Χθές βράδυ, ήμουν κι εγώ ανάμεσα στους περίπου δυό χιλιάδες θεατές της συναυλίας του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα ,στο στάδιο του Παλαιού Φαλήρου.Ακόμα είμαι μαγεμένη!Ατμόσφαιρα ροκ μπαλάντας με στοιχεία μπλουζ και Βερολινέζικου καμπαρέ, με στίχους που με γλυκειά αθωότητα σε ταξίδευαν σε παραμυθένιες διηγήσεις αγάπης και έρωτα, αλλά μαζί και με τη σκληράδα που έχουν οι σκηνές δρόμου,μ' όλα τα στοιχεία της κοινωνικής αδικίας,της βίας και της βαρβαρότητας των ανθρωπίνων σχέσεων.
Εμείς οι παλιοί θαυμαστές σιγοτραγουδούσαμε συνεπαρμένοι αλλά τα παιδιά...Πόση εντύπωση μου έκαναν τα εικοσάχρονα με τα μαύρα ρούχα που δεν ήξεραν τους στίχους,δεν τραγουδούσαν,αλλά άκουγαν μαγεμένα.Ζευγάρια σφιχταγκαλιασμένα,μέσα σε μία ατμόσφαιρα πάρτυ της δεκαετίας του '80 με "ζεστά ποτά" ,ανακάλυπταν τον Γουίλιαμ Μπάροουζ και πόσο πολύ τους αφορούν σήμερα όλα αυτά.Αισθανόσουν μια ήρεμη δύναμη,μια κρυμμένη φωτιά να σιγοκαίει,μαζί και με τη γλυκόπικρη αίσθηση της συνενοχής γιά ότι αφήσαμε να μας συμβαίνει....
"Για ένα κομμάτι ψωμί δεν φτάνει μόνο η δουλειά,
πρέπει να δώσεις ψυχή......"
Εντυπωσιάζεσαι πως αυτός ο "σέξυ παλιόγερος" όπως αυτοσαρκάστηκε ο Χάρης, έχει θάψει όλον αυτό τον ποταμό ταλέντου και έχει αποσυρθεί."Μες τη μαυρίλα που ζώ, έγραψα κι ένα χαρούμενο τραγούδι για την ανηψιά μου" είπε και τραγούδησε "ξύπνα λουλούδι του δάσους,πουλί του λιβαδιού......σαν ευωδιά μαραμένου κρίνου είναι η ανάσα σου....."
Μιά μαμά με τη δωδεκάχρονη κόρη της δίπλα της, σιγοψιθύριζε όλα τα τραγούδια.Το κοριτσάκι, είχε γύρει το σώμα της πάνω στη μαμά της και χωρίς να πολυκαταλαβαίνει, κρατούσε το ρυθμό με το πόδι της.
Στο δρόμο για το σπίτι, σκεπτόμουν ότι ακόμα υπάρχει ελπίδα.Θα μας γονατίσουν, θα μας ληστέψουν,αλλά δεν μπορούν να μας σκοτώσουν τα όνειρα......"Και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχουμε....."
