Mιά φορά κι ένα καιρό ήταν μια μικρή χώρα που όλοι έλεγαν ότι ήταν πανέμορφη.Είχε ήλιο, πολύ ήλιο, εκτός από ελάχιστες μέρες το χρόνο, νησιά, πολλά νησιά σκορπισμένα μέσα σε μια γαλάζια, καταγάλανη θάλασσα, κάτασπρα φρεσκοβαμμένα σπιτάκια με γλάστρες πνιγμένες στις μπιγκόνιες, γιασεμιά, γεράνια, τριαντάφυλλα στα μπαλκόνια, και ότι άλλο βάζει ο νούς σου.Τα καλοκαίρια, μεθυσμένα μισόγυμνα κορίτσια, κολυμπούσαν στα δροσερά ακρογιάλια και μετά λιάζονταν με τις ώρες στις πανέμορφες δαντελωτές αμμουδιές. Τα βράδια στα νησιά, ξεσαλωμένοι τουρίστες χόρευαν και έπιναν μέχρι το πρωί στα μισοσκότεινα μπαράκια τα απλωμένα στις παραλίες.Τα χειμωνιάτικα βράδια που οι ξένοι ήταν απειροελάχιστοι, δροσερά αγόρια και κορίτσια ξεχύνονταν στους δρόμους στο Θησείο, στου Ψυρρή, στο Κολωνάκι, στην πλατεία Μαβίλη, αλλά και στην αγορά του Μοδιάνο στη Θεσσαλονίκη και στ' άλλα κέντρα των μεγάλων επαρχιακών πόλεων. Παιδιά φοιτητές, με καθαρή σκέψη και μπερδεμένα όνειρα. Σ' αυτήν τη χώρα οι γονείς έκαναν θυσίες για να σπουδάζουν τα παιδιά τους. Το θεωρούσαν θέμα τιμής να τους προσφέρουν τα πάντα. Μόρφωση, ξένες γλώσσες, μπαλέτο, αθλητισμό, φρόντιζαν και για το απώτερο μέλλον τους. Σπίτια για τις μελλοντικές οικογένειές τους ίσως και εξοχικό...Τα μεσημέρια η τηλεόραση ασχολείτο με κουτσομπολιά, απ' τη ζωή των ντόπιων και ξένων stars καμιά φορά και με σκληρά reality shows απο τις παρακμιακές σχέσεις των φτωχότερων τάξεων. Όλα κυλούσαν ήρεμα και χαλαρά.Τα κυριακάτικα μεσημέρια οι πολυάσχολες οικογένειες μαζεύονταν στα καλοστρωμένα τραπέζια, τα παιδιά γκρίνιαζαν γιατί ήθελαν λιγότερη καταπίεση, οι γιαγιάδες είχαν άποψη για όλα... Εμείς στον καιρό μας...Οι μανάδες έτρεχαν να τα προλάβουν όλα, δουλειά, παιδιά, υποχρεώσεις φίλους, τραπεζώματα, πεθερικά..Ώσπου.....αν υπήρχε μουσική, σ' αυτό εδώ το σημείο θα χτυπούσαν τύμπανα πολέμου και μια συμφωνία κρουστών.Τα φώτα θα χαμήλωναν . Όρνεα και κοράκια μαύρισαν τον καταγάλανο ουρανό. Τα τύμπανα δυνάμωσαν.Οι άνθρωποι κρύφτηκαν φοβισμένοι.Σμήνη μαύρων πουλιών, πουλιών της δυστυχίας έπεσαν πάνω τους. Σοκ και δέος. Τούς βρήκαν απροετοίμαστους.Η χαρά έσβησε.Θλίψη, θυμός αγανάκτηση,κυριάρχησαν, οι άνθρωποι αφέθηκαν να τους παρασύρει η απελπισία. Η ζωή τους μαύρισε. Πείνα, απογοήτευση, αυτοκτονίες, ερημιά. Στα άλλοτε γελαστά πρόσωπα αποτυπώνεται η δυστυχία, η κατάθλιψη. Ένα μεγάλο γιατί κυκλοφορεί απο στόμα σε στόμα. Σε λίγο με τη συνεργασία κάποιων δικών τους δοσίλογων μπήκαν στην πόλη οι εχθροί... Τα αγόρασαν όλα για πενταροδεκάρες.Της άλλαξαν και το όνομα.. Κι όλο αυτό το ονόμασαν εκσυχρονισμό και παγκοσμιοποίηση. Κάποιοι συμβιβάστηκαν, εξαγοράστηκαν, πρόδωσαν, πλούτισαν. Οι μορφωμένοι νέοι,με πτυχία και προσόντα, που δεν τους κρατούσε πια ο τόπος τους,έγιναν νεομετανάστες , τσιγγάνοι της Ευρώπης, της Αμερικής και της Αυστραλίας. Η χώρα αφανίστηκε. Οι ντόπιοι προδότες, είπαν ότι την έσωσαν και συνέχισαν αδιάντροπα ανενόχλητοι την υπόλοιπη ζωή τους, με αχόρταγη απληστία για εξουσία και δύναμη. Αυτοί που έφυγαν, δημιούργησαν καινούρια ζωή σε χώρες γκρίζες με συννεφιά και σκυθρωπούς ανθρώπους.Τα παιδιά τους, μιλούσαν άλλη γλώσσα και δεν ήθελαν να ξέρουν ότι οι γονείς τους εγκατέλειψαν τη γη της επαγγελίας γιατί δεν άντεχαν να ζούν στη μιζέρια, την εξαθλίωση, την άθλια προπαγάνδα των ΜΜΕ, τη βάναυση και βίαιη καταρράκωση της αξιοπρέπειάς τους.Τους είπαν τεμπέληδες, λαμόγια, κλέφτες, μιζαδόρους, απατεώνες μπαταχτσήδες, ανάξιους να ζούν χαρούμενοι στον τόπο τους.Και τους τα πήραν όλα. Ακόμα και την ιστορία τους αφού δεν είναι μόνο δική τους. Ανήκει και στους δυνάστες, είναι όλοι τους απόγονοιτων ίδιων ένδοξων προγόνων, που δημιούργησαν τέχνες , θέατρο, πολιτισμό, δημοκρατία. Δεν μπόρεσαν όμως, όσο κι αν το προσπάθησαν να τους πάρουν την ψυχή τους.Τις κρύες νύχτες του χειμώνα στις ξένες πατρίδες ένα φαναράκι ελπίδας σιγοκαίει μέσα τους. Ποιός ξέρει; Ίσως.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου