Λίγες ώρες πριν την Ανάσταση και όπως λέει ο Ελύτης στις κρίσιμες στιγμές ν' ανατρέχουμε στον Σολωμό και τον Παπαδιαμάντη. Αγαπούσα τον Σολωμό απο τα παιδικά χρόνια και να μερικοί στίχοι για τη μέρα.
Και προβαίνει η Μαρία λίγη να πάρει
δροσιά στα σωθικά τα μαραμένα
Είναι νύχτα γλυκειά και το φεγγάρι
δε βγαίνει να σκεπάσει άστρο κανένα
Περίσσεια μύρια σ' όλη τους τη χάρη
λάμπουν άλλα μονάχα άλλα δεμένα
Κάνουν κι εκείνα Ανάσταση που πέφτει
του ολόστροτου πελάου μες τον καθρέπτη
Απ' όλες τις γιορτές, προτιμούσα το Πάσχα από παιδί.Η Άνοιξη, οι μυρωδιές, τα λουλούδια, η υπέροχη χαρμολύπη, τα Ανοιξιάτικα ρούχα, τα κόκκινα παπούτσια, τα κουλουράκια, τα αυγά ,όλα ήταν μαγικά.Παίζαμε ώρες ατέλειωτες στη μικρή πλατεία μέχρι που σουρούπωνε και τότε μαζευόμαστε όλοι στην εκκλησία, τον Προφήτη Ηλία.Χαρές με τ' αγόρια εκεί στο προαύλιο ! Στη λειτουργία της Μεγάλη Παρασκευής ,εμείς τα κορίτσια ως μυροφόρες, ψέλναμε τα εγκώμια, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στα προσκοπάκια, που πιασμένα χέρι χέρι κρατούσαν την τάξη.Τι είναι άλλωστε η εκκλησία; Σχέση ανθρώπινη, αυτό είναι.Κι έπειτα η Ανάσταση, ξέσπασμα χαράς, κάλεσμα προς όλους:"Χριστός Ανέστη εχθροί και φίλοι"
Μεγάλη Παρασκευή χθές και στο ουζάδικο κοντά στην εκκλησία, μετά την περιφορά του επιταφίου δεν έπεφτε καρφίτσα. Είχαμε καθήσει στο τραπέζι για δέκα άτομα, περιμένοντας πότε, άχ πότε θα έρθουν τα "εδέσματα " και ξαφνικά ακούσαμε ένα χτύπημα δυνατό στη μεγάλη τζαμένια πόρτα, σαν κάποιος να έχει πέσει με δύναμη στη τζαμαρία. Πράγματι ερχόταν ένα από τα ζευγάρια της παρέας που είχε καθυστερήσει.Ο φίλος ,παραζαλισμένος μετά το χτύπημα κι αφου του προσφέρθηκαν τα σχετικά: νερό, πάγος, πετσέτα ,κάθισε αμίλητος στην καρέκλα του, αλλού για αλλού.Δεν τον γνώριζα καθόλου, πρώτη φορά τον έβλεπα.Νόμιζα ότι χαζοφέρνει και λιγάκι.Αφού συνήρθε και μετά τα πρώτα τυπικά πιάσαμε κουβέντα, μιας και καθόταν απέναντί μου , σε λίγο κατάλαβα γιατί ήταν τόσο αφηρημένος.Πέρασαν όλη τη μέρα στο νεκροταφείο με την αδικοχαμένη απο τροχαίο κόρη τους.Τι να τους πείς και πώς να στριμώξεις τις λέξεις στο στόμα, που δεν θέλουν να βγούν.Πόνος βαθύς και ατέλειωτος η ζωή τους.Τέλος τα όνειρα, σπουδές ,γάμος, δουλειά ,γέννες.Η ζωή πίσω.Τώρα απέραντο κενό.Νύχτες που γδέρνουν, μέρες απουσία νοήματος, η μοίρα τους.Προσπάθησα να στρέψω τη συζήτηση στο άλλο τους παιδί.Τότε είδα αχνά χαμόγελα μέσα από τα δακρυσμένα μάτια.Η ζωή τραβάει την ανηφόρα. Μην κάνεις σχέδια.Τα κάνει αυτή γιά σένα .Κάποιος άλλος απ' την παρέα μάς κάλεσε στο Καίηπ Τάουν όπου μένει μόνιμα.Βαλθήκαμε να κανονίζουμε το πότε θα πάμε.Βοηθούσε και το κρασάκι.Βοηθούσαν και τα γέλια από μιά γυναικοπαρέα παραδίπλα.Επτά! τις μέτρησα τριανταπολύ χρονών, αναψοκοκκινισμένες, μαλλί φρέσκο κομμωτηρίου, πλατινέ, ντύσιμο casual chic, τελευταία λέξη της μόδας, παπούτσι Καλογήρου, επώνυμες τσάντες real όχι μούφες και φιλοφρονήσεις μεταξύ τους άφθονες.Όλες στολισμένες, όχι γιά να αρέσουν στους άνδρες -μάλλον τους φοβίζουν- αλλά για να εντυπωσιάσουν η μία την άλλη."Ά αδυνάτησες μπράβο", " κι εσύ σου πάνε οι ανταύγειες" Άραγε γιατί όλη αυτή η εξεζητημένη υπερβολή; Άγονη πλήξη μιάς ζωής δίχως έρωτα, δίχως ίλιγγο ,δίχως θολούρα ,δίχως χάδια και ψιθυρίσματα.Ζωή σαν ακύμαντα νερά, να μη νοιώσεις τι είναι η μεγάλη χαρά και μετά ο μεγάλος πόνος.
Έτσι χαλαρά μ' αυτά τα τελευταία σχόλια συμφωνήσαμε πως εμείς είμαστε καλύτερα ,κι έξω απο την ταβέρνα φιληθήκαμε σταυρωτά κι αποχαιρετιστήκαμε.Βράδυ μεγάλης Παρασκευής. Σε λίγες ώρες η Ανάσταση.Κάτι λύπη......
