ΣΚΙΑ

ΣΚΙΑ

Σκιά. Το μονοπάτι της ζωής πηγαίνει από την ανατολή προς τη δύση. Το παιδί προχωράει έχοντας πίσω του τον ήλιο που ανατέλλει. Παρά το μικρό του ανάστημα, μια τεράστια σκιά πηγαίνει μπροστά του. Είναι το μέλλον του, σπήλαιο χαίνον και συμπιεσμένο, όλο υποσχέσεις κι απειλές, προς το οποίο κατευθύνεται, υπακούοντας σ' αυτό ακριβώς που αποκαλούμε "επιθυμίες" του.

Το μεσημέρι, καθώς ο ήλιος βρίσκεται στο ζενίθ, η σκιά έχει απορροφηθεί τελείως κάτω απ' τα πόδια του ενήλικα. Ο άνθρωπος που η ανάπτυξή του έχει ολοκληρωθεί, απορροφάται στα επείγοντα της στιγμής. Το μέλλον του δεν τον ελκύει ούτε τον ανησυχεί. Το παρελθόν δεν βαραίνει ακόμα το βήμα του. Αγνοεί τη νοσταλγία των πεθαμένων χρόνων, καθώς και τον φόβο τής αύριον. Έχει εμπιστοσύνη στο παρόν, στο σύγχρονό του, στο φίλο του, στον αδελφό του.

Αλλά καθώς ο ήλιος γέρνει προς τη δύση, η σκιά του ώριμου ανθρώπου γεννιέται και μεγαλώνει πίσω του. Σέρνει στο εξής στα πόδια του ένα όλο κα μεγαλύτερο βάρος αναμνήσεων, καθώς η σκιά όλων αυτών που αγάπησε κι έχασε προστίθεται στη δική του. Εξάλλου, βαδίζει όλο και πιο αργά, κι όσο το παρελθόν του, μεγαλώνει γίνεται όλο και πιο λεπτός. Κάποια μέρα η σκιά βαραίνει τόσο που ο άνθρωπος πρέπει να σταματήσει. Τότε εξαφανίζεται. Γίνεται όλος μια σκιά που παραδίνεται χωρίς έλεος στους ζωντανούς.

Michel Tournier
*απόδ: Θανάσης Χατζόπουλος
-Πλανόδιον, τχ.5-
Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ

Η σκιά μου κι εγώ
κάθε βράδυ πικρό
σε ζητάμε
Και ρωτάμε αν ζεις,
αν σε είδε κανείς
και πονάμε
Μεσ' στον ύπνο να 'ρθείς
όνειρό μου γλυκό
σε προσμένω
Κι απ' αγάπη τρελλή
να σε σφίξω αγκαλιά
περιμένω

Ποιες μάγισσες τρελλές
σε κρατούν μακριά μαγεμένο
Τις ώρες τις πικρές
κάθε βράδυ μετρώ και πεθαίνω

Νυχτερίδες, πουλιά
μας κρατούν συντροφιά
στο σκοτάδι
όταν κλαίμε πικρά
η σκιά μου κι εγώ
κάθε βράδυ

Βασίλης Τσιτσάνης
(με την Δήμητρα Γαλάνη