Βράδυ. Ψιλόβροχο στην Βουλιαγμένης. Υγρασία. Κίνηση. Μποτιλιάρισμα. Οδηγώντας προς το γυμναστήριο. Μουσική ροκ. Νεύρα. Κίνηση. Φανάρια που αναβοσβήνουν. Κόκκινα μόλις πας να περάσεις. Νεύρα. Μουσική πιο δυνατά. Προσπεράσματα. Στρίμωγμα. Τί ώρα είναι; Θα φτάσω; Θα προλάβω την προθέρμανση; Νεύρα. Το κινητό. Ναι; Σιωπή....Ναι; ποιός είναι; Σιωπή...Ο ταξιτζής δίπλα κορνάρει. Θα μιλήσεις;......Νεύρα. Κίνηση. Το ξανθό ολοστρόγγυλο δίχρονο μουτράκι, όλο μάτια, κολλημένο στο τζάμι του διπλανού αυτοκινήτου, να σε κοιτάζει διερευνητικά. Χαμογελάς....
Χειμωνιάτικο απόγευμα μετά τη βροχή.Ο ουρανός κατακάθαρος κι ο ορίζοντας φωτεινός μέχρι μακριά την Αίγινα Άνοιξα το παράθυρο μπήκε φρέσκο αεράκι κι έδιωξε τις κακές σκέψεις..Τα πράγματα έγιναν ξεκάθαρα μετά την εκκωφαντική σιωπή.Το τέλος είναι αυτό που καθορίζει τη διαδρομή.Τότε έχεις το χρόνο να σκεφθείς τι έγινε. Ισορροπείς ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα.Αν λειτουργεί μόνο η λογική βλέπεις αμέσως ποιό είναι το σωστό και ποιό το λάθος.Βάζεις όλη σου τη σκληρότητα να διορθώσεις το λάθος.Να το κτυπήσεις να το εξαφανίσεις.Το συναίσθημα σε κάνει να μπείς στη θέση του άλλου, να δέχεσαι το λάθος να ζείς με το λάθος.Ακόμα να κινδυνέψεις να καείς μέσα σ' αυτό.Μπορεί να πονέσεις αλλά αυτό δεν είναι ζωή;Τι θέλεις δηλαδή; να περάσουν τα χρόνια σου " σαν τους ίσκιους επάνω σε ακύμαντα νερά" ;Αλλωστε ο πόνος είναι ευεργετικός ,είναι καλοδεχούμενος γιατι νοιώθεις τόση ανακούφιση σαν περάσει.Ενα βλασταράκι μέσα στη βαρυχειμωνιά .Αυτό είναι "η σωτηρία της ψυχής" Και η απόφαση να δείς μπροστά πια.Την επόμενη μέρα. Μπορεί να είσαι τυχερός και να μην σκοντάψεις πάνω στους εκατοντάδες ανθρώπους που κρατούν "πόζα".
