ΦΕΥΓΕΙΣ

Ξέχασα να λυπηθώ που φεύγεις βλαστάρι μου. Βλέπεις η γιαγιά σου, που τώρα βρήκε να κάνει τα δικά της, με την έξαρση της επιθετικής κατάθλιψης και της γεροντικής της ανασφάλειας, με απορρόφησε εντελώς τις τελευταίες μέρες. Το κακό είναι, ότι δεν μένει ευχαριστημένη με ότι κι αν κάνω, κι όλο κλαίει και παραπονιέται, ότι κανείς δεν την προσέχει και δε νοιάζεται....Γλυκό μου, τι χαρά που είχες χθες βράδυ στο τελευταίο πάρτυ σου ,λίγο πριν φύγεις !! Τα ετοίμασες όλα σχεδόν μόνος σου, σε βοήθησαν δε λέω λίγο και τα φιλαράκια σου, που μαζεύτηκαν εδώ, απ' όλες τις γωνιές της Ελλάδας. Δεν ήθελες να μ' ενοχλήσεις, που είχα τόσα στο κεφάλι μου, ειδοποίησες και τον κακό γείτονα, να σας υπομείνει για τελευταία φορά κι ήσουν αστραφτερός, δραστήριος και φουριόζος με τις ετοιμασίες , το είχες και συ ξεχάσει ότι φεύγεις...Μόνο την ώρα που συνομιλούσες με το γείτονα και του λεγες πως δεν θα τον ξαναενοχλήσεις, γιατί αυτό το πάρτυ, είναι το αποχαιρετιστήριο της παιδικής σου ηλικίας και πόσο σημαντικό είναι για σένα, εκεί έσπασες. Καλή τύχη παλικάρι μου, σου είπε και σου άπλωσε το χέρι, η αλήθεια είναι ότι μόνο με σένα τα'χει καλά αυτός ο άθλιος τύπος. Μωρό μου, τώρα στα 23 σου κατάλαβα πως έγινες πια άντρας.Ένας παλλίκαρος που καμαρώνω συνεχώς,αλλά που μονίμως νομίζω ότι είσαι ακόμα το μικρό μου...Έγινες άντρας κι εκεί στην ξένη χώρα, θα αντιμετωπίσεις τη ζωή, μόνος σου πια.Για να παρηγοριέμαι λέω στον εαυτό μου πως δεν φταίει η κρίση, θα έφευγες έτσι κι αλλιώς, για να ανοίξουν τα μάτια και τ' αυτιά σου, με τόσα που θα μάθεις και θα δεις, άσε που θα απομακρυνθείς από τον επαρχιωτισμό και τη μιζέρια της πολύπαθης και προδομένης χώρας μας. Έτσι σκεπτόμουν, όμως τώρα που ήρθε η ώρα να σ' αποχαιρετήσω, ματώνει η καρδιά μου. Θυμάμαι, πως τα ίδια έλεγα κι όταν έφευγε η αδερφή σου για τις σπουδές της. Μόνο, που τότε είχα εσένα εδώ, παρηγοριά μεγάλη. Από τότε που έφυγε, εκείνη η γλυκούλα μου, ανεξαρτητοποιήθηκε, έγινε πια πολίτης του κόσμου,δεν την καταλαβαίνω πάντα, έχω μείνει πολύ πίσω, φτωχή, γκρινιάρα, ανυπεράσπιστη κάτοικος, αυτού του εχθρικού κράτους που μας σκοτώνει. Αγάπη μου μην αλλάξεις κι εσύ!!! Περπατώ όσο γίνεται πιο αθόρυβα, συγυρίζοντας την ακαταστασία από το χθεσινό πάρτυ. Τους άκουγα το ξημέρωμα, νυσταγμένους και παραδομένους από τα ποτά, το ξενύχτι και τη συγκίνηση για το τέλος της γιορτής και της ανεμελιάς, με αστεία και πειράγματα για να διώξουν τον κόμπο απ' το λαιμό, να κάνουν πως μαζεύουν ότι μπορούν, τα πάνω πάνω, ώστε να μην πάθω εγκεφαλικό όταν ξυπνήσω. Τώρα οι παντόφλες μου κολλούν πάνω στα χυμένα ποτά και στα αποτσίγαρα, μα δεν βαρυγκομάω, από αύριο δεν θα είναι εδώ τα παιδιά για να τα ξαναλερώσουν...Από αύριο, θα βρίσκονται άλλος εδώ κι άλλος εκεί, σκορπισμένα πουλιά , στον αγώνα τους να δημιουργήσουν, σ' αυτή τη δύσκολη εποχή. Αλλά τώρα κοιμούνται κι ονειρεύονται τις μελλοντικές ζωές τους και τις συναντήσεις τους, για να διηγούνται ο καθένας τη δική του ιστορία, τη δική του μοίρα, μόνο που δεν θα είναι ποτέ πια , το ίδιο αθώοι.Γιατί τους περιμένουν εκεί έξω για να τους διαμορφώσουν σε πειθήνιους αστούς, σε υπάκουα εργαλεία του αδηφάγου απρόσωπου τέρατος - συστήματος, που θα τους υποτάξει "στοργικά" για να το υπηρετήσουν με αφοσίωση. Καρδούλα μου, μου 'ρχονται στο νου,όταν ήσουν μικρός, οι στιγμές που αποχαιρετιόσασταν με τα παιδιά της κατασκήνωσης, όταν τέλειωνε το καλοκαίρι...Όλα τα παιδάκια την τελευταία βραδιά, μετά τη γιορτή, σφιχταγκαλιαζόσαστε σ' ένα κλειστό κύκλο και ανάμεσα στα κλάματα σας δίνατε υποσχέσεις για τηλεφωνήματα και συναντήσεις, ενώ εμείς οι άκαρδοι γονείς σας, σας τραβούσαμε από το χέρι για να σας απομακρύνουμε, γιατί ήταν αργά, κι η επόμενη μέρα εργάσιμη. Ούτε τότε τον άντεχα τον αποχαιρετισμό σας, ούτε και τώρα. Γι' αυτό θα σε ξυπνήσω την τελευταία στιγμή , λίγο πριν μου φύγεις. Και θα ανυπομονώ για την ώρα που θα ξανανταμωθούμε. Για να μην πω ότι θα έρθω και θα εγκατασταθώ δίπλα σας, για να σας βλέπω κάθε μέρα!!!!Άντε, θα πάρουμε μαζί και τον πατέρα σας.....