Σήμερα είναι η τελευταία μέρα που βρίσκομαι σε τάξη με μαθητές, τελευταία μέρα για πάντα."Στην άλλη ζωή θα ξαναεπιτηρήσω σε εξετάσεις", μου είπε μία συνάδερφος στο διάδρομο, λίγο πριν μπούμε. Μια αγαπημένη φίλη που αποχωρεί κι εκείνη. Καθώς μοιράζω τις κόλλες, δυό τρία πειραχτήρια μου λένε:"Πώς νοιώθετε κυρία που είναι η τελευταία σας μέρα;" "Φάτε τη γλώσσα σας, " τους απαντάω. Το χιούμορ σώζει στα δύσκολα."Στενοχωριέσαι;;; " μου κάνει νόημα κι ο Γιώργος από την απέναντι αίθουσα και με κοιτάζει μελαγχολικά. Αμαν βρε συνάδερφε, βαλτός είσαι κι εσύ; Αισθάνομαι φτερουγίσματα στο στομάχι, αλλά δεν του το λέω. Θα το καταλάβεις σε δυό, τρία χρόνια , που θα φύγεις κι εσύ, σκέπτομαι. Τον κοιτάζω με κακία, αφού τον Σεπτέμβρη ξέρει πώς θα είναι η ζωή του, ενώ εγώ, όχι."Σήκω φύγε από δω μέσα, απ' το κάτεργο, που όσα κι αν κάνεις, κανείς δεν είναι ευχαριστημένος. Που αναλώνεσαι και σε απαξιώνουν, γονείς και κοινωνία;" μου είπε τις προάλλες ένας άλλος παραπονεμένος, γιατί ήταν σε κακή μέρα. Κάποια άλλη στιγμή, θα μου λεγε άλλα. Δυστυχώς, το χει το επάγγελμα: το να γκρινιάζεις διαρκώς.
Στέκομαι όρθια στην πόρτα της αίθουσας, το ένα μου μάτι κοιτάζει προς τα μέσα, μη μου αντιγράψουν, το άλλο κοιτάζει πρός τα έξω , στο διάδρομο. Είναι οκτώμισυ πρωί, ένας πανέμορφος ήλιος μπαίνει από το παράθυρο. Χαμογελά η μέρα και υπόσχεται πολλά στα διαβολάκια που σε λίγο θα ξεχυθούν για να τη χαρούν, αφού θα έχουν απαλλαγεί από μας. Σ' όλες τις αίθουσες γύρω γύρω, επικρατεί σιωπή και τάξη. Κάπου κάπου ακούγεται κάποια μικρή αταξία, αλλά αμέσως μπαίνει σ΄εφαρμογή ο μηχανισμός καταστολής:" Μπροστά σου, γιατί θα σου πάρω την κόλλα" Κι επικρατεί πάλι σιωπή.
Μονάχα εγώ παρακαλάω να μήν τελειώσει αυτή η τελευταία μέρα, μονάχα εγώ απ' όλο το σχολείο!! .Άραγε πόσοι πριν από μένα, έφευγαν κι ένοιωθαν παρόμοια συναισθήματα; Είναι σαν τον χορό του Ζαλόγγου.Ένας, ένας πέφτει κι έρχονται οι επόμενοι... Για να συνεχιστεί η σχολική ζωή με νέο αίμα. Να διαδεχθεί η ζωντάνια και η όρεξη για δουλειά, τη σωματική και ψυχική κούραση . Γιατί μετά από χρόνια και χρόνια προσφοράς, νοιώθεις ότι αδειάζεις κι οι αντοχές σου εξαντλούνται. Ίσως ν΄άντεχες περισσότερο ,αν το σύστημα σου μείωνε, αρκετά τις ώρες διδασκαλίας.... Αλλά στην εποχή του χρηματοπιστωτικού νεοφιλελευθερισμού ποιόν ενδιαφέρει η παιδεία;
Αποχωρούν βέβαια και οι τελειόφοιτοι μαθητές. Αλλά με πόσο διαφορετικά συνασθήματα,,,, Αυτοί είναι στην αρχή κι εγώ στο παραπέντε, που λέει και το τραγούδι. Πάνε γι άλλα καλύτερα κι είναι χαρούμενοι...Δεν θέλω να σας το χαλάσω παιδιά, μα έξω είναι χειρότερα. Εδώ είσαστε προφυλαγμένοι και προστατευμένοι κι αν κάπου κάπου νοιώσατε αδικημένοι , "να δεις τι σου χω για μετά " που λέει κι ένα άλλο τραγουδάκι, από αυτά που σας κάνουν να χτυπιέστε στις συναυλίες.
Είμαι απορροφημένη στις σκέψεις μου και ξεχνώ ότι πρέπει να είμαι κέρβερος, συγχωρήστε με αγαπητοί μου συνάδερφοι, μα δεν μπορώ να είμαι σωστή σήμερα. Κι αν διαπιστώσετε πως κάποιοι έχουν "κλέψει", ε! δε βαριέσαι, ας μου το χρεώσετε......Η ώρα όμως περνά, κι είμαι καλύτερα. Κάτι η ζέστη, κάτι η βαρεμάρα από την απραξία, αρχίζω να πέφτω σε νιρβάνα και νύστα. Οι μυς χαλαρώνουν, η ένταση μαλακώνει, με κυριεύει μια γλυκειά ηρεμία. Συνέρχομαι ,τη στιγμή που το πρώτο παιδί μου παραδίδει την κόλλα του. Με χτυπάει κεραυνός. Δηλαδή σε λίγο θα φύγουν όλοι; Θα αδειάσει η τάξη; Θα πρέπει να φύγω κι εγώ; "Καλό καλοκαίρι κυρία" ."Επίσης παιδί μου." " Καλή σύνταξη" μου λέει κι ο Αλέξανδρος, που είχαμε κόντρες γιατί ήταν άτακτος όλη τη χρονιά Με κοιτάζει πονηρά. " Σε ευχαριστώ, καλή συνέχεια" του απαντάω και ξέρει ότι τα έχω ξεχάσει όλα.Χιλιάδες αστεράκια λάμπουν στα μάτια του , τον κοιτάζω με στοργή. Έτσι είναι οι δάσκαλοι: Θυμώνουν, φωνάζουν ,μα δεν είναι κακοί. Κουρασμένοι κι απογοητευμένοι είναι. Γυρεύουν μόνο λίγη αναγνώριση....
Η τάξη σιγά σιγά αδειάζει. Τα παιδιά με χαιρετούν ένα ένα, καθώς μου δίνουν τα γραπτά τους. Είμαστε όλοι συγκινημένοι. "Να περνάτε να μας βλέπετε", μου λέει η Ελένη, μια λεπτούλα με πράσινα μάτια.. Πόσο γλυκά είναι μερικά κοριτσάκια. Κι εγώ που τις έλεγα γλωσσούδες.!!!! Άντε τελειώνετε όλοι, λέω μέσα μου. Τώρα θέλω να φύγει αυτή η μέρα. Να σχεδιάσω τη νέα μου ζωή. Έχω πράγματα να κάνω. Δίνω ευχή κι υπόσχεση στον εαυτό μου. Δεν θα τεμπελιάζω. Άλλωστε.... σκέπτομαι για να παρηγορηθώ, ΕΓΩ παραιτήθηκα, δε μ' έδιωξαν, κουράστηκα κι έφυγα νωρίτερα. Τ' ακούς εαυτέ; ή να το φωνάξω δυνατά ώστε να δεσμευτώ που θα τ' ακούσουν και οι άλλοι;;;;;
Η τάξη τώρα πια έχει αδειάσει εντελώς. Είναι μια απλή αίθουσα, χωρίς παιδιά, χωρίς ψυχή. Πόσο εύκολα αποχαιρετάς ένα άδειο δωμάτιο!! Αντίο . ....
