ΜΑΝΑ

 -Πότε θα πάμε σπίτι;

-Σπίτι σου είσαι μαμά

-Όχι στο  σπίτι ΣΟΥ  πότε θα πάμε.

-Εδώ, είναι το δικό σου σπίτι μαμά

-Στο γηροκομείο είμαι;

-Όχι μαμά…στο σπίτι σου στο Παγκράτι είσαι με την Κατερίνα που σε βοηθάει…Εδώ που ζεις πάνω από εξήντα χρόνια.

-Δε μου αρέσει εδώ….Πότε θα φύγουμε;

-Θέλεις να φύγεις από το σπίτι σου; Και πού να πας;

-Στο δικό σου .Εκεί μ´αρέσει.

-Αύριο μαμά…Αύριο θα έρθω να σε πάρω.

-Τα παιδιά…πού είναι τα παιδιά;

-Στην Ελβετία είναι μαμά…Δουλεύουν.

-Και πότε θα έρθουν;

-Αύριο θα έρθουν…

-Θα έρθεις να με πάρεις αύριο να τα δώ;

-Σου το υπόσχομαι.Αύριο θα σε πάρω στο σπίτι μου που θα είναι και τα παιδιά.

Όμως δεν μπορούσε να μετακινηθεί.Αργόσβηνε σιγά σιγά.Στα 95 της. Έζησε τόσο πολύ κι ας μην το ήθελε στα τελευταία της.Δεν την πιστεύαμε όταν μας έλεγε « Να φύγω…Αλλά ο Θεός αποφασίζει….Δεν μπορώ να φύγω…» Πόση  απελπισία στα βαθιά της γεράματα. Θυμόταν ότι είχε χάσει δύο παιδιά .Το ένα πριν κοντά εβδομήντα χρόνια.

Η μάνα ! Κοτσονάτη ως τα 92 της.Με τις παραξενιές ,τις εμμονές αλλά και τις γλυκές της στιγμές .

«Αρχηγόπουλο»  τη λέγαμε. Έφτιαχνε τις μυρωδάτες σπανακόπιτές της, τους υπέροχους λαχανοντολμάδες, τα χειροποίητα γλυκά της και κάθε Σάββατο σκαρφάλωνε στο λεωφορείο και να την σε μας…Τη Δευτέρα το βράδυ  με παράπονο μας αποχωριζόταν 

-Τώρα θα με πάτε σπίτι μου; Στη μοναξιά μου;

-Για λίγες μόνο μέρες μαμά…Ως το επόμενο Σάββατο.Που θα ξανάρθεις.για το τριήμερο.

Αχ και να γύριζα το χρόνο πίσω. Να σε έχω συνέχεια εδώ μαζί μου…