"Αναπάντεχα μια αλήθεια έστρεψε το πρόσωπό της και με κοίταξε κατάματα.
Ταραγμένος δεν μπορούσα να ξέρω αν με εγκρίνει
ή αν με μέμφεται." Αυτοί οι στίχοι του Γιόχαν Φολκ που διάβασα πρόσφατα ήρθαν στο νού μου σήμερα το πρωί μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα καθώς κατηφόριζα τη Δερβενακίων.Είναι μεγάλη νίκη να τραβάς την κουρτίνα και να βλέπεις τα μέσα σου αλλά και τα έξω απο σένα όπως πραγματικά είναι χωρις να τα συσχετίζεις με σένα.Όταν καταλαγιάσει η οργή και το ναρκισσιστικό παράπονο γίνεσαι αθώο παιδάκι.Γίνεσαι όλο μάτια και αισθήσεις και χαίρεσαι τις εικόνες που περνούν απο μπροστά σου χωρίς μιζέριες και άπληστες μονίμως ανικανοποίητες επιθυμίες αφού είναι τόσο πιο σπουδαίο αυτό που δωρεάν σου προσφέρθηκε : το δώρο της ζωής. Και βέβαια ειναι πολύ δύσκολο να είσαι δίκαιος, μεγαλόψυχος και συγχωρητικός αφού σε έχουν αδικήσει και δεν μπορείς να το ξεχάσεις αυτό.Όταν όμως σκεφθείς ότι αξίζεις για αυτό που εισαι για την διαδρομή σου για τις εμπειρίες και τη γνώση σου για όσα κέρδισες με κόπο ως εδώ.Δεν αφήνεις κανέναν να αμφισβητήσει την ταυτότητα και την αυτονομία σου.Κάνεις σα να μήν υπάρχουν οι εγωιστές οι αυτάρεσκοι,οι ιδιοτελείς, οι αυτιστικά νάρκισσοι που θα ήθελες να τους εδικηθείς και να τους πολεμίσεις.Όπως είχε πει και ο Μάνος Χατζιδάκης "Αν η ασχήμια γύρω σου παύει να σου προκαλεί απέχθεια τότε έχεις γίνει και συ μέρος της ασχήμιας.Προσπερνάς λοιπόν με αδιαφορία και χαμογελάς γιατί μπόρεσες και ξεπέρασες τα αρνητικά συναισθήματα.Έχεις κερδίσει την ψυχική σου ειρήνη.
