ΠΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ

Mιά φορά κι ένα καιρό ήταν μια μικρή χώρα που όλοι έλεγαν ότι ήταν πανέμορφη.Είχε ήλιο, πολύ ήλιο, εκτός από ελάχιστες μέρες το χρόνο, νησιά, πολλά νησιά σκορπισμένα μέσα σε μια γαλάζια, καταγάλανη θάλασσα, κάτασπρα φρεσκοβαμμένα σπιτάκια με γλάστρες πνιγμένες στις μπιγκόνιες, γιασεμιά, γεράνια, τριαντάφυλλα στα μπαλκόνια, και ότι άλλο βάζει ο νούς σου.Τα καλοκαίρια, μεθυσμένα μισόγυμνα κορίτσια, κολυμπούσαν στα δροσερά ακρογιάλια και μετά λιάζονταν με τις ώρες στις πανέμορφες δαντελωτές αμμουδιές. Τα βράδια στα νησιά, ξεσαλωμένοι τουρίστες χόρευαν και έπιναν μέχρι το πρωί στα μισοσκότεινα μπαράκια τα απλωμένα στις παραλίες.Τα χειμωνιάτικα βράδια που οι ξένοι ήταν απειροελάχιστοι, δροσερά αγόρια και κορίτσια ξεχύνονταν στους δρόμους στο Θησείο, στου Ψυρρή, στο Κολωνάκι, στην πλατεία Μαβίλη, αλλά και στην αγορά του Μοδιάνο στη Θεσσαλονίκη και στ' άλλα κέντρα των μεγάλων επαρχιακών πόλεων. Παιδιά φοιτητές, με καθαρή σκέψη και μπερδεμένα όνειρα. Σ' αυτήν τη χώρα οι γονείς έκαναν θυσίες για να σπουδάζουν τα παιδιά τους. Το θεωρούσαν θέμα τιμής να τους προσφέρουν τα πάντα. Μόρφωση, ξένες γλώσσες, μπαλέτο, αθλητισμό, φρόντιζαν και για το απώτερο μέλλον τους. Σπίτια για τις μελλοντικές οικογένειές τους ίσως και εξοχικό...Τα μεσημέρια η τηλεόραση ασχολείτο με κουτσομπολιά, απ' τη ζωή των ντόπιων και ξένων stars καμιά φορά και με σκληρά reality shows απο τις παρακμιακές σχέσεις των φτωχότερων τάξεων. Όλα κυλούσαν ήρεμα και χαλαρά.Τα κυριακάτικα μεσημέρια οι πολυάσχολες οικογένειες μαζεύονταν στα καλοστρωμένα τραπέζια, τα παιδιά γκρίνιαζαν γιατί ήθελαν λιγότερη καταπίεση, οι γιαγιάδες είχαν άποψη για όλα... Εμείς στον καιρό μας...Οι μανάδες έτρεχαν να τα προλάβουν όλα, δουλειά, παιδιά, υποχρεώσεις φίλους, τραπεζώματα, πεθερικά..Ώσπου.....αν υπήρχε μουσική, σ' αυτό εδώ το σημείο θα χτυπούσαν τύμπανα πολέμου και μια συμφωνία κρουστών.Τα φώτα θα χαμήλωναν . Όρνεα και κοράκια μαύρισαν τον καταγάλανο ουρανό. Τα τύμπανα δυνάμωσαν.Οι άνθρωποι κρύφτηκαν φοβισμένοι.Σμήνη μαύρων πουλιών, πουλιών της δυστυχίας έπεσαν πάνω τους. Σοκ και δέος. Τούς βρήκαν απροετοίμαστους.Η χαρά έσβησε.Θλίψη, θυμός αγανάκτηση,κυριάρχησαν, οι άνθρωποι αφέθηκαν να τους παρασύρει η απελπισία. Η ζωή τους μαύρισε. Πείνα, απογοήτευση, αυτοκτονίες, ερημιά. Στα άλλοτε γελαστά πρόσωπα αποτυπώνεται η δυστυχία, η κατάθλιψη. Ένα μεγάλο γιατί κυκλοφορεί απο στόμα σε στόμα. Σε λίγο με τη συνεργασία κάποιων δικών τους δοσίλογων μπήκαν στην πόλη οι εχθροί... Τα αγόρασαν όλα για πενταροδεκάρες.Της άλλαξαν και το όνομα.. Κι όλο αυτό το ονόμασαν εκσυχρονισμό και παγκοσμιοποίηση. Κάποιοι συμβιβάστηκαν, εξαγοράστηκαν, πρόδωσαν, πλούτισαν. Οι μορφωμένοι νέοι,με πτυχία και προσόντα, που δεν τους κρατούσε πια ο τόπος τους,έγιναν νεομετανάστες , τσιγγάνοι της Ευρώπης, της Αμερικής και της Αυστραλίας. Η χώρα αφανίστηκε. Οι ντόπιοι προδότες, είπαν ότι την έσωσαν και συνέχισαν αδιάντροπα ανενόχλητοι την υπόλοιπη ζωή τους, με αχόρταγη απληστία για εξουσία και δύναμη. Αυτοί που έφυγαν, δημιούργησαν καινούρια ζωή σε χώρες γκρίζες με συννεφιά και σκυθρωπούς ανθρώπους.Τα παιδιά τους, μιλούσαν άλλη γλώσσα και δεν ήθελαν να ξέρουν ότι οι γονείς τους εγκατέλειψαν τη γη της επαγγελίας γιατί δεν άντεχαν να ζούν στη μιζέρια, την εξαθλίωση, την άθλια προπαγάνδα των ΜΜΕ, τη βάναυση και βίαιη καταρράκωση της αξιοπρέπειάς τους.Τους είπαν τεμπέληδες, λαμόγια, κλέφτες, μιζαδόρους, απατεώνες μπαταχτσήδες, ανάξιους να ζούν χαρούμενοι στον τόπο τους.Και τους τα πήραν όλα. Ακόμα και την ιστορία τους αφού δεν είναι μόνο δική τους. Ανήκει και στους δυνάστες, είναι όλοι τους απόγονοιτων ίδιων ένδοξων προγόνων, που δημιούργησαν τέχνες , θέατρο, πολιτισμό, δημοκρατία. Δεν μπόρεσαν όμως, όσο κι αν το προσπάθησαν να τους πάρουν την ψυχή τους.Τις κρύες νύχτες του χειμώνα στις ξένες πατρίδες ένα φαναράκι ελπίδας σιγοκαίει μέσα τους. Ποιός ξέρει; Ίσως.....

ΑΠΟ ΤΟ 1821 ΣΤ0 ΣΗΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΤΟ 1821 ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ Η επανάσταση του 1821 καταγράφηκε στις σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας ως η επανάσταση που καθόρισε σ’ ένα μεγάλο βαθμό την πορεία και την εξέλιξη της ευρωπαϊκής Ηπείρου. Κλέφτες, αρματολοί , δάσκαλοι, λόγιοι , έμποροι, ναυτικοί , κληρικοί, και βέβαια η Φιλική εταιρεία που την προετοίμασε , συνέβαλαν στην πραγματοποίηση του πόθου των Ελλήνων για ανεξαρτησία και τη θεμελίωση ενός κράτους που στηρίζεται στις εθνικές του παραδόσεις και στις αρχές της ελευθερίας όπως είχαν διαδοθεί στην Ευρώπη από τη Γαλλική επανάσταση και το διαφωτισμό. Η επανάσταση του 1821 είναι μια επανάσταση που ξεκίνησε από τα φτωχά λαϊκά στρώματα, παρασύροντας στη συνέχεια το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού λαού.. Η Τουρκοκρατία, εξέθρεψε κοινωνικές τάξεις με συγκρουόμενα και ανταγωνιστικά συμφέροντα, εκμετάλλευση και καταπίεση. Και μ’ αυτήν την έννοια, η επανάσταση του 1821 εκτός από εθνική υπήρξε και βαθύτατα κοινωνική. Κι όπως διατύπωσε εύστοχα ο Δ. Σολωμός « το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθινό»
25η Μαρτίου 2012. Πώς να γιορτάσουμε; Ζούμε σε μια προσομοίωση Ελλάδας , με το 1/3 των κατοίκων της κάτω από το όριο της φτώχειας . Βίαια και απροσδόκητα, έχουν ανατραπεί οι ζωές των ανθρώπων. Η αγορά εργασίας έχει αποδομηθεί και προσπαθεί να κρατηθεί με την ελάχιστη δαπάνη. Αν κάτι χαρακτηρίζει τον χειμώνα του 2012, είναι η κοινωνική παγωνιά. Την παγωνιά, τη νοιώθεις στους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας, που αδειάζουν μόλις σκοτεινιάσει , στα σκοτεινά πρόσωπα των ανθρώπων, που δεν χαμογελούν πια, γιατί σκέπτονται τους μισθούς τους που κόβονται, τα χαράτσια που δεν μπορούν να πληρώσουν, τις απειλές και τον φόβο που διασπείρουν τα ΜΜΕ. Οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι πεινασμένοι, οι απελπισμένοι, αυξάνονται δραματικά μέρα τη μέρα. Η δημόσια παιδεία εξαθλιώνεται, η δημόσια υγεία το ίδιο .Ζούμε με δανεικά μας λένε. Χρόνια τώρα. Γι’ αυτό ας σκύψουμε το κεφάλι με υποταγή και ευγνωμοσύνη στις δανειακές συμβάσεις , ας γίνουμε νούμερα στο καντράν του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, ας μάθουμε να ζούμε με λίγα, όλο και πιο λίγα, ας παραιτηθούμε ακόμα κι από την εθνική μας κυριαρχία και τον εθνικό μας πλούτο. Πλήττεται η χώρα μας ως ο ασθενής κρίκος , ως πειραματόζωο , ως πεδίο δοκιμών συγκεκριμένων προγραμμάτων που θ’ αποτελέσουν μοντέλο εφαρμογής και σε άλλες χώρες. Οι Ευρωπαϊκές Δημοκρατίες μετατρέπονται σε κράτη έκτακτης ανάγκης , όπου θα περιστέλλονται επ’ άπειρον τα δικαιώματα των πιο αδύνατων οικονομικά χωρών ,τα κοινοβούλια θα έχουν όλο και πιο διακοσμητικό ρόλο και το επίπεδο ζωής των πολιτών θα κατακρημνίζεται συνεχώς , έως ότου φθάσει στην οριακή επιβίωση. Συντρίβονται οι εργασιακές διεκδικήσεις, τα ασφαλιστικά δικαιώματα, το κοινωνικό κράτος , ότι με αγώνες κατακτήθηκε από τους εργαζόμενους, τα τελευταία χρόνια. Βιώνουμε ένα κοινωνικοοικονομικό φαινόμενο, με πολιτικές προεκτάσεις. Έναν ακήρυχτο πόλεμο με επιπτώσεις γενοκτονίας. Τελικά, νεοφιλελευθεροποίηση των οικονομιών της Ευρώπης, και με την απλή μέθοδο της παγκοσμιοποίησης θα υπάρχει ένα κέντρο λήψεων αποφάσεων : η παγκόσμια διακυβέρνηση.
25η Μαρτίου 2012. Πως να γιορτάσουμε; Οι λέξεις δικαιοσύνη, ελευθερία, ανθρωπισμός, έχουν χάσει το νόημά τους. Έχουν αντικατασταθεί με νέες λέξεις : χρέος εκταμίευση, χρεοκοπία, δανειοδότηση, αγορές, επιτόκια, μέτρα, μέτρα…..Θα συνεχίσουμε να ζούμε με κομματιασμένα οράματα; ξυπόλυτοι πάνω στα σπασμένα κρύσταλλα ενός γυάλινου κόσμου ; κοινωνίες οικονομιών και αριθμών και όχι κοινωνίες ανθρώπων; Ή μήπως να δεχθούμε σαν λύση τη φυγή των νέων ανθρώπων, του πιο παραγωγικού δυναμικού, στο εξωτερικό για άλλες πατρίδες;
25η Μαρτίου 2012 .Οι ήρωες του 1821 είναι εδώ και μας διδάσκουν με τον αγώνα τους . Οι ήρωες επιμένουν . Πρέπει να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα. Μια ελπίδα που δεν έχει να κάνει με μνημόνια, δάνεια και δόσεις. Έχει να κάνει με ιστορική μνήμη. Με λεβεντιά και αξιοπρέπεια .Με δύναμη και όρεξη για δουλειά .Με αλληλεγγύη και νέα οράματα. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να αισθανόμαστε ταπεινωμένοι και ψυχολογικά εξουθενωμένοι. Να γυρίσουμε στον εαυτό μας και να καταλάβουμε τι χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι με ότι έχει πραγματική αξία και όχι με ότι μας επιβάλλουν. Να μιλάμε για τις ανησυχίες μας, τα σχέδιά μας, το μέλλον μας. Κι όπως λέει ο ποιητής Άρης Αλεξάνδρου :
« Είδατε ποτέ κανένα έλατο να κατεβαίνει μόνο του στο πριονιστήριο; Η θέση μας είναι μέσα εδώ σ’ αυτό το δάσος. Με τα κλαδιά κομμένα, μισοκαμένους τους κορμούς. Με τις ρίζες σφηνωμένες μες τις πέτρες.»