Είμαι πολύ χαρούμενη που στέλνω αυτό το post από το κινητό μου·Εγώ που είμαι τεχνοφοβική, δεν ξέρω πωs το κατάφερα.Δεν κατοικούμε χώρεs, κατοικούμε γλώσσεs, λέει ο ποιητήs.Σε αυτήν τη μαύρη περίοδο, που αποτελεί χαρμόσυνη είδηση το ότι θα απολυθούν 150000 δημόσιοι υπάλληλοι, τι ωραίο είναι να μαθαίνειs καινούρια πράγματα! Έτσι, μπορώ να εκφράσω άμεσα από εδώ που είμαι, την συγκίνηση και τον θαυμασμό μου γιά τουs σημερινούs αληθινούs ήρωεs, που είναι οι δάσκαλοι των παιδιών στιs υποβαθμισμένεs πιά γειτονιέs του κέντρου τηs ΑΘήναs .Λίγοι καταλαβαίνουν, πόσο δύσκολο είναι, να συνταιριάξειs παιδιά από διαφορετικούs πολιτισμούs, óταν γύρω σου βοά ο ρατσισμόs και η ξενοφοβία κι όταν λίγο πιο πέρα στα πεζοδρόμια, συνωστίζονται πρεζάκια, συμορίεs, πεινασμένοι και κατακάθια τηs κοινωνίαs.Νοώθω ντροπή που δεν είμαι εθελοντήs, κάτι έχει αρχίσει και ξυπνά σ αυτήν την άθλια χώρα.Είμαι έτομη να σηκωθώ από τον καναπέ μου.Κλείνω με τον στίχο του Ντίνου Χριστιανόπουλου " Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, για να ξεχάσω πωs ήμουν σπόρος......."
