πέφτουν γύρω σου, τους κατεστραμένους , τους ζορισμένους από τα δάνεια και τα χρέη , τους
ανήμπορους που τους στέρησαν τη στήριξη πολιτικοί ανάλγητοι , τους άστεγους -ναυάγια της ζωής-
τα παιδιά του φραπέ με τα προσόντα και τα τσαλακωμένα όνειρα, που περιφέρονται αμήχανα κι
άσκοπα, ανέτοιμα για τη νέα πραγματικότητα.
Αισθάνεσαι όλο και αυξανόμενη την πίεση του "μεγάλου αδερφού" , που κυνικός κι αδιάφορος
,μεθοδικά σε μετατρέπει σε άβουλο κι αναλώσιμο χρήσιμο ηλίθιο του συστήματος, σε παραγωγική
μηχανή χωρίς σκέψη και κρίση, φοβισμένο κι υπάκουο γρανάζι , με αβέβαιο αύριο και χωρίς όρια
αντοχή και υπομονή.Δεν ψάχνεις πια να βρείς τους όμοιους με σένα, έχεις παραιτηθεί και κλειστεί
στο μικρόκοσμό σου, με τους δικούς σου και λίγους φίλους και για αντίσταση ούτε λόγος!
Τελευταία, αφού έκλεισα την τηλεόραση της προπαγάνδας , της χαζοχαρουμενιάς και της
επίπλαστης ευδαιμονίας του παράλληλου σύμπαντός τους, του σα να μην τρέχει τίποτα κόσμου τους , αφού μπούχτησα και το σερφάρισμα στο Internet , άρχισα να παρατηρώ με προσοχή τους ανθρώπους. Μου κάνει εντύπωση η άγνοια, η απάθεια και η προστασία των συμφερόντων τους!
"Να βολέψω τον εαυτό μου , το παιδί μου, εδώ ή στο εξωτερικό, όπου νάναι , ποιός νοιάζεται για
κοινωνικούς αγώνες, εργασιακές διεκδικήσεις , δικαιοσύνη κι άλλα τέτοια ανέφικτα και γραφικά.
Είμαστε στην εποχή του "εργαλειακού ανθρώπου" . Σκάσε και κολύμπα μόνος σου.
Χθές βράδυ, η θεία Ευγενία, έτσι στα ξαφνικά , μου ανακοίνωσε πώς η κόρη της παντρεύεται
Της έξασφάλισε σπίτι με όλα τα απαραίτητα στη νιοστή κι αναρωτιέμαι πώς το κατάφερε, αφού
συνεχώς κλαίγεται πώς δεν τα βγάζει πέρα. Ο γείτονας που πρόλαβε και το εφάπαξ , υψώνει
οροφοδιαμερίσματα! Και στο γυμναστήριο οι μουσάτοι με τα γερά κορμιά, και τους παραφουσκωμένους μυς , συνεχίζουν να ξοδεύουν τόνους ιδρώτα , ενώ κορίτσια μικρά ή μεγάλα , εξακολουθούν να στοιβάζονται στις αίθουσες αεροβικής , με χάχανα και κραυγές
ικανοποίησης! Η ζωή σε θέλει έτοιμο για όλα τα ενδεχόμενα. Ερωτεύσιμο, ορεξάτο κι
ευπαρουσίαστο !
Υπάρχουν βέβαια και τα εικοσιπεντάχρονα παλικάρια και οι κοπέλες με τα αζήτητα πτυχία , που
ψάχνουν για δουλειά και είναι στο κατώφλι της απελπισίας. Κι άλλα παιδιά , ικανά και παραγωγικά
,που αποθαρρυμένα παίρνουν των οματιών τους ,σ' άλλη γη , σ' άλλα μέρη , στρατιές ολόκληρες, δυνάμεις ανεκμετάλευτες , χάρη στη βάρβαρη σκοπιμότητα των ισχυρών. Άραγε θα επιστρέψουν
κάποτε σ' αυτή τη ρημαγμένη χώρα , πριν καταντήσει "χώρος" για συνταξιούχους και για
λαθρομετανάστες, ή θα παραμείνουν εκεί εσαεί , να δουλεύουν με καλές ή κακές εργασιακές συνθήκες, που καλύπτουν ή όχι τις δυνατότητες και τις φιλοδοξίες τους, μισοξένοι, μισοενταγμένοι ,
- που κολακεύονται να τους αποκαλούν "πολίτες του κόσμου" !
"Φεύγω", μου είπε ένα πρωί του Αυγούστου στο νησί, η Δήμητρα, καθώς κολυμπούσαμε πλάϊ
πλάϊ , με τον ήλιο να μας θαμπώνει τα μάτια. Ένα λυγερόκορμο πανέξυπνο , κορίτσι, που μ' όλες τις δυσκολίες της φτωχής οικογένειάς της , τέλειωσε τη σχολή της αριστούχος , στα τέσσερα ακριβώς χρόνια . Κι είναι έτοιμη να σαλπάρει. Για νέα ταξίδια , σύγχρονος θαλασσοπόρος γνώσης και
δημιουργίας!" Θα κάνω διδακτορικό στον Καναδά, με δέχτηκαν, τάχω κανονίσει όλα . Ελπίζω να δουλεύω παράλληλα , θα τα καταφέρω ! Την κοιτούσα με θαυμασμό. Τόση θέληση και
αποφασιστηκότητα ,τόση ψυχή να παλέψει , αψηφώντας τη φτώχεια και τις δυσκολίες !
" Θα πάρω μαζί και τη μάνα μου. Έχουμε κάποιες οικονομίες. Δεν έχει φύγει η καημένη ποτέ από το νησί , να δεί κι αυτή τον κόσμο, να μπεί σε αεροπλάνο"
" Και πώς μπορεί να σε βοηθήσει , είναι μία απλή αμόρφωτη γυναίκα. Εμπόδιο θα σου είναι, γιατί θα έχεις την έννοια της"
"Μην το λες. Θα με βοηθήσει , θα με εμψυχώνει., θα με στηρίζει. Κι όταν με το καλό τακτοποιηθώ
και πατήσω γερά στα πόδια μου, θα γυρίσει πίσω στον πατέρα μου, που τη χρειάζεται. Η μάνα είναι ο στυλοβάτης μας."
Κοντεύουν σχεδόν δύο μήνες από τότε και μαθαίνω καλά νέα για τη Δημητρούλα. Είναι
κατενθουσιασμένη με όλα! Έχει δουλειά , σπουδές και σιγά σιγά προσαρμόζεται. Έδιωξε και τη
μάνα στήριγμα. Είναι πιά αυτόνομη κι ανεξάρτητη. Με πυξίδα και προορισμό. Μακριά από την αδιέξοδη γκρίνια μας, τη βουβή αγανάκτηση, την αγωνία μας για όσα οι δυνάστες ,ντόπιοι και ξένοι
μας επιφυλάσσουν.
Φθινόπωρο λοιπόν κι είναι κάτι τέτοιες μικρές αναλαμπές αισιοδοξίας που με κάνουν να ελπίζω ακόμα. Πωςθάρθουν καλύτερες μέρες!
μ
