Σήμερα, έφτασε η μέρα που θα υπέβαλε την παραίτησή του. Ήρθε η ώρα,αυτή που 35 χρόνια τώρα απόδιωχνε από τη σκέψη του, αυτή που που δεν υπήρχε σαν λέξη, στο λεξιλόγιο της ζωής του. ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ .΄Συνταξιοδότηση λόγω ...γήρατος Τι λέτε καλέ;; Εγώ είμαι τόσο νέος, ακμαίος, δυνατός, έτοιμος να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Γιατί με αναγκάζετε να φύγω;; Γιατί επισείετε μπρος στα μάτια μου, την απειλή της διαθεσιμότητας;; Έ λοιπόν εγώ, θα παραιτηθώ αξιοπρεπώς, πριν με παραιτήσετε εσείς.
Σύνταξη στα χρόνια της κρίσης. Να σου υπενθυμίζουν με όλους τους τρόπους, πως τώρα πια τους είσαι άχρηστος, ως μη παραγωγικός, σου στερούν περίθαλψη και ασφάλιση , κανόνισε μόνον να πληρώνεις τους φόρους σου και τα χαράτσια απο τις οικονομίες σου, την κατοικία σου, το σπίτι στο χωριό, όλοι μαζί τα χουμε, μαζί τα φτιάξαμε, δε σου ανήκουν. Οι Έλληνες ζουν πολύ βρε παιδί μου , όπως είπε και ένας πρώην υπουργός υγείας, κακή του ώρα.
Δηλαδή, εγώ, δεν θα είμαι πια εργαζόμενος, έστω απασχολήσιμος,τέρμα οι συσκέψεις, οι τρεις γραμματείς, τα mail του γενικού,τα κουδουνίσματα των τηλεφώνων και των δύο κινητών,, τέρμα οι χειραψίες, οι κολακείες των άσπονδων συνεργατών, τέρμα οι παρακλήσεις για άδειες των αγχωμένων μικρομαμάδων υπαλλήλων της διεύθυνσης, τέρμα οι καυγάδες με την κυρά στο σπίτι, γιατί πάλι άργησα και δεν παλεύεται να έχει τα παιδιά μόνη της, τέρμα το λυπημένο βλέμμα της όταν υπερηφανευόμουν πως τρώω για μεσημέρι στις 10 το βράδυ. ΄
Άναψε το πράσινο στο φανάρι, κι εκείνος χαμένος μέσα στις σκέψεις του, έμενε καρφωμένος στην ίδια θέση, ώσπου άκουσε να του κορνάρουν οι πίσω του και να χειρονομούν εναντίον του, βιαστικοί, θυμωμένοι Ελληναράδες, που έτσι μόνον εκτονώνουν την οργή τους για τα δεινά που υφίστανται στην ταλαίπωρη χώρα απο τους βιαστές τους, ντόπιους και ξένους!!!
Πώς φεύγω, αναρρωτήθηκε, Αξιοπρεπώς, με την ικανοποίηση, πως η πολιτεία με τίμησε για όσα πρόσφερα τόσα χρόνια, και μου το ανταπέδωσε με μία καλή σύνταξη συν το εφάπαξ που τόσο περίμενα και που γι αυτό άλλωστε έμεινα στο Δημόσιο ,,,,,Επί τέλους, όπως κι άλλοι πριν από μένα, θα βοηθήσει κι αυτό να αποκτήσω το εξοχικό που ονειρευόμουν, να αράξω και να ξεκουραστώ, θα κάνω ταξίδια, θα ασχοληθώ με τα κοινά στο Δήμο μου, θα επισκευάσω το σπίτι στο χωριό, θα κάνω ιστιοπλοία,θα πίνω τσίπουρα σε γραφικά ταβερνάκια,θα 'μαι χαρούμενος, κι έτοιμος για νέο κύκλο ζωής....Ή μήπως όχι;;;
Λίγο πριν μπει στο πάρκιν του γραφείου , κοντοστέκεται. Κοιτάζει το τζαμένιο τεράστιο κτίριο που του χάρισε τα καλύτερά του χρόνια κι αναρρωτιέται μεγαλόφωνα: Γιατί τόση αχαριστία; Ποια σύνταξη ( συνεχείς εκφοβισμοί και απειλές για 360 euro) πιο εφάπαξ (αφου άδειασαν τα ταμεία);; Ποιά ανταμοιβή για τους κόπους του ποια μέριμνα για το υπόλοιπο της ζωής του;; Χωρίς αιδώ, χωρίς ντροπή αποκεφαλίζουν ανθρώπους, τους οδηγούν στην απόγνωση, την εξαθλίωση και τις αυτοκτονίες, μεθοδικά, χειρουργικά,με γκεμπελική προπαγάνδα, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα,και βαφτίζοντας "σωτηρία της χώρας" την πιο πιο βάρβαρη λεηλασία στις ζωές τους, σε έναν ιδιότυπο πόλεμο.
Κι ότι έχτιζα με κόπο τόσα χρόνια για τη βελτίωση των συναλλαγών του πολίτη με το Δημόσιο; Πότε έγινε το κράτος ο εχθρός της κοινωνίας;; Κι αφού κι εγώ είμαι από τους υπεύθυνους της εφαρμογής των συστημικών μέτρων , γιατί τώρα αισθάνομαι πως με μουτζώνουν και από τις δύο πλευρές;;Που ανήκω;;Στο σύστημα που υπηρέτησα τόσο πιστά και αφοσιωμένα με την κοινωνία απέναντι , γιατί δεν καταλάβαινε τις καλές μου προθέσεις που δεν μπορούσαν πάντα να είναι επιτυχείς, ή ανήκω στην άλλη πλευρά ,στους γονατισμένους , απογοητευμένους , φοβισμένους και παραιτημένους πολίτες που δοκιμάζονται από τα μνημόνια 3 χρόνια τώρα κι έχουν προ πολλού ξεπεράσει τα όριά τους;;;
Έκλεισε πίσω του την πόρτα του ασανσέρ και μπήκε στο γραφείο του. Να μη μ' ενοχλήσει κανείς. Είπε στις γραμματείς του. Σε λίγο δεν θα ανήκω πια εδώ. Θα αγωνίζομαι εκεί έξω ,με την κοινωνία.....
