Οι τελευταίες ώρες της τελευταίας μέρας μαθημάτων κυλούν αργά. Ή μου φαίνεται εμένα. Έξω διάφανη Μαγιάτικη λιακάδα, μέσα στην τάξη χαλασμός , καθώς τα εφηβάκια δεν κρατιούνται, ανυπόμονα πουλιά να πετάξουν μακριά , στη χαρά, την ανεμελιά , την ξενοιασιά , τη ζωή.Να απαλλαγούν επιτέλους από το "βασανιστήριο "σχολείο, το καθημερινό διάβασμα, το πρωϊνό ξύπνημα κι όλη την καταπίεση , να ζήσουν, να παίξουν , να ονειρευτούν, γιατί έρχεται καλοκαιράκι , επιτέλους! Τους κοιτάζω λυπημένα. Γιατί εγώ απολύομαι, μετά από 30 χρόνια θητεία, η δασκάλα τους που στέκει απέναντί τους και τους εκλιπαρεί να την ακούσουν φεύγει για πάντα , παραιτείται,
συνταξιοδοτείται, πως το λένε. Τα παιδιά , ανίδεα για την τρικυμία που γίνεται μέσα μου , αφού δεν τους έχω ανακοινώσει ακόμα τα νέα, συνεχίζουν τη γνωστή φασαρία, αυτή που με έκανε πολλές φορές να θέλω να γίνω Ηρώδης με τα γνωστά επακόλουθα. Αφήστε με βρε διαολάκια να σας δείξω πόσο σπουδαία καθηγήτρια υπήρξα . Πόσο προσπάθησα να σας ανοίξω λίγο το μυαλό , να σας μάθω
αξίες όπως η αγάπη για τη γνώςη ,η συνεργατικότητα ,η επιμονή, η ευγένεια, η ανθρωπιά κι άλλα
πολλά που λέμε εμείς οι δάσκαλοι κι εσείς βαριόσαστε να μας ακούτε...Αξίες που ακούγονται περίεργα σ' αυτές τις δύσκολες εποχές της λαμογιάς, της κλεψιάς , της ανομίας των μεγάλων, που σας δίνουν το χειρότερο παράδειγμά τους. Αφήστε με να προσπαθήσω να δικαιολογηθώ για την αθλιότητα του βάρβαρου εκπαιδευτικού συστήματος, του οποίου ένα απλός διεκπεραιωτής υπήρξα, γιατί δεν μου άφηνε πολλές πρωτοβουλίες να το αμφισβητήσω και σας οδήγησα στον ανταγωνισμό, την παπαγαλία, τη βαθμοθηρία, το τσάκισμα των όποιων ταλέντων σας, την απογοήτευση και τελικά τη ματαίωση και την αποστροφή. Πόσες φορές δεν στενοχωρήθηκα που έβλεπα να χάνεστε ανάμεσα στις γραφικές παραστάσεις και τις συναρτήσεις, να με κοιτάτε σαν να μιλάω σανσκριτικά , να αποθαρρύνεστε αφού ούτε στο φροντιστήριο καταλαβαίνατε... Έφταιγε που η εφηβεία σας είναι παραδομένη στα χέρια απάνθρωπων τεχνοκρατών , που δεν έχουν κάνει τον κόπο να κατέβουν από την ασφάλεια της καλοπληρωμένης θέσης τους , να δουν τι γίνεται στη ζούγκλα του μαυροπίνακα εκεί που ζυμώνονται οι παιδικές ψυχές για να μπουν στο κόσμο των ενηλίκων. Έφταιγε που δεν τους ενδιαφέρει να αποκτήσετε μόρφωση , αλλά να γίνετε ημιμαθή και υπάκουα γρανάζια ενός συστήματος , που θέλει τις "ελίτ" να σας εξουσιάζουν από τα ακριβά κολέγια και τα Χάρβαρντ κι εσείς να αρκείστε σε κακοπληρωμένες δουλειές ,με όλο και λιγότερα δικαιώματα και όλο και λιγότερο ελεύθερο χρόνο. Αυτά σας έλεγα όταν μου δινόταν η ευκαιρία , και με κοιτάζατε με ολάνοιχτα μάτια, γεμάτα απορία. Μπορεί να είναι τόσο σκληρός και άδικος ο κόσμος των μεγάλων; Τότε έβαζα φρένο. Η αλήθεια πρέπει να λέγεται σε σωστές δόσεις ανακατεμένη με αισιόδοξες προοπτικές. Ναι εσείς θα αγωνιστείτε να γίνουν τα πράγματα πιο ανθρώπινα, πιο δίκαια , γιατί το αξίζετε να ζήσετε σε έναν καλύτερο κόσμο. Τον γονατισμένο Βαράνε κι εσείς δεν θα το επιτρέψετε αυτό μικρά μου ανθρωπάκια.
"Κυρία θα σας έχουμε και του χρόνου , να μας τα λέτε αυτά; "Με ρωτούν κάποια αγόρια από το τέλος. " δεν ξέρω παιδιά μου , μάλλον όχι" Μά. γιατί κυρία" ακούγονται τώρα πολλές φωνές. "Εμείς σας θέλουμε, σας αγαπάμε" " θα φύγω παιδιά. μου. Έχω υποβάλλει παραίτηση. Κουράστηκα ήρθε η ώρα..." Η φωνή μου σπάει. Μαζεύω τα κουράγια μου και τους βάζω να φωτογραφηθούν μαζί μου. Έτσι Ξεπερνιέται η αμηχανία των τελευταίων στιγμών , λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι κι απομακρυνθούν προβληματισμένα. Ξέρω πως θα είναι για λίγο μόνο. Γιατί έχουν τόσα ακόμα να κάνουν και τόσα να δουν. Μένω μόνη στην άδεια αίθουσα και τη φωτογραφίζω με το κινητό μου. Τις μέρες που έρχονται , θα τοποθετώ με τη φαντασία μου στα άδεια θρανία , άγνωστες φατσούλες που θα με κοιτάζουν αινιγματικά μέσα από την άγνωστη για μένα πραγματικότητά τους ,
