ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

ΤΟΤΕ:Το μήνυμα της εξέγερσης μπαίνει σε όλα τα σπίτια .Το Πολυτεχνείο ζεί. Ενώνει ενθαρρύνει,εμπνέει,ενθουσιάζει,κινητοποιεί.Τρείς μέρες αυτό το μικρό αλωνάκι γίνεται τα μαρμαρένια αλώνια,όπου χτυπιούνται ο Διγενής και ο Χάρος.
ΤΩΡΑ:Το Πολυτεχνείο δεν είναι όμορφα λόγια για θυσίες και αγώνες.Ειναιο ίδιος ο δίκαιος αγώνας.Παντού υπάρχουν κάγκελα που μας πνίγουν,στερεύουν μέσα μας την ορμή και τη διάθεση για ζωή,ρηχαίνουν τις αξίες και τα νοήματα.Ζει.Παντού όπου ο καταφρονεμένος αποφασίζει επιτέλους να βρεί την περηφάνεια του ο ριγμένος να παλέψει επιτέλους για το δίκιο του ο αδύναμος να βρεί επιτέλους την κρυμμένη του δύναμη.Ο φτωχός την ανθρώπινη ζωή που δικαιούται.Ο νέος την ελπίδα για καλύτερη ζωή.Αυτό το μεγάλο ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ είναι το Πολυτεχνείο.Ειναι μια μεγάλη γροθιά καμωμένη απο μικρά κι αδύνατα δάκτυλα.Ειναι ένα μεγάλο "φτάνει πιά" φτιαγμένο απο μικρά μικρά καθημερινά "όχι".Για να μας δείχνει την αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.Είναι ένα μεγάλο ξέσπασμα απο μικρά μικρά "ΓΙΑΤΙ" Για να μας δείχνει την αξία του καθημερινού αγώνα για ελευθερία δικαιοσύνη δικαιώματα.

Απο το σημερινό σχολικό εορτασμό της γιορτής του Πολυτεχνείου

ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ

Ήταν συμμαθητές στο Λύκειο.Απο την πρώτη στιγμή που βρέθηκαν στο ίδιο τμήμα κόλλησαν.Έρωτας με την πρώτη ματιά.Μαζί στο θρανίο,στο διάβασμα,στο διάλειμμα.Αυτή ήταν λίγο πιό επιμελής, πιο οργανωμένη.Εκείνος πιο έξυπνος, πιο γρήγορος,αλλά πιό ορμητικός και ανοργάνωτος.Γύρω τους σπρωξίματα ,μπουνίδια φωνές.Αυτοί οι δυό στον κόσμο τους.Τους σεβόντουσαν όμως τα άλλα παιδιά.Παραμέριζαν για να περάσουν.Δεν τους άγγιζαν.Στο παγκάκι του διαδρόμου έλυναν ασκήσεις.Ή κοιτάζονταν στα μάτια. Απομονωμένοι οι δυό τους.Στις Πανελλήνιες έγραφαν στην ίδια αίθουσα.Οχι σε πολύ κοντινά θρανία.Αυτός πιο ψύχραιμος γύριζε πίσω και της έκανε νοήματα απο μακριά για τα ''ΣΩΣΤΟ''ή το ''ΛΑΘΟς''.Μπήκαν σε διαφορετικές σχολές.Συνέχισαν όμως να βλέπονται.Οχι τόσο συχνά πιά,αλλά με την ίδια λαχτάρα,τον ίδιο πόθο.
Οι γονείς του του έκαναν δώρο για την επιτυχία του ένα μεγάλο αυτοκίνητο 4χ4.Ηταν πολύ περήφανος για αυτό.Εκείνη η καημενούλα πιο μικροσκοπική σκαρφάλωνε κέθε φορά για να καθήσει στη θέση του συνοδηγού.Ανακάλυψαν καινούριες γωνιές,ήσυχα λιμανάκια,σκοτεινά μπαράκια με κόσμο ή χωρίς,δεν τους ένοιαζε.Ήταν χαρούμενοι γιατί ήταν μαζί.
Με τον καιρό όμως άρχισαν να μπαίνουν σε διαφορετικές παρέες στις σχολές τους.Με νέες εμπειρίες διαφορετικά ερεθίσματα ο καθένας τους.Όταν βρισκόντουσαν μαζί τα διηγουνταν ο ένας στον άλλον και ήταν καλά.
Ενα βράδυ μετά τη βόλτα τους την έφερε πίσω στο σπίτι της με το μεγάλο αμάξι.Το πάρκαρε όπως πάντα στο πάρκινγκ του σχολείου που ήταν κοντά στο σπίτι της.Ήταν σκοτεινά και συνήθως την παρακολουθούσε με τα μάτια μέχρι να ξεκλειδώσει την πόρτα της.Εκείνο το βράδυ όμως έβαλε μπρός τη μηχανή αμέσως μόλις έφτασαν και χάθηκε μέσα στη νύχτα.Έμεινε απορημένη να τον κοιτάζει να ξεμακραίνει.Υστερα μπήκε ήσυχα στο σπίτι της και άνοιξε ήσυχα το ντουλάπι που οι γονείς της φύλαγαν παλιούς δίσκους βινυλίου .Βρήκε έναν του Χατζιδάκη και τον έβαλε στο πικαπ.Μες την νύχτα ακούστηκε η γλυκειά μελωδία.
"Πέτρα που κύλησε μην τηνε κρατήσεις
το ριζικό της ειν' βαρύ και θα μετανοήσεις."
Έτσι αποχαιρέτησε αυτό το κεφάλαιο της ζωής της.Είχε πολλά να μάθει ακόμα.