Χειμωνιάτικο, Κυριακάτικο απόγευμα.Οι γονείς απουσιάζουν και παρακαλούν την εικοσάχρονη φοιτήτρια, που βρίσκεται στο σπίτι για μερικές μέρες μακριά από το Πανεπιστήμιο της στο εξωτερικό, να κρατήσει συντροφιά στην γιαγιά της. Η κουβέντα εξαντλήθηκε γρήγορα.Πόσο δύσκολο, να συναντηθούν τα βιαστικά νιάτα με την αργόστροφη σκέψη της ογδονταπεντάχρονης γυναίκας, που σ' αυτην την ηλικία τα 'χει δεί όλα.Γερμανική Κατοχή,εμφύλιο, αντάρτικο, χούντα των συνταγματαρχών, αγώνες...Σαν κινηματογραφική ταινία περνά από το μυαλό της συχνά η ζωή της, σαν αέρας με λίγες χαρές και πολλές πίκρες.Το σκοτάδι έπεσε γρήγορα στο άνετο ευρύχωρο σαλόνι κι η μικρή, για να ξεπεράσει την αμηχανία από την απότομη σιωπή, σκέφθηκε με ανακούφιση να δούν μια ταινία με τη γιαγιά, απ' αυτές που μαζεύει στο συρτάρι ο μπαμπάς από τις Κυριακάτικες εφημερίδες.Βρήκε μια ταινία του Μπερτολούτσι, για την άνοδο του Ναζισμού στην πριν από τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο Ιταλία του Νότου, ευκαιρία να το δεί κι εκείνη που δεν την αφορούν αυτά τα θέματα στην ηλικία της.Γιαγιά και εγγονή ξάπλωσαν αναπαυτικά στον καναπέ, με χαμηλωμένα τα φώτα κι αφοσιώθηκαν στην ταινία.Καθώς κυλούσε η ώρα η οθόνη γέμιζε από τους εξεγερμένους αγρότες, που μη αντέχοντας άλλο τα θανατερά βασανιστήρια και την απάνθρωπη μεταχείρησή τους από τους φασίστες δήμιους άρχισαν κι αυτοί να ανταποδίδουν τη βία με μεγαλύτερη βία.Το αιματοκύλισμα στην οθόνη, η φρίκη, άνθρωποι και γουρούνια ένα κουβάρι,σου αναποδογύριζε το στομάχι.Η γιαγιά παρέμενε ατάραχη και απορροφημένη. Σαν να έβλεπε το πιο συνιθισμένο πράγμα, μιά εικόνα καθημερινότητας.Το κορίτσι άρχισε να δυσφορεί.Τόση καταστροφή, τόσος εξευτελισμός των ανθρώπων, τόσο αίμα, τόση ωμή βία!Πως να αντέξει! Σηκώθηκε και άρχισε να περιφέρεται νευρικά, μήπως και πείσει τη γιαγιά, να σταματήσουν το βασανιστήριο.Όμως η γιαγιά, παρακολουθούσε με αμείωτο ενδιαφέρον και ανέκφραστη ψυχρότητα, δίχως αγανάκτηση,χωρίς το παραμικπό ίχνος συγκίνησης και συμπόνιας για τους ήρωες, με αδικαιολόγητη απάθεια, όλη αυτή τη ροή του κακού.Γιαγιά το σταματάω.Φθάνει πιά, καταλάβαμε.Όχι όχι παιδί μου αναπήδησε η γιαγιά.Δεν έπεσαν ακόμα τα γράμματα του τέλους.Η μικρή εξαφανίστηκε τρέχοντας.
Το επόμενο πρωί η γιαγιά ήταν αλλιώτικη.Είχε κι όλας δεί τις ειδήσεις στην τηλεόραση όταν το κορίτσι ξύπνησε και έτρεξε΄χαρούμενο να χωθεί στην αγκαλιά της.Τα μάτια της γιαγιάς ήταν βουρκωμένα, το κάτω χείλος έτρεμε.Είχα μέρες παιδί μου να δώ ειδήσεις γιατί στενοχωριέμαι είπε με λυγμό στη φωνή. Απειλές, εκβιασμοί, πολιτικές κολοτούμπες, χρέος, διαφθορά ,σκληρότητα, αυτοκτονίες, ανήθικες δοσοληψίες ,χαράτσια, πείνα, ανεργία , άστεγοι, εξαθλίωση , φτώχεια, απελπισία ,μετανάστευση, συσσίτια, σχολεία που κλείνουν,επιχειρήσεις που κλείνουν, γέροι με πετσοκομμένες συντάξεις στις ουρές του ΙΚΑ ,PSI, ανταλλαγές ομολόγων, σωτήρες, εκλογές,ξεπούλημα, εθνική κυριαρχία, βιώσιμο ΧΡΕΟΣ, τρόμος, ανασφάλεια, αναπόφευκτη συντεταγμένη πτώχευση.... Είναι τόσο άσχημα τα πράγματα; Κι έσφιξε με δύναμη πάνω της την εγγονή της.
