Ηταν οι δυό τους καθισμένοι στο παγκάκι, στην αυλή του σχολείου.Μάρτης αλλά έπεφτε χιόνι.Γύρω τους φωνές χαρούμενες. Όλοι διασκέδαζαν.Τόση χαρά γιά λίγες χιονόψυχες!
-Δεν γίνεται αλλοιώς.Της είπε.Μου παίρνεις όλη μου την ενέργεια.Είσαι τόσο τέλεια, τόσο κομψή, τόσο όμορφη.Πάντα ξέρεις τι να πείς, έχεις τόση εξυπνάδα!
-Μα αφού για όλα αυτά με ήθελες...Τώρα παραπονιέσαι; Μήπως νοιώθεις σκλαβωμένος ή δεν με θαυμάζεις πιά;
-Δεν είναι αυτό.Αλλά δεν μπορώ άλλο ,να δείχνω κι εγώ τέλειος για να με θέλεις, να βρίσκω κάθε φορά κάτι έξυπνο να πω, κάτι καινούργιο να κάνω, δεν θέλω πια να προσπαθώ, με κούρασαν όλα αυτά. Θέλω μόνο να υπάρχω χαλαρά και να μούρχονται οι χαρές.Να 'μαι ζωντανός μόνο επειδή αναπνέω.
-Πώς έγινε αυτό κι εγώ δεν το κατάλαβα; Εγώ μόνο σ' αγαπούσα ,ήθελα να μοιραζόμαστε χαρά, λύπη, εμπειρίες, την ομορφιά αυτού του κόσμου. Δεν πρόσεξα κι έχτισα γύρω σου τείχη, σ' έκλεισα έξω από τον κόσμο ,είχες πράγματα πολλά να κάνεις, χωρίς εμένα. Κοντά μου αργοπέθαινες;
Δεν της απάντησε.Την κοίταξε με άδειο βλέμμα.Ήταν ήδη αλλού. Για την ασυννενοησία τους δεν έφταιγε κανείς.Έφταιγε μόνο η εφηβική απληστία.
......Και πέρασαν μέρες πολλές
μέσα σε λίγη ώρα......
