Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΜΕΛΑΝΙ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

Είναι ένα ειρηνικό, φιλήσυχο μεσημέρι.Σ' αυτή τη χώρα δεν λειτουργεί τίποτα.Το μετρό δεν σταματά στο κέντρο.Στο κέντρο υπάρχουν δακρυγόνα και χημικά.Που διέλυσαν μια πολύ μεγάλη πορεία εκπαιδευτικών-μαθητών για το μέγεθος της οποίας δεν θα μιλήσουν τα δελτία ειδήσεων το βράδυ.Θα πουν όμως για το Χριστουγεννιάτικο δέντρο που έγινε στόχος των κουκουλοφόρων για μια ακόμη φορά.Θα δείξουν πετροπόλεμο και Μολότωφ και "αντιεξουσιαστές" να τα σπάνε."Επιεικής προσέγγιση των παιδιών" είναι η εντολή που δόθηκε στους εκπαιδευτικούς.Αλλά μυστήριο καλύπτει την επίθεση με μολύβδινη σφαίρα κατά δεκαεξάχρονου."Να μην πυροδοτούμε την ατμόσφαιρα περαιτέρω" είπε ο υφυπουργός Παιδείας.Το απόγευμα έχουν κινητοποιήσεις στο Περιστέρι.Αύριο κινητοποιήσεις απο ΓΕΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.Σε μια ώρα έχουν συλλαλητήριο οι μετανάστες και μετα συναυλία απο καλλιτέχνες. Κέντρο κλειστό.Κι όμως σε λίγες μέρες είναι Χριστούγεννα.Εν μέσω σκανδάλων,καταλήψεων, πετροπόλεμου και κουκουλοφόρων.Πάνω στην ταράτσα της Νομικής έχει κόσμο.Λίγοι φοιτητές,περισσότεροι παρατηρητές και κάμερες που παρακολουθούν απο ψηλά και καταγράφουν μια και η θέση είναι προνομιούχα.Παρακολουθούν τους αστυνομικούς με κουκούλες ή χωρίς και τα ΜΑΤ με τα καινούρια χημικά αυτά που μας ήρθαν απο το Ισραήλ.Παρακολουθούν τους δεκαεξάχρονους που είναι η ξαναμένη και οργισμένη γενιά του πετροπόλεμου που βλέπουν ότι επι τέλους όλοι ασχολούνται μαζί τους.
Αλλά η Ιστορία έχει γραφτεί με το μελάνι της βίας.Πως να συνεχίσεις την κανονική μικροαστική ζωούλα σου όταν βρίσκεσαι στη χώρα όπου συμβαίνει η χειρότερη κατάχρηση εξουσίας εκ μέρους κυβερνώντων, αστυνομικών,δικαστικών, όπου βασιλεύει η διαφθορά και το ρουσφέτι η ασυδοσία και η τυφλή βία.Πώς να μην αγανακτήσεις να μην πεταχτείς απο τον καναπέ σου; Τι να κάνεις την οργή σου όταν βλέπεις κάνοντας ζάπινγκ στα κανάλια ότι δεν συμβαίνει τίποτα ,η Μπίλιω έχει καλεσμένο έναν ηθοποιό πάλι καλά που δεν έχει για ακόμη μια φορά τον Λάκη Γαβαλά ,τα άλλα έχουν σήριαλ ,κατά τα άλλα έχουμε ψευδαίσθηση επιλογών ,το ραδιόφωνο κάνει σχόλια μεταξύ γέλιου και διαφημίσεων με ζωντανές ανταποκρίσεις απο τον χώρο των επεισοδίων σαν να μεταδίδει ποδοσφαιρικό αγώνα.
Τώρα πιά δεν μπορείς να σιωπήσεις.Ας σιωπήσουν οι άλλοι. Τώρα η ψυχή μας βρίσκεται στα τσιμεντένια πεζοδρόμια της γερασμένης μεγαλούπολης.Τα φωτάκια των Χριστουγέννων λάμπουν πιο πολύ φέτος....

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

ΤΟΤΕ:Το μήνυμα της εξέγερσης μπαίνει σε όλα τα σπίτια .Το Πολυτεχνείο ζεί. Ενώνει ενθαρρύνει,εμπνέει,ενθουσιάζει,κινητοποιεί.Τρείς μέρες αυτό το μικρό αλωνάκι γίνεται τα μαρμαρένια αλώνια,όπου χτυπιούνται ο Διγενής και ο Χάρος.
ΤΩΡΑ:Το Πολυτεχνείο δεν είναι όμορφα λόγια για θυσίες και αγώνες.Ειναιο ίδιος ο δίκαιος αγώνας.Παντού υπάρχουν κάγκελα που μας πνίγουν,στερεύουν μέσα μας την ορμή και τη διάθεση για ζωή,ρηχαίνουν τις αξίες και τα νοήματα.Ζει.Παντού όπου ο καταφρονεμένος αποφασίζει επιτέλους να βρεί την περηφάνεια του ο ριγμένος να παλέψει επιτέλους για το δίκιο του ο αδύναμος να βρεί επιτέλους την κρυμμένη του δύναμη.Ο φτωχός την ανθρώπινη ζωή που δικαιούται.Ο νέος την ελπίδα για καλύτερη ζωή.Αυτό το μεγάλο ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ είναι το Πολυτεχνείο.Ειναι μια μεγάλη γροθιά καμωμένη απο μικρά κι αδύνατα δάκτυλα.Ειναι ένα μεγάλο "φτάνει πιά" φτιαγμένο απο μικρά μικρά καθημερινά "όχι".Για να μας δείχνει την αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.Είναι ένα μεγάλο ξέσπασμα απο μικρά μικρά "ΓΙΑΤΙ" Για να μας δείχνει την αξία του καθημερινού αγώνα για ελευθερία δικαιοσύνη δικαιώματα.

Απο το σημερινό σχολικό εορτασμό της γιορτής του Πολυτεχνείου

ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ

Ήταν συμμαθητές στο Λύκειο.Απο την πρώτη στιγμή που βρέθηκαν στο ίδιο τμήμα κόλλησαν.Έρωτας με την πρώτη ματιά.Μαζί στο θρανίο,στο διάβασμα,στο διάλειμμα.Αυτή ήταν λίγο πιό επιμελής, πιο οργανωμένη.Εκείνος πιο έξυπνος, πιο γρήγορος,αλλά πιό ορμητικός και ανοργάνωτος.Γύρω τους σπρωξίματα ,μπουνίδια φωνές.Αυτοί οι δυό στον κόσμο τους.Τους σεβόντουσαν όμως τα άλλα παιδιά.Παραμέριζαν για να περάσουν.Δεν τους άγγιζαν.Στο παγκάκι του διαδρόμου έλυναν ασκήσεις.Ή κοιτάζονταν στα μάτια. Απομονωμένοι οι δυό τους.Στις Πανελλήνιες έγραφαν στην ίδια αίθουσα.Οχι σε πολύ κοντινά θρανία.Αυτός πιο ψύχραιμος γύριζε πίσω και της έκανε νοήματα απο μακριά για τα ''ΣΩΣΤΟ''ή το ''ΛΑΘΟς''.Μπήκαν σε διαφορετικές σχολές.Συνέχισαν όμως να βλέπονται.Οχι τόσο συχνά πιά,αλλά με την ίδια λαχτάρα,τον ίδιο πόθο.
Οι γονείς του του έκαναν δώρο για την επιτυχία του ένα μεγάλο αυτοκίνητο 4χ4.Ηταν πολύ περήφανος για αυτό.Εκείνη η καημενούλα πιο μικροσκοπική σκαρφάλωνε κέθε φορά για να καθήσει στη θέση του συνοδηγού.Ανακάλυψαν καινούριες γωνιές,ήσυχα λιμανάκια,σκοτεινά μπαράκια με κόσμο ή χωρίς,δεν τους ένοιαζε.Ήταν χαρούμενοι γιατί ήταν μαζί.
Με τον καιρό όμως άρχισαν να μπαίνουν σε διαφορετικές παρέες στις σχολές τους.Με νέες εμπειρίες διαφορετικά ερεθίσματα ο καθένας τους.Όταν βρισκόντουσαν μαζί τα διηγουνταν ο ένας στον άλλον και ήταν καλά.
Ενα βράδυ μετά τη βόλτα τους την έφερε πίσω στο σπίτι της με το μεγάλο αμάξι.Το πάρκαρε όπως πάντα στο πάρκινγκ του σχολείου που ήταν κοντά στο σπίτι της.Ήταν σκοτεινά και συνήθως την παρακολουθούσε με τα μάτια μέχρι να ξεκλειδώσει την πόρτα της.Εκείνο το βράδυ όμως έβαλε μπρός τη μηχανή αμέσως μόλις έφτασαν και χάθηκε μέσα στη νύχτα.Έμεινε απορημένη να τον κοιτάζει να ξεμακραίνει.Υστερα μπήκε ήσυχα στο σπίτι της και άνοιξε ήσυχα το ντουλάπι που οι γονείς της φύλαγαν παλιούς δίσκους βινυλίου .Βρήκε έναν του Χατζιδάκη και τον έβαλε στο πικαπ.Μες την νύχτα ακούστηκε η γλυκειά μελωδία.
"Πέτρα που κύλησε μην τηνε κρατήσεις
το ριζικό της ειν' βαρύ και θα μετανοήσεις."
Έτσι αποχαιρέτησε αυτό το κεφάλαιο της ζωής της.Είχε πολλά να μάθει ακόμα.

faces

Ζούσε γλείφοντας τις πληγές του και παίρνοντας ηδονή από αυτό. Τον τελευταίο καιρό είχε γίνει μισάνθρωπος. Ολα του έφταιγαν. Ολα του έφερναν αφόρητη θλίψη.Ήθελε λοιπόν να απλωθεί. Να έχει ένα χώρο να διοχετεύει τη δημιουργική του απελπισία,να ζεί τις φαντασιώσεις του αφού η πραγματική ζωή δεν είχε για αυτόν καμία αξία.Εκεί να παράγει ονειρική εικονική πραγματικότητα,να στήνει τους ήρωές του σαν στρατιωτάκια σε παιδικά παιχνίδια.και μετά να αυτοθαυμάζεται που το κατάφερε.Δεν ήταν μόνος και έρημος αλλά μόνος και άρχοντας του πύργου του. Πουθενά να δώσει. Απο πουθενά να παρει.Το χειρότερο ,δεν ήταν σίγουρος ούτε για το χρόνο.Που περνούσε .Όμως ζήτω η αυτοϊκανοποίηση του πόθου του!!
Οι φίλοι του? Έπρεπε να είναι όπως τους ήθελε αυτός για να τους αγαπάει και να τους παραδέχεται.Είχε απόλυτη ανάγκη να θαυμάζει κάποιον θεό.Να τον λατρεύει πάνω στο βάθρο του.Αυτόν ή την σωματοποίηση της φαντασίωσης!! Ανωριμότητα? Όταν ενηληκιωθείς δεν σου χρειάζονται σωτήρες. Αλλά δυστυχώς ακόμα και οι θεοί γκρεμίζονται.Το παραμύθι παύει να είναι γοητευτικό και αυτός βυθίζεται στή θλίψη του και ίσως νοιώθει και μια ηδονική περηφάνεια για αυτή τη θλίψη.Να τη ζει και να την περιφέρει.Να 'χει χώρο να την εγκαταστήσει.Να την κάνει αρχόντισσα κι απόλυτη κυρίαρχη της ζωής του.Εγωκεντρικό ,θεατρικό, αυτάρεσκο υπεροπτικό? Αν τον συναντήσετε να τον συμπονέσετε.Προσοχή όμως.Μερικές ασθένειες είναι κολλητικές...

Το χαμόγελο

Απολύεστε!! Της είπε εκείνο το Ανοιξιάτικο πρωινό όταν έφτασε στο δικηγορικό του γραφείο.Τον κοίταξε απορημένη. Μα γιατί; Δεν ήμουν αρκετά καλή όλα αυτά τα 15 χρόνια;Εσείς δεν λέγατε ότι με το χαμόγελό μου σας έφτιαχνα κάθε πρωί τη διάθεση γιατι ήμουν αισιόδοξη,ανεκτική,υπομονετική;Δεν καταλάγιαζα τα νεύρα, τις ανασφάλειες την κατάθλιψη τους θυμούς σας; Γιατι τοσος εγωισμός ,τόση αλαζονεία;

Ακου κοπέλα μου της είπε με αγένεια Αφού θες να μάθεις αυτό που άλλαξε είναι το χαμόγελό σου. Πως να σου το πω.Εχει μια κούραση, μια υποψία θλίψηςμε τα χρόνια, δεν είναι πια τόσο λαμπερό τόσο φωτεινό.Δεν μου φτιάχνει πιά τη διάθεση.

Η κοπέλα σηκώθηκε αργά χωρις να απαντήσει. Μάζεψε ήσυχα τα πράγματά τηςκαι τα έβαλε στο βαλιτσάκι της.Θυμήθηκε πως είχε κι ένα μικρό τσαντάκι με καλλυντικά στο κάτω πάτωμα που μια εσωτερική σκαλίτσα οδηγούσε σε ένα μικρό w.c.Τα πήρε κι αυτά. Να μην αφήσει τίποτα.Δεν είχε πιά καμιά δουλειά εκεί. Χωρίς να βιάζεται ανέβηκε πάλι στο γραφείο.Έριξε μια τελευταία ματιά γύρω.Μήπως είχε ξεχάσει τίποτα; Ένα κάδρο είχε λίγο στραβώσει .Το ίσιωσε. Ύστερα όρθωσε το ανάστημά της και αποφασιστικά του άπλωσε το χέρι. Έχετε δίκιο. Είναι ασφυκτική και αποπνικτική η ατμόσφαιρα εδω μέσα. Δεν μου δίνει όυτε εμένα πια χαρά. Καλή συνέχεια.!!

Στο δρόμο περπατούσε γρήγορα. Όμορφη μέρα.Άνοιξη. !! Ένας νεαρός την κοίταξε επίμονα έχει καιρό για αυτά.Μπροστά σε μιά βιτρίνα σταμάτησε΄Της άρεσε το είδωλό της στον καθρέφτη. Είδε πάλι ένα χαμόγελο λαμπερό, φωτεινό ,αισιόδοξο .Τίναξε το κεφάλι. Είχε πολλά να κάνει.!!!!