σου.Το κράτος όμως γίνεται όλο και περισσότερο αυταρχικό,απαιτητικό , πανοπτικό, με τα εργαλεία που του παρέχει η τεχνολογία και στην ουσία περιστέλλει τα δικαιώματα των πολιτών. Τους θέλει φοβισμένους, κλεισμένους  στο σπίτι τους, συνεχώς επιτηρούμενους  από τον "Μεγάλο Αδερφό" τα ΜΜΕ, χωρίς συλλογικότητα κι αντίδραση. Η ελίτ του χρήματος να δρά ανεξέλεγκτη, ενώ οι πολίτες απλά να επιβιώνουν. Στο μύθο της αλεπούς με το λελέκι, η αλεπού σερβίρει το λελέκι σε ρηχό πιάτο , ώστε αυτό , λόγω του ράμφους του να μη μπορεί να φάει. Έχει χαθεί η αναζήτηση ανάμεσα στην δημοκρατία και την κοινωνική ευημερία. Στα παράθυρα των τηλεοράσεων , οι λεγόμενοι "ειδικοί" , αναλύουν το πρόβλημα  κι ύστερα φεύγουν εφησυχασμένοι ,χωρίς να έχουν δώσει λύση στη ρημαγμένη και καταληστευμένη κοινωνία .
            Πριν απο την ηγεμόνευση της ζωής μας απο τον νεοφιλελευθερισμό , μπορούσες ν´ ακούσεις και διαφορετικές προσεγγίσεις. Σήμερα η κατάσταση θεωρείται δεδομένη και οι λύσεις δεδομένες. Μονόδρομος , που επιβεβαιώνεται  με καθημερινή πλύση εγκεφάλου απο τους "ειδικούς" Φορούν το σαρίκι του προφήτη πάνω στη γιάλινη σφαίρα. Κατά τον Πλάτωνα, στην  εκκλησία του Δήμου, οι τοξότες κυνηγούν τους μη ειδικούς, όταν εκφέρουν  άποψη πάνω σε ειδικό θέμα, αλλά σε ότι αφορά τη διαχείριση της πολιτείας, έχουν λόγο όλοι, ακόμα και οι απλοί πολίτες , οι λιγότερο "σοφοί και μορφωμένοι.
Σήμερα, έχουμε καθεστώς ελεύθερων αγορών, χωρίς δημοκρατικά δικαιώματα, όπως τουλάχιστον ήταν πριν τη δεκαετία του 60. Η επικράτηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος , δηλ αυτού που λέμε "αγορές"  που είναι" too big to fail" , κάνει τη δημοκρατία να μη μπορεί να αμυνθεί και να αμφισβητήσει και ανατρέψει το μονόδρομο..Σου λένε ότι είναι φυσικό φαινόμενο η φτωχοποίησή σου , ότι είσαι κι εσύ συνυπεύθυνος , αλλά δεν υπάρχει απο την ελίτ του χρήματος επέμβαση στο οικονομικό σύστημα. Χρειάζεται να ανοίξεις λίγο το μυαλό σου για να δείς ότι οι αγορές αμείβονται και παρέχουν αγαθά μόνο στούς εαυτούς τους χωρίς κανόνες. Οι αγορές όμως είναι ενσωματωμένες στην κοινωνία που δεν μπορεί να λειτουργεί χωρίς κανόνες. Κι αυτό σημαίνει για τους πολίτες συμμετοχή στα κοινά.Στη συνέλευση ενός συλλόγου, βλέπουμε ότι οι γυναίκες μιλούν λιγότερο , υπάρχει ταξικότητα ως προς το φύλο και την κοινωνική προέλευση. Όμως η συνέλευση μπορεί να γίνει παραγωγική δύναμη και να δημιουργήσει μία καινούρια ιδέα συλλογική, που μπορεί να υπερβεί τον καθένα ξεχωριστά. Μπορεί να ανοίξουν δρόμοι όπως οι πολιτικές φύλου, δεν είναι απαραίτητα οι άνδρες από τον Άρη και οι γυναίκες απο την Αφροδίτη όπως μας έμαθαν και δεν μπορούν να συνεννοηθούν,.Απαιτείται παιδεία που δημιουργεί ελεύθερους σκεπτόμενους ανθρώπους ,όχι  εκπαίδευση λοβοτομημένων υπάκουων παπαγάλων του συστήματος ,για να ζει αυτό και να βασιλεύει σε βάρος των ανυποψίαστων κορόιδων.
Η δημοκρατία πρέπει να μπορεί να επιλύει τα προβλήματα ισότητας και ελευθερίας και  όχι προβλήματα ανταγωνιστικών συμφερόντων, αφου βέβαια πρώτα εξασφαλίσει ευημερία για τους πολίτες  και κοινωνική συνοχή . Μέσα απο την παιδεία που έχει πάθος και τις συλλογικότητες  θα εξασφαλιστούν προϋποθέσεις εργασιακών δικαιωμάτων , μείωση των αδικιών, τιμωρία της διαφθοράς και κοινωνικής ειρήνης. Όχι την ηρεμία του καναναπέ και την απάθεια της άγνοιας , ούτε και την χωρίς στόχο και προοπτική  βίαιη επαναστατικότητα της διάλυσης των πάντων.