Ζούσε γλείφοντας τις πληγές του και παίρνοντας ηδονή από αυτό. Τον τελευταίο καιρό είχε γίνει μισάνθρωπος. Ολα του έφταιγαν. Ολα του έφερναν αφόρητη θλίψη.Ήθελε λοιπόν να απλωθεί. Να έχει ένα χώρο να διοχετεύει τη δημιουργική του απελπισία,να ζεί τις φαντασιώσεις του αφού η πραγματική ζωή δεν είχε για αυτόν καμία αξία.Εκεί να παράγει ονειρική εικονική πραγματικότητα,να στήνει τους ήρωές του σαν στρατιωτάκια σε παιδικά παιχνίδια.και μετά να αυτοθαυμάζεται που το κατάφερε.Δεν ήταν μόνος και έρημος αλλά μόνος και άρχοντας του πύργου του. Πουθενά να δώσει. Απο πουθενά να παρει.Το χειρότερο ,δεν ήταν σίγουρος ούτε για το χρόνο.Που περνούσε .Όμως ζήτω η αυτοϊκανοποίηση του πόθου του!!
Οι φίλοι του? Έπρεπε να είναι όπως τους ήθελε αυτός για να τους αγαπάει και να τους παραδέχεται.Είχε απόλυτη ανάγκη να θαυμάζει κάποιον θεό.Να τον λατρεύει πάνω στο βάθρο του.Αυτόν ή την σωματοποίηση της φαντασίωσης!! Ανωριμότητα? Όταν ενηληκιωθείς δεν σου χρειάζονται σωτήρες. Αλλά δυστυχώς ακόμα και οι θεοί γκρεμίζονται.Το παραμύθι παύει να είναι γοητευτικό και αυτός βυθίζεται στή θλίψη του και ίσως νοιώθει και μια ηδονική περηφάνεια για αυτή τη θλίψη.Να τη ζει και να την περιφέρει.Να 'χει χώρο να την εγκαταστήσει.Να την κάνει αρχόντισσα κι απόλυτη κυρίαρχη της ζωής του.Εγωκεντρικό ,θεατρικό, αυτάρεσκο υπεροπτικό? Αν τον συναντήσετε να τον συμπονέσετε.Προσοχή όμως.Μερικές ασθένειες είναι κολλητικές...
