Πριν από μερικά χρόνια είχα διαβάσει μιά ιστορία από το βιβλίο του George Bucay " Να σου πως μιά ιστορία ". Πρόκειται για την ιστορία ενός θεόρατου ελέφαντα σ' ένα τσίρκο, που στεκόταν συνεχώς δεμένος με μια χοντρή αλυσίδα , σε ένα μικροσκοπικό παλούκι. Ένα τέτοιο ζώο, που μπορούσε να ξεριζώσει δέντρα με τη δύναμή του γιατί δεν το σκάει; Τι το κρατάει και δε φεύγει; Η απάντηση είναι απλή. Δεν φεύγει, γιατί όταν ήταν μικρό ελεφαντάκι , το έδεναν σε ένα παρόμοιο παλούκι . Τότε είχε σπρώξει, τραβήξει , ιδρώσει πασχίζοντας να φύγει, αλλά δεν το είχε καταφέρει. Το παλούκι ήταν πολύ πιό δυνατό από αυτό. Έτσι αποδέχθηκε πως ήταν αδύνατο να απελευθερωθεί και υποτάχθηκε στη μοίρα του.
Αυτή η ιστορία μου ήρθε στο νου, αυτές τις μέρες , παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου. Έχουν παραιτηθεί. Είναι βέβαιοι πως δεν μπορούν ν' αλλάξουν τα πράγματα με τις μικρές τους δυνάμεις και το χειρότερο, έχουν πειστεί πώς αυτοί έχουν την ευθύνη για την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική εξαθλίωση που βιώνουν! Έχουν πάθει το ίδιο με τον ελέφαντα. Στη μνήμη τους έχει για πάντα χαραχτεί το μήνυμα: " Δεν μπορώ, άρα δεν θα προσπαθήσω" .Φωνάζω, πως το μόνο που κάνουν, είναι να απαλλάσσουν τον εαυτό τους, από το να δοκιμάσουν κάτι καινούριο. Δεν μπορεί να μην υπάρχει άλλος δρόμος. Η ίδια η πραγματικότητα είναι διφορούμενη. Οι φυσικοί ανακάλυψαν, ότι το φώς, μπορεί να είναι είτε σωματίδιο, είτε κύμα, ανάλογα με τον παρατηρητή.Άλλωστε, το μόνο βέβαιο στη ζωή, είναι η αβεβαιότητά της! Ο Heisenberg το είπε αυτό. Κι αυτός φυσικός!
Δέχομαι από παντού ομαδικά πυρά άρνησης και παγιωμένων πεποιθήσεων.Επιμένουν , πως δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, γιατί αν γίνει, δεν θα λειτουργήσει.Άνθρωποι ελέφαντες! Προσπαθώ, άλλοτε ήρεμα, κι άλλοτε ομολογώ , χάνοντας την ψυχραιμία μου, να επιχειρηματολογήσω εν μέσω διαφωνιών, πως αν κάτι δεν λειτουργεί, δεν διδάχτηκες τίποτα από την αποτυχία του, επιμένεις στα ίδια, δεν πρέπει να δοκιμάσεις κάτι καινούριο; Πως γίνεται να είναι τόσο αδιανόητα απόλυτοι με το παλιό, τόσο στενόμυαλα προσκολημένοι σε λάθος αντιλήψεις;
Όμως , έχω πιά κουραστεί.Αποφάσισα να μην σπαταλώ άλλη ενέργεια, να επιλέγω προσεκτικά που θα δίνω τις μάχες. Είναι μάταιο να αλλάξεις παγιωμένες πεποιθήσεις και διαστρεβλωμένες αντιλήψεις! Καταλαβαίνω πως κάπου χάθηκα στο δρόμο, μπαίνοντας σε παιχνίδια δύναμης και ανταγωνισμού, πήρα προσωπικά , την αποδοχή ή την απόρριψη από αυτούς των δικών μου πιστεύω, αρνήθηκα να τα κακοποιήσουν και να τα γελοιοποιήσουν. Ήρθε όμως η ώρα της ηρεμίας. Θα αφήσω τα πράγματα απλώς να συμβαίνουν. Δεν είναι ανάγκη κάποιος να είναι νικητής! Εν ολίγοις, " την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια " , γιατί ξέρω, πως η ζωή είναι απρόβλεπτη, μεταβαλλόμενη και μοιραία αβέβαιη. Κι αφού δεν καταφέραμε να μοιραστούμε τη δύναμή μας όντας μαζί με τους άλλους, μπορούμε τουλάχιστον να σεβαστούμε ο ένας τον άλλον ,από μακριά.
Εγώ βέβαια θα εξακολουθήσω να αισθάνομαι δυνατή , αυτόνομη και ανεξάρτητη. Θα αμφισβητώ την εξουσία, θα πηγαίνω κόντρα στο ρεύμα, δεν θα ανήκω στα " καλά και υπάκουα παιδιά" και δεν θα διςτάζω να συγκρουστώ ,όταν πιστεύω ότι έχω δίκιο.
Ελπίζω, δεν φοβάμαι και θέλω να είμαι ελεύθερη!!!
