Ζούμε μαύρες μέρες του 2011.Συνεχής βομβαρδισμός και προπαγάνδα από τα ΜΜΕ των μυστικών κονδυλίων,παραπληροφόρηση από μικρά κανάλια αμφίβολης προέλευσης και χρηματοδότησης και από blogs που σου έχουν αναστατώσει τη ζωή.Τι να κρατήσεις και τι να πετάξεις;μαζί με την ανασφάλεια, τις συνεχείς περικοπές μισθών και τα εισπρακτικά μέτρα που σου ρουφάνε το ισχνό σου εισόδημα, έτσι συμπληρώνεται η εικόνα της καθημερινότητας.
Για πρώτη φορά φέτος, παρασυρμένη από μια παρέα φίλων, ακολούθησα την πορεία την ημέρα του Πολυτεχνείου.Στην πλατεία Κολοκοτρώνη, συναντηθήκαμε , όπου είχαν την προσυγκέντρωσή τους ανεξάρτητα κινήματα.Μου άρεσε που τους έβλεπα ,κανονικούς ανθρώπους,της δράσης και της αλληλεγγύης, αποφασισμένους να βγουν στο δρόμο και να αντιδράσουν.Πιο πίσω φοιτητές του Πολυτεχνείου με τα πανώ τους είχαν πάρει τη θέση τους να ξεκινήσουν.Μπροστά οι πιο ρωμαλέοι, δυναμωμένα αγόρια με άγριες διαθέσεις επαναστατικότητας και τσαμπουκά, πιασμένοι αγκαζέ, ενώ κάτω από τη μασχάλη είχαν κόκκινες σημαίες με χοντρά κοντάρια, που θα μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν ....κι αλλιώς.Κάποιος έδωσε το σύνθημα και το πλήθος άρχισε να προχωράει.Οι φίλοι μου πιο έμπειροι, με έσπρωξαν στο πεζοδρόμιο και μέσα από σπρωξίματα βρεθήκαμε στην αρχή σχεδόν της πορείας, σ' ένα μπλόκ από αντιστασιακούς αγωνιστές, όπως έλεγε το πανώ τους, της περιόδου '67- '74.Ήταν αυτό που λέμε άνθρωποι του μόχθου,μεσήλικες κι ακόμα μεγαλύτεροι, με βαθιές ρυτίδες καθημερινού αγώνα για επιβίωση.Καθένας μια ιστορία.Εδώ είμαστε πιο ασφαλείς, αν γίνουν επεισόδια.Αυτούς δεν τους πειράζουν.
Τους έβλεπες με τ' άσπρα τους μαλλιά, κάποιοι να περπατούν αγκομαχώντας, κουτσαίνοντας, όλοι όμως με ορμή εφήβων και δύναμη από μια άλλη εποχή, φώναζαν τα συνθήματά τους ξυπνώντας μέσα τους ποιος ξέρει ποιες μνήμες. Πόσο προδομένη γενιά!!
Τι έγιναν τα οράματά τους, οι αγώνες τους, προς τι το ξύλο που έφαγαν στην ασφάλεια, οι εξορίες, για ποια πατρίδα;Όταν σήμερα αυτοί που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο, έχουν ενωθεί μ' αυτούς που τους κτυπούσαν απ' έξω, στο μόρφωμα "κυβέρνηση " σωτηρίας της καρέκλας τους. Όλη η βασ. Σοφίας δεξιά και αριστερά κατά μήκος του δρόμου, ήταν γεμάτη ματατζήδες εξοπλισμένους με γκλοπς κράνη μάσκες ασπίδες έτοιμοι για πόλεμο.Όπου υπήρχε κάθετος δρόμος στη λεωφόρο ήταν αποκλεισμένος απο αστυνομικές κλούβες και μιλιούνια από αστυνομικούς.Μαύριζε το μάτι σου.Μπορώ να πώ πως ήταν πρωτόγνωρο για μένα να περπατούμε και γύρω μας να τρέχουν να μας προφθάσουν δημοσιογράφοι, φωτογράφοι, κάμερες, απ' όλο τον κόσμο. Ένοιωθα σαν διασημότητα.Κάποια στιγμή έγινε σούσουρο , κοίταξα πίσω κι είδα πώς είχαμε οι " αντιστασιακοί" αποκοπεί από την υπόλοιπη πορεία και προχωρούσαμε μόνοι μας.Είχε ήδη νυχτώσει κι ο παγωμένος αέρας του Νοέμβρη τρύπωνε στο λαιμό και τ' αυτιά.Ευτυχώς, εγώ έχω πολλά μαλλιά μου είπε η φίλη μου που με κρατούσε αγκαζέ.Κάποιος από δίπλα, είπε μιλώντας στο κινητό του οτι η πορεία είχε σπάσει στα δυο, λόγω επεισοδίων που είχαν ξεκινήσει από τους "γνωστούς -αγνώστους" κουκουλοφόρους, με πέτρες και μολότοφ.Ήδη βλέπαμε από μακριά τις φωτιές.Τα γεροντάκια όρμηξαν πάλι μπροστά με νεανική αποφασιστικότητα και νέα συνθήματα.Χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να φωνάζω κι εγώ.Δεν με φόβιζαν πια οι πάνοπλοι φρουροί της τάξης.(Δυστυχώς είχα δει πριν λίγο, κάποιους απ' αυτούς, να δοκιμάζουν μαύρες κουκούλες, κοντά στο σταθμό της Ακρόπολης, αδιάφοροι για τους τουρίστες που τους κοιτούσαν με περιέργεια.).
Μπροστά από την Αμερικάνικη πρεσβεία, σταματήσαμε.Άρχισαν δυο τρεις να ψάλλουν τον Εθνικό ύμνο, ακολουθήσαμε και οι υπόλοιποι.Καμιά διακοσαριά άνθρωποι και οι αστυνομικοί πίσω από τις μάσκες τους να μας κοιτούν αδιάφορα.Σαν να ανήκαν αυτοί σε άλλο κράτος.Μεροκαματιάρηδες των 900 ευρώ, στη ρουτίνα της δουλειάς, κάποιοι σίγουρα θα σκεπτόντουσαν τους λογαριασμούς που είχαν να πληρώσουν, τα "χαράτσια" ,ίσως τη γυναίκα τους που τους κεράτωνε, τη γκόμενα που δεν τους έκατσε.Μετά το τέλος του Εθνικού Ύμνου έπεσε αμηχανία και σιωπή. Τώρα; πού είναι οι υπόλοιποι; να μείνουμε; να φύγουμε;Οι φίλοι μου με τράβηξαν με βιασύνη προς την πλατεία Μαβίλη, όπου αμέριμνα παιδιά έπιναν τον φρεντοτσίνο τους.Συνεχίσαμε προς τη λεωφόρο Αλεξάνδρας . Εδώ φώτα, κίνηση , λεωφορεία, κορναρίσματα, ένας άλλος κόσμος.Θύμωσα! Άν είμασταν πολλοί!Πως ανέχονται να ξεφτιλίζονται και να σκύβουν το κεφάλι.Να ζουν την πολιτική επικαιρότητα της σουρεαλιστικής φαρσοκωμωδίας.Να διαλύεται η λογική τους, η κρίση τους ,να μεταμορφώνονται σε άβουλα ανθρωπάκια -λαό περιορισμένης ευθύνης -με ακρωτηριασμένη σκέψη που συνεχώς σφίγγουν το ζωνάρι και καταπίνουν τόνους βλακείας απ' τους πολιτικούς ληστές με τις γραβάτες που εξακολουθούν τη λεηλασία επιμένοντας ότι μας σώζουν. ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΒΡΕ!!!!!
