ΤΟΤΕ:Το μήνυμα της εξέγερσης μπαίνει σε όλα τα σπίτια .Το Πολυτεχνείο ζεί. Ενώνει ενθαρρύνει,εμπνέει,ενθουσιάζει,κινητοποιεί.Τρείς μέρες αυτό το μικρό αλωνάκι γίνεται τα μαρμαρένια αλώνια,όπου χτυπιούνται ο Διγενής και ο Χάρος.
ΤΩΡΑ:Το Πολυτεχνείο δεν είναι όμορφα λόγια για θυσίες και αγώνες.Ειναιο ίδιος ο δίκαιος αγώνας.Παντού υπάρχουν κάγκελα που μας πνίγουν,στερεύουν μέσα μας την ορμή και τη διάθεση για ζωή,ρηχαίνουν τις αξίες και τα νοήματα.Ζει.Παντού όπου ο καταφρονεμένος αποφασίζει επιτέλους να βρεί την περηφάνεια του ο ριγμένος να παλέψει επιτέλους για το δίκιο του ο αδύναμος να βρεί επιτέλους την κρυμμένη του δύναμη.Ο φτωχός την ανθρώπινη ζωή που δικαιούται.Ο νέος την ελπίδα για καλύτερη ζωή.Αυτό το μεγάλο ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ είναι το Πολυτεχνείο.Ειναι μια μεγάλη γροθιά καμωμένη απο μικρά κι αδύνατα δάκτυλα.Ειναι ένα μεγάλο "φτάνει πιά" φτιαγμένο απο μικρά μικρά καθημερινά "όχι".Για να μας δείχνει την αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.Είναι ένα μεγάλο ξέσπασμα απο μικρά μικρά "ΓΙΑΤΙ" Για να μας δείχνει την αξία του καθημερινού αγώνα για ελευθερία δικαιοσύνη δικαιώματα.
Απο το σημερινό σχολικό εορτασμό της γιορτής του Πολυτεχνείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου