-Μη μιλάτε, γράψτε ότι ξέρετε...Καλή σας επιτυχία!
-Μα είναι θέματα αυτά; Ποιό αντι-sos πεθαίνεις!
-Κάνει ζέστη...κυρία, ανοίξτε όλα τα παράθυρα!
-Ο χρόνος κυλάει..... Μη χαζεύετε. Συγκεντρωθείτε.
Η καθηγήτρια του μαθήματος "Πολιτική Παιδεία" ,μπαίνει στην αίθουσα για διευκρινήσεις, φουριόζα και λαχανιασμένη, αφού ανέβηκε τρέχοντας τις σκάλες δύο ορόφων.
-Για το ηλεκτρονικό έγκλημα, θέλω το κομματάκι κάτω κάτω, στην αριστερή σελίδα του βιβλίου. Και κάνει σχέδια με το χέρι της, σαν να απευθύνεται σε κωφάλαλους.Οι απορίες πέφτουν βροχή.
-Στην ερώτηση Β1 να τ' αναπτύξουμε, ή να τ' αναφέρουμε ονομαστικά;
-Στην ερώτηση Δ2 το βιβλίο έχει τρία παραδείγματα. Να τα γράψουμε όλα.;
Η καθηγήτρια εκνευρίζεται.
-Δεν έχει τρία, δύο έχει. Μην τα μπερδεύεις.
Η παπαγαλία σ' όλο της το μεγαλείο. Έτσι φτιάχνονται πολίτες με κριτική ικανότητα! Που σύντομα θα ψηφίζουν!
- Για το δημοψήφισμα , θέλετε όλο το κομμάτι; Είναι μιά ολόκληρη σελίδα.
- Οχι , όχι βάζει τις φωνές η κυρία τους , ονομαστικά να τα γράψετε, δεν είναι ερώτηση ανάπτυξης αυτή.
Κάποιοι διαμαρτύρονται.
-Εγώ , έχω ξεκινήσει , τα γράφω όλα...φωνάζει ένα κορίτσι απ' το προτελευταίο θρανίο. Φοράει καυτό σορτς , ξεχειλωμένη μπλούζα, κι έχει "κατά λάθος" απλώσει την κόλλα της, για να βλέπει ο πίσω.
Πηγαίνω πρός τα κεί, να σώσω οτιδήποτε, αν σώζεται. Ένας κοντούλης με σπυράκια, μου ζητάει άδεια να πάει στην τουαλέτα, αν κι έχουν περάσει μόλις δέκα λεπτά από την έναρξη της εξέτασης. Είναι βέβαιο, ότι εκεί θα ανοίξει το "σκονάκι" του.Φυσική ανάγκη, σου λέει και πώς να τον αμφισβητήσεις!
Ο χρόνος κυλάει βασανιστικά αργά για μένα που επιτηρώ, γρήγορα γιά τους μαθητές και δεν τους φτάνει.Ισχύει βλέπεις η θεωρία της σχετικότητας. Τους το λέω.Δεν το σχολιάζουν , αυτό δεν είναι στο μάθημα, δεν τους ενδιαφέρει. Μόνο ένα μικροκαμωμένο κοριτσάκι μουρμουρίζει χωρίς να με κοιτάζει
-Δε μας λέτε καλύτερα, ο ΦΠΑ τι φόρος είναι;
- (Δεν πειράζει πουλάκι μου που δεν ξέρεις. ΄Θα τον μάθεις , έτσι κι αλλιώς, όταν χρειαστεί να τον πληρώσεις.) Χαμογελάω .
Ένα ψηλό όμορφο παλληκάρι σηκώνεται κι αφήνει το γραπτό του στο γραφείο μου. Φοράει αθλητικό καπέλο , κι ο κολλητός του από το βάθος, του φωνάζει, να του το επιστρέψει. Το καπέλο διασχίζει την αίθουσα διαγράφοντας ελλειπτική τροχιά. Όλοι σκάνε στα γέλια.
-Καλά γιατί το μίκρυνες, τόσο μικρό κεφάλι έχεις; Ο κολλητός, προσπαθεί να το επαναφέρει, για να εισπράξει την ατάκα:
-Ναι ρε, για να χωράει το μικρό μυαλό μου!
Αυτά θα μου λείψουν , σκέφτομαι. Η φρεσκάδα κι η ζωντάνια τους.
Κοιτώ το ρολόϊ μου.
-Αντε καλά μου παιδιά, τελειώστε σιγά, σιγά...
-Δεν είμαστε παιδιά, είμαστε λεβέντες. Παίρνω την απάντηση.
-Άντε λεβέντες μου.....
