ΑΠΟ ΤΟ 1821 ΣΤ0 ΣΗΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΤΟ 1821 ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ Η επανάσταση του 1821 καταγράφηκε στις σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας ως η επανάσταση που καθόρισε σ’ ένα μεγάλο βαθμό την πορεία και την εξέλιξη της ευρωπαϊκής Ηπείρου. Κλέφτες, αρματολοί , δάσκαλοι, λόγιοι , έμποροι, ναυτικοί , κληρικοί, και βέβαια η Φιλική εταιρεία που την προετοίμασε , συνέβαλαν στην πραγματοποίηση του πόθου των Ελλήνων για ανεξαρτησία και τη θεμελίωση ενός κράτους που στηρίζεται στις εθνικές του παραδόσεις και στις αρχές της ελευθερίας όπως είχαν διαδοθεί στην Ευρώπη από τη Γαλλική επανάσταση και το διαφωτισμό. Η επανάσταση του 1821 είναι μια επανάσταση που ξεκίνησε από τα φτωχά λαϊκά στρώματα, παρασύροντας στη συνέχεια το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού λαού.. Η Τουρκοκρατία, εξέθρεψε κοινωνικές τάξεις με συγκρουόμενα και ανταγωνιστικά συμφέροντα, εκμετάλλευση και καταπίεση. Και μ’ αυτήν την έννοια, η επανάσταση του 1821 εκτός από εθνική υπήρξε και βαθύτατα κοινωνική. Κι όπως διατύπωσε εύστοχα ο Δ. Σολωμός « το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθινό»
25η Μαρτίου 2012. Πώς να γιορτάσουμε; Ζούμε σε μια προσομοίωση Ελλάδας , με το 1/3 των κατοίκων της κάτω από το όριο της φτώχειας . Βίαια και απροσδόκητα, έχουν ανατραπεί οι ζωές των ανθρώπων. Η αγορά εργασίας έχει αποδομηθεί και προσπαθεί να κρατηθεί με την ελάχιστη δαπάνη. Αν κάτι χαρακτηρίζει τον χειμώνα του 2012, είναι η κοινωνική παγωνιά. Την παγωνιά, τη νοιώθεις στους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας, που αδειάζουν μόλις σκοτεινιάσει , στα σκοτεινά πρόσωπα των ανθρώπων, που δεν χαμογελούν πια, γιατί σκέπτονται τους μισθούς τους που κόβονται, τα χαράτσια που δεν μπορούν να πληρώσουν, τις απειλές και τον φόβο που διασπείρουν τα ΜΜΕ. Οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι πεινασμένοι, οι απελπισμένοι, αυξάνονται δραματικά μέρα τη μέρα. Η δημόσια παιδεία εξαθλιώνεται, η δημόσια υγεία το ίδιο .Ζούμε με δανεικά μας λένε. Χρόνια τώρα. Γι’ αυτό ας σκύψουμε το κεφάλι με υποταγή και ευγνωμοσύνη στις δανειακές συμβάσεις , ας γίνουμε νούμερα στο καντράν του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, ας μάθουμε να ζούμε με λίγα, όλο και πιο λίγα, ας παραιτηθούμε ακόμα κι από την εθνική μας κυριαρχία και τον εθνικό μας πλούτο. Πλήττεται η χώρα μας ως ο ασθενής κρίκος , ως πειραματόζωο , ως πεδίο δοκιμών συγκεκριμένων προγραμμάτων που θ’ αποτελέσουν μοντέλο εφαρμογής και σε άλλες χώρες. Οι Ευρωπαϊκές Δημοκρατίες μετατρέπονται σε κράτη έκτακτης ανάγκης , όπου θα περιστέλλονται επ’ άπειρον τα δικαιώματα των πιο αδύνατων οικονομικά χωρών ,τα κοινοβούλια θα έχουν όλο και πιο διακοσμητικό ρόλο και το επίπεδο ζωής των πολιτών θα κατακρημνίζεται συνεχώς , έως ότου φθάσει στην οριακή επιβίωση. Συντρίβονται οι εργασιακές διεκδικήσεις, τα ασφαλιστικά δικαιώματα, το κοινωνικό κράτος , ότι με αγώνες κατακτήθηκε από τους εργαζόμενους, τα τελευταία χρόνια. Βιώνουμε ένα κοινωνικοοικονομικό φαινόμενο, με πολιτικές προεκτάσεις. Έναν ακήρυχτο πόλεμο με επιπτώσεις γενοκτονίας. Τελικά, νεοφιλελευθεροποίηση των οικονομιών της Ευρώπης, και με την απλή μέθοδο της παγκοσμιοποίησης θα υπάρχει ένα κέντρο λήψεων αποφάσεων : η παγκόσμια διακυβέρνηση.
25η Μαρτίου 2012. Πως να γιορτάσουμε; Οι λέξεις δικαιοσύνη, ελευθερία, ανθρωπισμός, έχουν χάσει το νόημά τους. Έχουν αντικατασταθεί με νέες λέξεις : χρέος εκταμίευση, χρεοκοπία, δανειοδότηση, αγορές, επιτόκια, μέτρα, μέτρα…..Θα συνεχίσουμε να ζούμε με κομματιασμένα οράματα; ξυπόλυτοι πάνω στα σπασμένα κρύσταλλα ενός γυάλινου κόσμου ; κοινωνίες οικονομιών και αριθμών και όχι κοινωνίες ανθρώπων; Ή μήπως να δεχθούμε σαν λύση τη φυγή των νέων ανθρώπων, του πιο παραγωγικού δυναμικού, στο εξωτερικό για άλλες πατρίδες;
25η Μαρτίου 2012 .Οι ήρωες του 1821 είναι εδώ και μας διδάσκουν με τον αγώνα τους . Οι ήρωες επιμένουν . Πρέπει να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα. Μια ελπίδα που δεν έχει να κάνει με μνημόνια, δάνεια και δόσεις. Έχει να κάνει με ιστορική μνήμη. Με λεβεντιά και αξιοπρέπεια .Με δύναμη και όρεξη για δουλειά .Με αλληλεγγύη και νέα οράματα. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να αισθανόμαστε ταπεινωμένοι και ψυχολογικά εξουθενωμένοι. Να γυρίσουμε στον εαυτό μας και να καταλάβουμε τι χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι με ότι έχει πραγματική αξία και όχι με ότι μας επιβάλλουν. Να μιλάμε για τις ανησυχίες μας, τα σχέδιά μας, το μέλλον μας. Κι όπως λέει ο ποιητής Άρης Αλεξάνδρου :
« Είδατε ποτέ κανένα έλατο να κατεβαίνει μόνο του στο πριονιστήριο; Η θέση μας είναι μέσα εδώ σ’ αυτό το δάσος. Με τα κλαδιά κομμένα, μισοκαμένους τους κορμούς. Με τις ρίζες σφηνωμένες μες τις πέτρες.»