ΠΑΓΩΤΟ ΧΩΝΑΚΙ

Ο νους εχει γυρίσει πίσω στα χρόνια τα φοιτητικά ,από χθές βράδυ που είδα στην τηλεόραση τον Στέλιο, παλιό μου φίλο και συμφοιτητή στη Θεσ/νίκη ,επιτυχημένο και σοβαρό επιστήμονα πια, να συνομιλεί με δημοσιογράφο στην κρατική τηλεόραση.Με λίγο πιο αραιά μαλλιά , ώριμο και λίγο κουρασμένο πρόσωπο, αλλά με την ίδια φλόγα στο βλέμμα, την ίδια οργανωση στη σκέψη. Ανοιξα το άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες και ήταν εκεί, ανέμελο, ξένοιαστο παιδί, την εποχή της αθωότητας. Η αλήθεια είναι ότι τότε ο οίκτος ,επισκίαζε όλα τα άλλα συναισθήματά μου για αυτόν.Ήταν ορφανό παιδί μιας οικογένειας με πολλά αδέρφια -αυτός ήταν ο μεγαλύτερος- που πάλευε σκληρά για την επιβίωση απο πολύ μικρός.Μου 'λεγε με χαμόγελο, χωρίς ίχνος λύπης ,ότι η μητέρα του τον ξυπνούσε κάθε νύχτα στις 3, να πάει στο φούρνο που έβγαιναν τα κουλούρια Θεσ/νίκης, ώστε πριν το ξημέρωμα ,να τα έχει πουλήσει στους αγουροξυπνημένους εργάτες και στις 8 να είναι κανονικά στο σχολείο.Κι εγώ η καλομαθημένη Αθηναία , να τ' ακούω αυτά με γουρλωμένα μάτια και να τον συμπονώ τόσο...
Ξέρεις, μου έλεγε ποιός είναι ο επιτυχημένος παγωτατζής ; Αυτός, που με ένα κιλό παγωτό, μπορεί να βγάλει τα περισσότερα χωνάκια.Υπάρχουν κόλπα κορίτσι μου.Δεν σπρώχνεις την μπάλα του παγωτού βαθιά στο χωνάκι, ώστε αυτό να χωράει λιγότερο και να φαίνεται πλούσιο και λαχταριστό.
Στο Πανεπιστήμιο ο Στέλιος ήταν άριστος φοιτητής.Πώς τα κατάφερνε, όλοι απορούσαμε. Δουλειά όπου έβρισκε, οικοδομές, καφετέρειες, μπαρ , και σπουδές ,όλα τα προλάβαινε.
Κάποια στιγμή που βρέθηκα στα δύσκολα, έψαχνα για σπίτι και τον χρειάστηκα, ήταν πρόθυμος να βοηθήσει.Ψάχναμε με τα πόδια στις γειτονιές, ώρες ατελείωτες.Κι όταν πια τακτοποιήθηκα και το γιορτάσαμε με μπύρες, είπα ,τώρα ας μην του δώσουμε και πολύ θάρρος, δεν γίνονται αυτά . Αλλά είχε πείσμα και υπομονή και έπέμενε.Εγώ επέστρεψα στην Αθήνα για διακοπές και βέβαια τον ξέχασα, όπως θα έκανε κάθε κακό κορίτσι .Μια μέρα ,χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ο Στέλιος. Ξέρεις ,είμαι εδώ... Έκπληξη...Καλά πώς; έχεις χρήματα; φυσικά και έχω, μου απάντησε ντροπαλά.Μπέρδεψα τα λόγια μου..Ναι..να βρεθούμε..Ναι, έρχομαι..Πού είσαι; Έμεινε 3 μέρες σε φίλο του, εγώ τυπικά ευγενική , να τον ξεναγήσω και να βιάζομαι να τον ξεφορτωθώ.
Κάπως έτσι χαθήκαμε μετά το πτυχίο, κι ο καθένας μας τράβηξε το δρόμο του.Ώσπου τον ξαναείδα στην τηλεόραση και δεν πίστευα στα μάτια μου. Τα χρόνια πέρασαν ,χελιδόνια φευγάτα ,κι αυτός έγινε Πανεπιστημιακός, μετά απο πολλά χρόνια σπουδών και έρευνας στην Αμερική , αξιοθαύμαστος, νικητής....Και όχι φίλος μου....